Carlomán de Baviera

Carlomán (en alemán: Karlmann), nado en 830 e finado o 22 de marzo de 880, foi o fillo máis vello do monarca carolinxio Luís o xermánico. Reinou como rei de Baviera desde o 876 e como rei de Italia desde o 877.

Carlomán de Baviera
Nacementoc. 830
Lugar de nacementovalor descoñecido
Falecemento22 de setembro de 880
Lugar de falecementoAltötting
CausaIctus
SoterradoAltötting
Nacionalidadevalor descoñecido
Ocupaciónmonarca
PaiLuís, o Germânico
NaiEmma da Baviera
Cónxuxewife
FillosArnulfo de Carintia
IrmánsLuís III de Alemaña, Carlos III o Gordo, Hildegarda, Ermengarda de Chiemsee, Berta, Gisla, Verona of Leefdaal e Veronus of Lembeek
Na rede
WikiTree: Carolingian-97
editar datos en Wikidata ]

Traxectoria Editar

Carlomán naceu no 830, o primeiro fillo de Luís o Xermánico e da súa muller Emma de Baviera[1]. Cando chegou á idade adulta, reclamoulle ao seu pai un reino propio para gobernar, revoltándose no 861 e de novo no 863[2]. Logo os seus dous irmáns máis pequenos Luís e Carlos o Gordo uníronse ás súas demandas e rebeláronse[3]. Luís foi obrigado a establecer o repartimento do seu reino entre os tres fillos: a Carlomán prometeulle o reino de Baviera, que tamén incluía Pannonia, Carintia, Bohemia, Moravia e as marcas orientais. Saxonia foi asignada a Luís e a Carlos a Suabia[4].

En 876 morreu Luís o Xermánico e os tres irmáns herdaron os respectivos reinos. A diferenza do que sucedera entre o seu pai e os tíos, e estaba a suceder cos seus curmáns, os tres irmáns mantiveron a concordia entre eles e actuaron xuntos para coordinando as súas políticas.

 
O imperio carolinxio á morte de Luís II o Xermánico . Os territorios asignados a Carlomán están de cor púrpura.
 
O Imperio carolinxio á morte de Carlos o Calvo, Carlomán engade o reino de Italia ás súas posesións.

Á morte de Carlos o Calvo de Francia occidental, Carlomán aproveitou para atravesar os Alpes e proclamarse rei de Italia[5]. Tamén buscou converterse en emperador, pero no 879 sufriu un ictus[6] que lle provocou paraplexía e o incapacitou para gobernar. Dado que non tiña descendencia lexítima, dividiu o reino entre os seus dous irmáns, dando Baviera a Luís e Italia a Carlos[7]. Carlomán morreu ao ano seguinte.

Familia Editar

Devanceiros Editar

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
16. Pipino o Breve
 
 
 
 
 
 
 
8. Carlomagno
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
17. Bertrada de Laon
 
 
 
 
 
 
 
4. Luís o Piadoso
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
9. Hildegarda
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
2. Luís o Xermánico
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
5. Ermengarda de Hesbaye
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
1. Carlomán de Baviera
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
6. Welf
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
3. Emma de Altdorf
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
7. Hedwiga de Baviera
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Matrimonio e descendencia Editar

Carlomán casou coa filla (de nome descoñecido) de Ernesto I, conde de Nordgau[8].

Carlomán tivo unha amante de nome Liutwwindis[9], cuxa ascendencia non se coñece e con quen tivo un fillo. Ao seu fillo bastardo Arnulfo cedeulle o ducado de Carintia e máis tarde habíase converter en rei dos francos orientais.

Notas Editar

  1. Monumenta Germaniae Historica, tomus IX; Genealogiae Comitum Flandriae, p. 303,"ligazón". Arquivado dende o orixinal o 11 de abril de 2014. Consultado o 10 de febreiro de 2020. 
  2. Annales Bertiniani, p. 105 "ligazón". 
  3. Annales Bertiniani, p. 218 "ligazón". 
  4. Foundation for medieval genealogy.
  5. Annales Bertiniani, p. 241 "ligazón". 
  6. Annales Bertiniani, p. 259 "ligazón". 
  7. Monumenta Germaniae Historica, tomus I, p. 592
  8. Annales Bertiniani, p. 106 "ligazón". 
  9. Monumenta Germaniae Historica, Diplomata Regum Germaniae ex Stirpe Karolinorum, tomus III: Kaiserkunden Arnolf n° 87, p. 129

Véxase tamén Editar

Bibliografía Editar

  • Sigmund Ritter von Riezler: "Karlmann, König von Baiern und von Italien" . En: Allgemeine Deutsche Biographie (ADB). Tomo 15, ed. Duncker & Humblot, Leipzig 1882, p. 397–400.
  • René Poupardin: "I Regni carolingi (840-918)", en "Storia del mondo medievale", vol. II, 1999, pp. 583-635
  • Allen Mayer: "I Vichinghi", en "Storia del mondo medievale", vol. II, 1999, pp. 734-769