Wikipedia

Grupo para a Emancipación do Traballo

O Grupo para a Emancipación do Traballo (ruso: Освобождение труда ruso, Gruppa osvobozhdenie trudá) foi o primeiro grupo marxista ruso. Fundárono Georgii Plekhanov, Vasili Ignatov, Vera Zasulich, Lev Deutsch (ou Deich) e Pavel Axelrod en Xenebra en 1883. Lev Deutsch houbo de abandonar o grupo cando foi detido pola policía tsarista e enviado a Siberia en 1884. Serguei Ingerman uniuse ao Grupo en 1888, que se dedicou a producir gran cantidade de obras marxistas e á súa distribución en Rusia. Converteuse nun dos principais adversarios do populismo ruso.

Antecedentes editar

En 1882 diversos emigrados rusos revolucionarios, entre eles Pavel Axelrod, Georgii Plekhanov e Vera Zasulich, convertéronse ao marxismo.[1] Os seus intentos de reunificar a Repartición Negra co grupo principal populista ruso Narodnaya Volia fracasaron, ao oporse este a que a escisión á que pertencían os exiliados ingresase como unha fracción autónoma na agrupación.[2] Cara a setembro de 1883 as negociacións entre ambos os grupos fracasaran e os próximos a Plekhanov decidiron formar un grupo novo cunha identidade abertamente socialdemócrata.[2] Medorentos de que un nome que incluíse o adxectivo identificáselles demasiado co SPD alemán e repelese a algúns rusos, decidiron chamalo «Grupo de Emancipación do Traballo».[2]

Comezos e primeiros reveses editar

Inicialmente o grupo formárono 5 persoas: Plekhanov, Axelrod, Zasalich, V. I. Ignatov e Lev Deich.[3] Os seus comezos foron duros, atopando hostilidade tanto entre os demais emigrados como en Rusia.[3] Criticábaselles en especial por non unirse a outros grupos revolucionarios nin integrarse na terrorista Narodnaya Volia.[3] Os revolucionarios rusos preferían apoiar a esta e confiaban en que o terrorismo acabaría coa autocracia.[3] En 1883 e 1884 o grupo non contaba con partidario algún na capital rusa.[3]

Ao comezo o grupo definíase como unha asociación de propagandistas dedicados a producir publicidade para as súas ideas marxistas, sen tratar de aumentar o número dos seus membros, e requiría notable financiamento para levar a cabo este obxectivo.[4] Planeaban traducir as principais obras do marxismo ao ruso, así como realizar as súas propias análises sobre a situación social e económica do país desde un punto de vista marxista.[4]

Dada a escaseza de fondos dos membros do grupo, entre os que unicamente Ignatov podía achegar algo de capital para a empresa, Deich propuxo enviar delegados a Rusia para entrar en contacto con simpatizantes que puidesen financiar ao grupo.[4] Esta idea, que se puxo en práctica, fracasou.[4]

En marzo de 1884 Deich foi arrestado polas autoridades alemás en Friburgo cando trataba de introducir propaganda en Rusia de contrabando, entregado ás autoridades rusas e exiliado en Siberia, perdendo o grupo ao seu mellor administrador e pasando as súas tarefas a Axelrod, menos capacitado para iso.[4] En 1885 Ignatov morreu de tuberculose en Exipto, perdendo o grupo outro membro e gran parte do seu financiamento.[5] Desde entón o groso do traballo recaeu en Plekhanov e Axelrod, estando Zasulich a miúdo enferma e deprimida pola detención de Deich, que era a súa parella.[5]

Crecemento editar

Principais membros do GET

Membros do GET comezaron entón a frecuentar as reunións dos estudantes rusos en Suíza, onde Plekhanov, brillante orador e hábil nos debates, atraeu a gran número deles ás súas conferencias.[5] Axelrod, peor orador, era, con todo, moi efectivo en grupos reducidos, atraendo a un importante grupo de partidarios en Zúric.[5] Os círculos de simpatizantes formados desta maneira dedicáronse ao estudo do marxismo, á vez que achegaban fondos ao GET.[6] A pesar disto os primeiros anos foron exiguos en axudas económicas e o grupo non puido dedicarse en exclusiva á produción de literatura por falta de fondos.[7]

Nos primeiros anos do grupo o seu reto máis formidable foi formular as bases do marxismo ruso, adaptando os postulados de Marx á situación social e política rusa, onde a gran maioría da poboación era campesiña, o proletariado era escaso e a autocracia impedía a formación dun partido político que defendese a súa postura política.[6] Plekhanov redactou dúas importantes obras teóricas neste ámbito: «Socialismo e loita política» (1883) e «As nosas diferenzas» (1885) que trataron de aclarar a incógnita de si Rusia podería evolucionar da agricultura comunal directamente ao socialismo ou debía evolucionar a unha sociedade industrial como as potencias de Europa occidental.[8]

