Terceiro Templo de Xerusalén
Desde a destrución do segundo templo de Xerusalén no ano 70 dC, os xudeus rezaron para que Deus permitise a reconstrución do terceiro templo. Esta oración foi parte da tradicional oración que os xudeus realizan tres veces ao día. A pesar de seguir sen contruirse, a idea e o desexo dun terceiro templo é sacra para o xudaísmo, sobre todo para o xudaísmo ortodoxo, como un lugar de culto non realizado. No Tanakh, os profetas piden a súa construción para que sexa construído na era mesiánica.
Existen en diversas fontes planos realizados polos antigos xudeus para a reconstrución do templo, especialmente nos capítulos 40-47 do libro de Ezequiel (a visión de Ezequiel é anterior á construción do segundo templo) e o manuscrito do templo descuberto en Qumrán entre os manuscritos do Mar Morto. Con todo, nunca chegaron a ser utilizados.
Papel no xudaísmo ortodoxo editar
O xudaísmo ortodoxo cre na reconstrución dun terceiro templo e na continuación do culto sacrificial, aínda que hai desacordo ao redor de como debería levar a cabo a reconstrución ou a que tipo de culto dedicaríase. As autoridades ortodoxas cren polo xeral que a reconstrución debe ter lugar en era do Mesías xudeu á man da divina providencia, aínda que hai unha postura minoritaria que, seguindo a opinión de Maimónides, manteñen que os xudeus deberían esforzarse na reconstrución do mesmo sempre que sexa posible. As autoridades ortodoxas predín a continuación do tradicional sistema de sacrificios, pero algunhas algunhas autoridades non están de acordo. Tradicionalmente, sempre se supuxo que se renovaría o antigo sistema de sacrificios, segundo as regras do Levítico e o Talmud. Esta crenza está moi arraigada na liturxia ortodoxa. Cada rezo da liturxia ortodoxa contén unha oración para a restauración do templo e a continuación do culto sacrificial, habendo ademais cada día unha recitación para os sacrificios do día xunto cos salmos que os levitas cantarían devandito día.
A posición aceptada por practicamente todos os xudeus ortodoxos é que os sacrificios serán totalmente renovados no Templo. Aínda que Maimónides na súa primeira obra "Guía de perplexos" dixo que Deus deliberadamente fixera que os xudeus pasasen dos sacrificios á oración, xa que a oración é unha forma de culto superior, no seu libro definitivo, o "Mishné Torá", establece que no terceiro Templo terán lugar sacrificios de animais, dando ademais detalles de como se levarían a cabo. Algúns atribúen ao rabino Abraham Isaac Kook, primeiro rabino xefe da comunidade xudía en Palestina, a opinión de que non serán renovados os sacrificios de animais. Cabe sinalar que a opinión do rabino Kook sobre os rituais do templo son ás veces malinterpretados[1]
Papel na oración editar
As oracións xudías ortodoxas inclúen, en cada servizo de oracións, unha oración clamando pola reconstrución do templo e a continuación dos sacrificios. O servizo de oración da mañá inclúe tamén unha sesión de estudo dos rituais diarios do templo e ofrendas como recordatorio, incluíndo o estudo detallado dos sacrificios de animais e ofrendas de incenso. Os servizos inclúen tamén os salmos diarios e de ocasións especiais que os levitas adoitaban cantar no templo ("E as ofrendas de gran de Xudá e Xerusalén sexan agradables, do mesmo xeito que nos antigos días e tempos pasados", Malaquías 3:4). Ademais, a linguaxe teolóxica e poético do hebreo está cheo de palabras con dobre connotación que tanto son referencias literais a elementos da arquitectura do templo ou dos rituais como teñen significados poéticos e teolóxicos metafóricos acerca da relación entre Deus e o adorador. As traducións e comentarios das oracións neste idioma, tenden a discutir ambos os significados no Xudaísmo Ortodoxo. Aquí algúns exemplos de palabras con dobre significado: deshen refírese tanto ás cinzas que quedan logo dos holocaustos a Deus, e tamén significa "aprobación con congraciacion"; kodesh refírese á santidade, é dicir O lugar Santísimo do Templo, e tamén significa "santo" en xeral; chatzrot refírese aos xardíns do Templo, e á proximidade con Deus; e korbán que significa tanto "sacrificio" (a Deus), como "achegar" (a Deus).
Preservación dos sacerdotes e levitas editar
O xudaísmo ortodoxo conserva aos Sacerdotes, descendentes de Aaron, e aos levitas, descendentes da tribo de Leví, intactos para o servizo cando o Templo sexa reconstruído. Os sacerdotes e os levitas están considerados como aínda dedicados ao servizo Divino, e obrigados a presentarse aos seus deberes no servizo do Templo en calquera momento cando este sexa reconstruído. Os Sacerdotes aínda están suxeitos ás restricións Bíblicas de pureza, incluíndo prohibición de casar cunha divorciada ou prosélita e a restrición de entrar aos cemiterios.
Antigos intentos de reconstrución editar
Templo de Leontópolis editar
En varias ocasións durante o século II a.C. un templo xudeu foi construído en Leontópolis, no nomo exipcio de Heliópolis, que foi pechado por Roma no 74 d.C. As primeiras referencias coñecidas son as de Flavio Josefo, escritas pouco logo do seu peche. Máis tarde, as fontes rabínicas mencionan a Mentópolis pero non describe o templo, e as alusións a ela pódese atopar en varios outros textos. O templo foi construído por Onías IV, o fillo de Sumo Sacerdote de Israel Onías III. O templo foi construído a imitación do de Xerusalén, coa principal diferenza de que se parecía a unha torre (probablemente como reflexo simbólico tradicional do templo de Xerusalén), e que os Menorah de sete brazos foron substituídos por unha única lámpada colgante de ouro (probablemente representando ao sol: debido a estar en Heliópolis, a cidade do sol). A construción deste templo xustifícase coas referencias a Isaías, póndose en oposición a Xerusalén.
A revolta de Bar Kokhba editar
A primeira rebelión xudía foi no ano 70 d.C e foi aplacada polo xeneral romano Tito, onde foi destruído por última vez o templo de Xerusalén. A revolta de Bar Kokhba foi a segunda e última rebelión ou revolta xudía, que foi aplacada sanguentamente polos romanos nos anos 132-135 d. C. Esta rebelión tivo graves consecuencias ao a partir do século III o principal centro normativo da tradición xudía trasladouse a Babilonia, aquí elaboráronse os sagrados escritos compilados polos Tanaítas e darían orixe ao Talmud Babilónico. Despois da revolta de Bar Kokhba a Terra de Israel comezou a ser chamada Palestina para borrar todo vínculo cos xudeus e rememorar aos filisteos, e prohibíuselles os xudeus a entrada a Xerusalén, onde anos máis tarde se erixiría unha cidade romana, Aelia Capitolina.
Notas editar
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Gorenberg, Gershom (2002). End of days: fundamentalism and the struggle for the Temple Mount. New York. Oxford University Press,. ISBN 0-19-515205-0.
- Ha'Ivri, David (2006). Reclaiming the Temple Mount. HaMeir L'David. ISBN 965-90509-6-8.