A astenosfera é a zona do manto terrestre que está debaixo da litosfera, entre 100 e 240 quilómetros por debaixo da superficie da Terra.

Estrutura interna da Terra: 1: Codia ou Cortiza, 2: Manto, 3: Núcleo, 3a: Núcleo externo, 3b: Núcleo interno, 4: Litosfera, 5: Astenosfera, 6: Núcleo externo líquido e 7: Núcleo interno sólido

A litosfera mide uns 100 km por debaixo dos océanos e ao redor de 150 km baixo os continentes. A astenosfera pode estar dotada de certa fluidez (a pesar de tratarse de rocha sólida), e absorbe os movementos que poden dar lugar á isostasia.

Na astenosfera existen lentos movementos de convección que explican a deriva continental. Ademais, o basalto da astenosfera flúe ó longo das dorsais oceánicas, o que fai que se renove constantemente o fondo oceánico.

O bordo oposto, cando se enfronta co obstáculo representado por un continente, afúndese baixo este, volvendo así a materia ó fondo. Este fenómeno coñécese como subdución.

Dúbidas sobre a existencia da astenosfera editar

Durante anos afirmouse que no interior da Terra, a partir duns 100 km de profundidade, existiría unha zona chamada astenosfera que presentaría unha baixa velocidade das ondas sísmicas S, razoándose que isto se debería a unha baixa viscosidade da parte superior do manto. Desta forma explicábase o movemento continuo dentro dos continentes dentro da Teoría da Tectónica de placas,así como o fenómeno de equilibrio isostático dos continentes sobre o manto. En realidade a astenosfera nunca se detectou como unha capa continua, senón que só se observaban zonas de baixa velocidade das ondas sísmicas nalgunhas zonas do globo, pero non noutras, como baixo os escudos continentais. Fai unha década, a idea desta franxa como imprescindible para explicar a deriva continental, entrou en dúbida segundo novos datos, propoñéndose un sistema onde, debido á subdución, a codia moveríase xunto co manto subxacente chegando ata o límite entre o manto e o núcleo terrestre, onde acabaría por fundirseda parte que di "ata o núcleo terrestre"[Cómpre referencia]. Propúxose, que o equilibrio isostático produciríase entre a parte inferior do manto e a parte exterior do núcleo terrestre. Porén, esta proposta non conta cos datos suficientes ó respecto para definir a situación.[1][2]

Notas editar

  1. Anguita, F. Adiós a la astenosfera
  2. Fernández, Carlos y Alonso Chaves, Francisco M. y Anguita, Francisco (2013). Astenosfera: ser o no ser. Enseñanza de las ciencias de la tierra, 21 (1). pp. 2-15. ISSN 1132-9157 Astenosfera: ser o no ser ver pdf co artigo completo

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar