Dupla articulación da linguaxe
A dupla articulación da linguaxe é a organización das linguas naturais humanas en dous planos ou articulacións. Segundo o lingüista funcionalista André Martinet, esta característica é o que opón estas linguas naturais ó resto de sistemas comunicativos.
Mediante a articulación do discurso, ou primeira articulación, o enunciado (oral ou escrito) pode ser segmentado en unidades dotadas de sentido: oracións, frases, sintagmas e, por último, monemas (lexemas e morfemas).
Mediante a articulación fonética, ou segunda articulación, os monemas poden ser segmentados en fonemas, xa desprovistos de sentido. Isto evita sobrecargar a memoria e economizar esforzos, xa que as unidades lingüísticas poden reutilizarse: con só unhas ducias de fonemas e as súas combinacións pódense formar miles de monemas que, arranxados diversamente, transmiten unha infinidade de mensaxes.
Walter Porzig afirma que a articulación é o procedemento que permite distinguir entre a linguaxe dos homes e a dos animais: a enunciación vocal humana é articulada porque se presta a unha división sistemática, por medio da cal chegamos a elementos sonoros significativos; e por outro lado, eses elementos existen porque a súa significación permanente asegura a súa individualidade e nolos fai recoñecer sempre iguais a si mesmos nas máis variadas circunstancias.
Véxase tamén
editarOutros artigos
editar- Articulación (fonética)
- Articulación do discurso
|
Este artigo sobre lingüística é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |