Pedro II da Bretaña

Pedro II de Bretaña chamado o Simple ou Pedro de Guengamp, nado en Nantes o 7 de xullo de 1418 e finado no mesmo lugar o 22 de setembro de 1457, foi duque da Bretaña de 1450 a 1457, fillo de Xoán V o Anglófilo, duque da Bretaña e Xoana de Francia. Tamén foi conde de Guengamp (1421-1457), conde de Montfort e outros títulos.

Pedro II da Bretaña

Biografía
Nacemento	7 de xullo de 1418 Nantes, Francia
Morte	22 de setembro de 1457 (39 anos) Nantes, Francia
Lugar de sepultura	collegiate Notre-Dame, Nantes (en)
Governor of Brittany (en)
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Relixión	Cristianismo
Actividade
Ocupación	aristócrata
Lingua	Lingua francesa
Outro
Título	Duque
Familia	Montfort of Brittany (en)
Cónxuxe	Françoise d'Amboise (pt)
Pais	Xoán V da Bretaña   e Joana de França (pt)
Irmáns	Isabela da Bretanha (pt) , Gilles da Bretanha (pt) e Francisco I da Bretaña

Traxectoria

Recibiu o condado de Guengamp en 1421 e cando tiña pouco máis de 20 anos loitou contra os ingleses en Normandía en 1449 e 1450 co seu irmán, o duque Francisco I da Bretaña, e o seu tío o condestable de Richemont toman varias cidades, entre elas. Coutances, Saint-Lô e Fougères. Converteuse en duque á morte de Francisco I. Este non tiña fillos, e seguindo as disposicións do primeiro Tratado de Guérande (1365) que excluía as fillas, nomeou para suceder ao seu irmán Pedro, con preferencia ás súas fillas, Margarida da Bretaña e María da Bretaña. Pedro II perseguiu aos asasinos do seu outro irmán, Xil da Bretaña.

Casou en xuño de 1441 con Françoise de Amboise (1427 - 1485), filla de Luís de Amboise, vizconde de Thouars e príncipe de Talmont, a quen a igrexa concederá a condición de "benaventurada". Pero non houbo fillos deste matrimonio. O seu tío Artur sucedeuno como Artur III da Bretaña.

En 1455, Pedro II e a súa esposa, a benaventurada Françoise de Amboise, non podían ter fillos. Cos problemas de saúde de Pedro II, xurdiu a cuestión da súa sucesión. Para evitar que o trono da Bretaña caese en mans estranxeiras, o duque decidiu casar a súa sobriña, Margarida da Bretaña, filla do seu irmán máis vello Francisco I da Bretaña, co seu curmán, Francisco da Bretaña, conde de Étampes, futuro duque da Bretaña. Para selar esta unión, o duque convocou os estados da Bretaña en Vannes, onde se reuniron o xoves 13 de novembro de 1455 no salón superior da Cohue; alí reuníronse os principais señores bretóns, así como os bispos, os abades e os representantes das cidades. Todos eles aprobaron a unión matrimonial desexada por Pedro II.

A voda comezou o 16 de novembro cunha misa na catedral de San Pedro de Vannes, presidida polo bispo de Nantes, Guillerme de Malestroit. Seguiron os banquetes e bailes no castelo do Armiño, e as competicións cabaleirescas animaron a Praza das Lizas:

Á cea o duque levou a sua esposa á sala do Armiño colleu o seu lugar no medio da cerimonia...; o duque estaba na cámara e conversaba cos principais señores... O duque tiña a esposa preto del... Despois do xantar cara ás catro comezaron as danzas polos altos menestreis. O duque levou a señora de Malestroit, o señor de Laval levaba a duquesa, os outros señores as outras damas, e continuaron as danzas ata a noite. Ao día seguinte comezaron as xustas que duraron catro días; e despois de que os señores pasaron ese tempo en gran ledicia, festas e diversions, abandonaron Vannes.

Pierre le Baud

O relativamente curto reinado deste duque non marcou demasiado a historia do país. Os seus contemporáneos describiron a Pedro II o Simple como ben aconsellado pola súa muller, pero pouco feito para a función ducal, pesado de corpo e espírito, e afectado por frecuentes cambios de humor. Participou na batalla de Castillon en 1453.

Fixo construír cando aínda era só conde de Guengamp, unha tumba esculpida na colexiata de Notre-Dame de Nantes, que desapareceu coa revolución. Cóntase que na apertura da súa tumba (quizais polos revolucionarios) só se descubriu no seu interior un manequín; naceu entón o misterio sobre o verdadeiro destino deste duque e especulouse que tería arranxado a súa falsa morte para escapar.

• 
  Pedro II en oración.
• 
  Pedro II en oración.
• 
  Brasón de Pedro II como conde de Guengamp.
• 
  Funerais de Pedro II e Arturo III, por Marcial de Auvernia, século xv.
• 
  Pedro II da Bretaña en oración ante a Virxe co Neno.
• 
  Tumba de Pedro II e Françoise de Amboise.

Véxase tamén

Bibliografía

• Arthur Le Moyne de La Borderie & Barthélémy-Ambroise-Marie Pocquet du Haut-Jussé, Histoire de Bretagne, t. 4: 1364-1515, Rennes / Paris, J. Plihon et L. Hommay / Alphonse Picard, 1906. Reedición: Mayenne, Joseph Floch, 1972.
• Jean-Pierre Leguay & Hervé Martin: Fastes et malheurs de la Bretagne ducale 1213-1532 Ouest-France Université Rennes (1982) (ISBN 285882309X)