Axelrod e Plekhanov opuxéronse ao crecemento do grupo con novas incorporacións, preferindo crear un grupo de apoio externo e mantendo o carácter literario do GET.[9] O rexeitamento de numerosas persoas interesadas en ingresar no grupo e o control do GET desta agrupación de apoio externo produciu frecuentes rozamentos.[9]

Os contactos do GET cos principais dirixentes marxistas europeos foron ao comezo escasos, preferindo a maioría deles apoiar aos terroristas de Narodnaya Volia que, en palabras do Friedrich Engels, pronto acabarían coa autocracia rusa desencadeando unha revolución como a francesa de 1789.[7] Máis tarde Axelrod describiu a década de 1880 como os «anos de soidade» do grupo, falto de apoio entre os seus correlixionarios europeos.[10] A pesar dos efémeros contactos con grupos simpatizantes en Rusia, a miúdo truncados pola policía tsarista, só na década seguinte logrou o grupo establecer lazos permanentes con agrupacións de apoio no Imperio ruso.[10] Na década de 1880 o seu apoio debeuse principalmente á emigración.[10]

O Grupo representou aos socialdemócratas rusos nos congresos estranxeiros, comezando polo I congreso da Segunda Internacional en 1889.

A década de 1890 editar

En 1893 o GET decidiu organizar formalmente un grupo de apoio, convocando unha conferencia de simpatizantes.[11] O seu número crecera notablemente nos dous anos anteriores.[12] O grupo chamouse «Unión de Socialdemócratas Rusos» e apenas durou uns meses.[12] A actitude condescendente do GET, que se consideraba a si mesmo como a paradigma da ortodoxia marxista fronte ás opinións de moitos dos mozos simpatizantes, fomentou rozamentos entre os veteranos do GET e os máis novos, excluídos do Grupo.[12]

En 1895 o Grupo comezou a publicar textos orientados aos traballadores, editados pola «Unión de Socialdemócratas Rusos no Estranxeiro», formada polo GET e os seus simpatizantes, pero baixo o control do primeiro.[13] Os segundos encargábanse de achegar fondos ao GET e realizar e coordinar o transporte das obras a Rusia, mentres que o contido das publicacións quedaba en mans do GET.[13] O mesmo ano comezaron a publicar un novo xornal, Rabotnik (O traballador), con Axelrod como editor.[13]

Durante 1898 e 1899 o grupo viuse inmerso nas disputas sobre as novas correntes do revisionismo defendido por Eduard Bernstein e o economicismo dalgúns revolucionarios rusos (que daban primacía ás melloras económicas dos traballadores fronte ás reivindicacións políticas).[14] O GET opúxose a ambas as correntes, dedicándose Plekhanov a combater a primeira mentres Axelrod centrábase na segunda.[14]

En abril de 1900 celebrouse un congreso entre o GET e os simpatizantes máis novos, acusados a miúdo polos veteranos de economicistas e revisionistas.[15] Con gran tensión, a reunión acabou coa ruptura entre o GET e os seus partidarios.[16] O Grupo pronto se asociou cun novo grupo de revolucionarios que substituíron a rede de distribución perdida e que incluía a Lenin, Yuli Martov ou Aleksandr Potresov.[16]

Lenin escribiu do Grupo trala súa disolución: «puxo os cimentos do movemento socialdemócrata e deu os primeiros pasos do movemento obreiro en Rusia». Sucedeulle a «Liga da Loita pola Emancipación da Clase Obreira» (ruso: Союз борьбы за освобождение рабочего класса).

Notas editar

  1. ↑ Ascher (1972), p. 79
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Ascher (1972), p. 80
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Ascher (1972), p. 88
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Ascher (1972), p. 89
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Ascher (1972), p. 90
  6. ↑ 6,0 6,1 Ascher (1972), p. 91
  7. ↑ 7,0 7,1 Ascher (1972), p. 97
  8. ↑ Ascher (1972), p. 92
  9. ↑ 9,0 9,1 Ascher (1972), p. 96
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Ascher (1972), p. 98
  11. ↑ Ascher (1972), p. 114
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Ascher (1972), p. 115
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Ascher (1972), p. 121
  14. ↑ 14,0 14,1 Ascher (1972), p. 143
  15. ↑ Ascher (1972), p. 163
  16. ↑ 16,0 16,1 Ascher (1972), p. 168

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Grupo_para_a_Emancipación_do_Traballo&oldid=5624778»