Alfonso Ponce de León Cabello
Alfonso Ponce de León Cabello, nado en Málaga o 10 de setembro de 1906 e finado en Madrid o 29 de setembro[1] de 1936, foi un pintor español de vangardas.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 10 de setembro de 1906 Málaga, España |
| Morte | 26 de setembro de 1936 (30 anos) Madrid, España |
| Lugar de sepultura | Cemiterio de La Almudena |
| Educación | Real Academia de Belas Artes de San Fernando |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Madrid |
| Ocupación | pintor, debuxante |
| Movemento | Realismo máxico |
| Familia | |
| Irmáns | Juan Ponce de León Cabello Luis Ponce de León Cabello |
  | |
Traxectoria
editarFillo de Juan Ponce de León y Encina e Guadalupe Cabello Fernández, naceu na Alameda Principal de Málaga. En 1911 trasládase coa súa familia a Madrid, onde ingresa, xunto cos seus irmáns Juan e Guillermo, no Instituto Católico de Artes e Industrias. En 1916 pasa ao Instituto Xeral e Técnico Cardeal Cisneros e en 1923 inicia a súa aprendizaxe artística na Escola Especial de Pintura, Escultura e Gravado da Real Academia de Belas Artes de San Fernando.
Alí tivo como profesores a José Garnelo, Cecilio Pla e José Moreno Carboeiro, entre outros, e como compañeiros de clase ao escultor Emilio Aladrén, a Salvador Dalí, Maruja Mallo e Remedios Varo. Entre os seus amigos desa época figuran, ademais de Aladrén e Mallo, Federico García Lorca, José Moreno Vila e Margarita Manso Robledo, que ingresara en San Fernando en 1924 e que se convertería na súa esposa en 1933. Tamén coñeceu a Luis Buñuel e outros contertulios da Granxa do Henar. Desde un primeiro momento integrouse nos ambientes de vangarda, exhibindo a súa obra nos Salóns de Artistas Independentes de Madrid, vinculándose co Realismo máxico.
Con 24 anos trasládase a París, onde estivo uns seis meses, relacionándose estreitamente con Pablo Picasso. Ese ano de 1930 expuxo na Exposición de Arquitectura e Pintura Moderna de San Sebastián. Lorca pediu a Ponce de León nestes primeiros anos da década de 1930 que realizase algúns decorados para os espectáculos de La Barraca. Tamén realizará deseños para cubertas de libros e ata fará incursións no cine. Participou na importante Exposición de Artistas Ibéricos celebrada na Galería Fletcheim de Berlín entre decembro de 1932 e xaneiro de 1933.
Vinculado á Falanxe Española desde a súa fundación en outubro de 1933, realiza labores de propaganda deseñando unha serie de carteis para o movemento e fundando o cineclub do Sindicato Español Universitario (S.E.O.). Actor e director de cine, Ponce de León dirixe en 1934 o filme Niños e en 1935 colabora con Edgar Neville na película Do, Re, Mi, Fa, Sol (la vida privada e un tenor).
Na Exposición Nacional de Belas Artes de 1936 presenta a súa obra máis coñecida: Autorretrato (accidente), en parte premonitorio do seu inmediato futuro. O 20 de setembro de 1936 era detido na porta do seu domicilio no madrileño Paseo de la Castellana e trasladado á checa de Fomento onde sería asasinado pola denominada zona vermella. O seu cadáver foi atopado nunha cuneta de Vicálvaro o día 29. Os outros homes da súa familia tamén correron unha sorte tráxica: sobre o 30 de setembro foron asasinados na estrada de Vallecas o seu pai, Juan Ponce de León y Encina e o seu irmán Guillermo, avogado en exercicio; o seu irmán Juan foi asasinado mediante fusilamento o 7 de novembro de 1936.[1]
Notas
editarVéxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Alfonso Ponce de León Cabello  |