Wikipedia

Estafilínidos

Os estafilínidos (Staphylinidae) son unha familia de escaravellos,[1] que se distinguen principalmente polos seus curtos élitros (primeiro par de ás cobertoras) que deixan máis da metade do abdome sen cubrir. O grupo ten unhas 63 000 especies en miles de xéneros, e actualmente considérase a familia máis grande existente de escaravellos. É un grupo antigo, con fósiles coñecidos desde o Triásico, hai 200 millóns de anos, e posiblemente incluso anteriores se o xénero Leehermania se confirma que era membro desta familia.[2] Son un grupo de escaravellos diverso ecolóxica e morfoloxicamente, e son comúns nos ecosistemas terrestres.

Anatomía editar

Como era de esperar nunha familia tan grande, hai unha considerable variación entre as especies. O seu tamaño vai de <1 a 35 mm, coa maioría entre 2 e 8 mm, de forma é xeralmente alongada, e a maioría son ovoides. As cores van do amarelo e vermello ao marrón e castaño ous negro ou ao azul e verde iridescentes. As antenas xeralmente teñen 11 segmentos e son filiformes, cunha forma moderada de maza nalgúns xéneros. O abdome pode ser moi longo e flexible e algúns semellan superficialmente cadelas de frade.

Algúns membros de Paederina (concretamente o xénero Paederus), unha subtribo de Paederinae, contén un potente vesicante na súa hemolinfa que pode producir unha dermatite na pel.[3] O irritante pederina é moi tóxico, máis potente que o veleno de ofidios como a naia.[4]

  •  
    Ocypus sp.
  •  
    Ocypus olens
  •  
    Tachyporus obtusus
  •  
    Paederus littoralis
  •  
    Cordalia tsavoana
  •  
    Taiwanophodes minor
  • Ontholestes tessellatus

Ecoloxía editar

Os estafilínidos poden aparecer en calquera tipo de hábitat en que poidaen aparecer escaravellos, e as súas dietas inclúen case de todo menos tecidos vivos de plantas superiores, pero incluso unha especie,Himalusa thailandensis, descubriuse recentemente que come tamén plantas superiores. A maioría dos estafilínidos son predadores de insectos e outros invertebrados, vivindo nas follas secas caídas de bosques e materia vexetal similar en descomposición. Son tamén comúns baixo pedras e arredor das beiras de ríos e lagos. Case 400 especies viven nas costas do mar que quedan mergulladas ao subir a marea,[5] incluíndo Thinopinus pictus,[6] aínda que estes son moito menos do 1% do total mundial de especies da familia. Outras especies adaptáronse a vivir como inquilinos nas colonias de formigas e térmites, e algúns viven en relacións mutualistas con mamíferos nas que comen pulgas e outros parasitos, beneficiando ao hóspede. Unhas poucas especies, notablemente as do xénero Aleochara, son preeiras, ou son ]]parasitoide]]s doutros insectos, particularmente de certas pupas de moscas.

Aínda que o apetito dos estafilínidos por outros insectos parecería facelos candidatos obvios a ser axentes para o control biolóxico de pragas, e empiricamente crese que son controis importantes na natureza silvestre, o feito é que os experimentos realizados usándoos non foron moi exitosos. Obtívose maior éxito con especies parasitoides (xénero Aleochara).

Os estafilínidos do xénero Stenus son insectos moi interesantes. Son predadores especialistas de pequenos invertebrados como os colémbolos. O seu labio pode sobresaír da cabeza utilizando a presión da hemolinfa. O pequeno bastón do labio acaba nunha almofadiña de pelos rasposos e ganchos e entre estes pelos hai pequenos poros que exsudan unha substancia adhesiva parecida ao pegamento, que se pega á presa.[7]

Sistemática editar

A clasificación das 63 000 especies de estafilínidos (en 2015) está en construción e é controvertida. Algúns autores propoñen unha organización do grupo en 10 familias separadas, pero o sistema actual máis aceptado é dividilos en 31 subfamilias, unhas 100 tribos (algunhas agrupadas en supertribos) e uns 3 200 xéneros. Cada ano descríbense unhas 400 especies novas, e algunhas estimacións suxiren que tres cuartas partes das especies tropicais están aínda sen describir.

