Historia da
lingua grega

(ver tamén: alfabeto grego)
Protogrego (c. –2000)
Micénico (c. -1600-1100)
Grego antigo (c. –800-300)
Dialectos:
Eolio, Arcadochipriota, Ático,
Dórico, Macedonio, Xónico
Koiné (desde c. -300)
Grego bizantino (c. -3301453)
Grego moderno (desde 1453)
Dialectos:
Capadocio, Chipriota,
Demótico, Griko, Katharevousa,
Póntico, Tsakonio, Ievánico

O ievánico, tamén coñecido cos nomes de romaniota e de xudeu-grego, era o dialecto dos Romaniotas, dos xudeus gregos, cuxa presenza en Grecia se testemuña por escrito desde a época helenística. A súa xenealoxía lingüística faino remontar á koiné helenística (Ελληνική Κοινή) e inclúe tamén elementos de hebreo. O ievánico e o grego falado polas poboacións cristiás eran mutuamente intelixíbeis, pero os xudeus usaban unha variante do alfabeto hebreo para escribiren tanto o ievánico como o grego.

O ievánico é hoxe unha lingua morta, polos motivos seguintes:

Véxase tamén

editar

Outros artigos

editar

Ligazóns externas

editar