Col de Bruxelas

As coles de Bruxelas ou coias de Bruxelas (do Grupo Gemmifera de Brassica oleracea; o seu nome científico é Brassica oleracea var. gemmifera) é un grupo cultivar (sobre todo en inverno) das coles caracterizado polo seu pequeno diámetro (xeralmente de 2.5–4 cm de diámetro) que se asemella a repolos miúdos. O nome débese ao seu lugar orixinario de cultivo, non por mor a que sexan sonadas na vila de Bruxelas. É coñecida polo seu alto contido en Vitamina A e C e ácido fólico.

Como cultivo moderno que é, en Galiza introduciuse hai poucas décadas como alimento. O sabor é semellante ao do repolo e os grelos.

Descrición

Tecnicamente son gomos que aparecen no caule da planta e que se apañan cando teñen unha textura firme e unha cor verde intensa (existen variedades con cores vermellas e/ou moradas). O bordo das follas que cobre o núcleo central pode ter cor lixeiramente amarelenta. O sabor é xeralmente algo doce, mais, ás veces, cun fondo lixeiramente amargo (por mor a vestixios de glicosinolatos: sinigrina e progoitrina).

Historia

Esta planta é relativamente recente, xa aparecen descricións da mesma a comezos do século XIX (aproximadamente en 1821) nos arrabaldes de Bruxelas, o nome vulgar era o francés "Choux de Bruxelles".

Usos

Prato de coias de Bruxelas con patacas.

Aparece frecuentemente asociada en Europa a pratos invernais, como case todas as coles. Adoita prepararse fervida en auga e acompañada, por mor en parte ao seu lixeiro sabor doce, de carnes, afumados, embutidos etc. Algunhas variedades teñen un lixeiro sabor agre. O xeito no que se deben cociñar as coles de Bruxelas foi orixe dun acalorado debate, xa que existen moitas receitas caseiras que evitan o mal cheiro e que ao mesmo tempo axudan a manter o doce recendo a noces, unha das opcións é a técnica de cociña coñecida como Stir frying. Moitos cociñeiros consideran que a col ten as súas máximas propiedades recendentes e organolépticas a finais do inverno, cando os gomos foros expostos ás xeadas invernais.

O método máis usual para preparar as coles de Brxselas é primeiro facer un par de fendiñas cun coitelo en forma de cruz na base do pedúnculo e posteriormente eliminar, ou pelar, as follas superficiais (ás veces algo descoloridas) que quedan soltas grazas a estas incisións. Existe a crenza popular de que son cortadas con este corte cruzado na súa base para que cozan máis axiña, outros cociñeiros, porén, que así se deixa repartir o recendo da por toda a col durante a coza.

Adoita ser unha gornición ideal diferentes tipos de carne, nalgunhas ocasións afumados, como por exemplo: pequenos anacos de xamón, salchichas etc.

Contido nutritivo

A planta contén múltiples cantidades de vitaminas e sales minerais, como por exemplo vitamina C, vitamina B-complexa, betacarotina, ácido fólico e calcio, potasio así coma ferro, acostuman ser incluídas nas dietas con alto contido de sales minerais e fibra.

100 g de coles de Bruxelas contén:
kcal	kJoule	Auga	Graxa	Potasio	Calcio	Magnesio	Vitamina C
36	151	85 g	? g	387 mg	31 mg	22 mg	112 mg

Fonte: Souci.Fachmann.Kraut 1994

Galería de imaxes

• 
  Ilustración
• 
  A planta enteira
• 
  Coia de Bruxelas en cultivo