Notas editar

  1. ↑ Gomes Gonçalves, Marcos Paulo (decembro de 2017). "Relationship Between Meteorological Conditions and Beetles in Mata de Cocal". Revista Brasileira de Meteorologia 32 (4): 543–554. ISSN 0102-7786. doi:10.1590/0102-7786324003. 
  2. ↑ Chatzimanolis, Stylianos; Grimaldi, David A.; Engel, Michael S.; Fraser, Nicholas C. (2012). "Leehermania prorova, the Earliest Staphyliniform Beetle, from the Late Triassic of Virginia (Coleoptera: Staphylinidae)". American Museum Novitates 3761 (3761): 1–28. doi:10.1206/3761.2. 
  3. ↑ Capinera, John L; J. Howard Frank (2008). "Dermatitis linearis". Encyclopedia of entomology. Springer. pp. 1179–. ISBN 978-1-4020-6242-1. As 28 especies mostradas producen tal toxina pertencente a tres dos 14 xéneros de Paederina, concretamente Paederus, Paederidus e Megalopaederus 
  4. ↑ "Ectoparasites". Institute of Tropical Medicine, Antwerp. Arquivado dende o orixinal o 05 de marzo de 2007. Consultado o 2007-06-04. 
  5. ↑ J.H. Frank & K.-J. Ahn (2011). "Coastal Staphylinidae (Coleoptera): A worldwide checklist, biogeography and natural history". ZooKeys 107: 1–98. PMC 3392188. PMID 22792029. doi:10.3897/zookeys.107.1651. 
  6. ↑ P. C. Craig (1970). "The behavior and distribution of the intertidal sand beetle, Thinopinus pictus (Coleoptera: Staphylinidae)". Ecology 51 (6): 1012–1017. JSTOR 1933627. doi:10.2307/1933627. 
  7. ↑ Piper, Ross (2007), Extraordinary Animals: An Encyclopedia of Curious and Unusual Animals, Greenwood Press.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

Xeral
Paleártico

Para a fauna paleártica, as obras máis actualizadas son:

  • Lohse, G.A. (1964) Familie: Staphylinidae. In: Freude, H., Harde, K.W. & Lohse, G.A. (Eds.), Die Käfer Mitteleuropas. Band 4, Staphylinidae I (Micropeplinae bis Tachyporinae). Krefeld: Goecke & Evers Verlag, 264 pp.
  • Lohse, G.A. (1974) Familie: Staphylinidae. In: Freude, H., Harde, K.W. & Lohse, G.A. (Eds.), Die Käfer Mitteleuropas. Band 5, Staphylinidae II (Hypocyphtinae und Aleocharinae). Pselaphidae. Krefeld: Goecke & Evers Verlag, 381 pp.
  • Lohse, G.A. (1989) Ergänzungen und Berichtigungen zu Freude-Harde-Lohse "Die Käfer Mitteleuropas" Band 5 (1974), pp. 185–243 In: Lohse, G.A. & Lucht, W.H. (Eds.), Die Käfer Mitteleuropas. 1. Supplementband mit Katalogteil. Krefeld: Goecke & Evers Verlag, pp. 185–243.
Europa
  • Lott, D.A. (2009). The Staphylinidae (rove beetles) of Britain and Ireland. Part 5: Scaphidiinae, Piestinae, Oxytelinae. Handbooks for the identification of British insects, vol. 12, part 5. St Albans: Royal Entomological Society. Só fauna británica e irlandesa
  • Tronquet, M. (2006). Catalogue iconographique des Coléoptères des Pyrénées-Orientales. Vol. 1: Staphylinidae. Supplément au Tome XV de la Revue de l’Association Roussillonnaise d’Entomologie. Perpignan: Association Roussillonnaise d’Entomologie. Amplamente ilustrado.

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Estafilínidos&oldid=6312471»