Wikipedia

¡Cu-Cut!

¡Cu-Cut! foi unha revista satírica de ideoloxía catalanista e independentista, de periodicidade semanal de comezos do século XX que se publicou entre o 2 de xaneiro de 1902 e o 25 de abril de 1912 e conseguiu unha gran popularidade. Nas súas páxinas participaron un feixe de grandes creadores gráficos.

¡Cu-Cut!
PaísEspaña
LugarBarcelona
Lingualingua catalá
Fundación2 de xaneiro de 1902
Circulación
ISSN1575-8699
OCLC436630889
Na rede
https://arca.bnc.cat/arcabib_pro/ca/consulta/registro.do?id=2228 e http://www.bnc.cat/digital/arca/index.php?fname=titols/cuc_cut.html
[ editar datos en Wikidata ]

Politicamente estaba próxima á Lliga Regionalista de Cambó e Prat de la Riba e ó periódico La Veu de Catalunya e era contraria ao centralismo e, sobre todo, ao lerrouxismo. O seu director foi Manuel Folch i Torres, e tivo como colaboradores a Josep Morató i Grado, Eduard Coca i Vallmajor e Manuel Urgellès. Do apartado gráfico, baseado en caricaturas, se ocupaban Joan Llaverías i Labró,[1] Junceda, Ricard Opisso i Sala,[2] Feliu Elias i Bracons Apa,[2] Lluís Bagaria, Smith e Lola Anglada. A súa mascota era un catalán cabezudo cunha barretina, creado por Gaietà Cornet.

Traxectoria

editar
Véxase tamén: Feitos do ¡Cu-Cut!.

Creación

editar

A revista tirou o primeiro número o 2 de xaneiro de 1902, editada por José Baguñà e impresa por Mariano Galve. Daquel primeiro número realizáronse 20.000 exemplares, e pouco despois chegaría aos 30.000, e de cando en vez aos 60.000, unha cifra moi elevada para a época. O derradeiro número foi o 518, que se editou o 25 de abril de 1912.

Durante toda a vida do semanario, cada exemplar custaba dez céntimos de peseta. Igualmente, tampouco variou o formato que contaba con dezaseis páxinas de 275 mm x 195 mm, a dúas columnas e cubertas con dúas tintas, negra e vermella (ocasionalmente empregaron o amarelo e a cor violeta).

O director literario foi Manuel Folch i Torres; o director artístico, Cayetano Cornet e o director Ramon Pruna quen, en realidade, exercía de boi de palla encargado de recibi-los paus da xustiza pola que foi encarcerado en varias ocasións.[3]

Os feitos do ¡Cu-Cut!

editar
 
A caricatura que provocou a reacción dos militares e o asalto á redacción.

A súa existencia condicionou unha serie de feitos que comezaron co ataque á redacción o 25 de novembro de 1905. Ese día a súa redacción, xunto coa de La Veu de Catalunya, foi asaltada por un centenar de militares, como reacción a unha caricatura antimilitarista de Joan Junceda, publicada o día 23.

Os incidentes teñen orixe cando trala vitoria da Lliga Regionalista nas eleccións municipais, deciden realizar un banquete de celebracións que se denominou o "Banquete da Vitoria".[1] Trala celebración do banquete, no Frontón Central, produciuse unha manifestación que marchaba cantado "Els Segadors" e ao achegarse a un local republicano lerrouxista chamado Fratenidad Republicana, produciuse unha pelexa.

Pouco despois, o día 23, publícase a caricatura na que se aludía ás derrotas do exército español fronte a Estados Unidos na Guerra de Cuba, o que anoxou aos oficiais da gornición barcelonesa que decidiron planear algunha acción. O día 25, pola noite, un grupo de oficiais asaltou e esnaquizou a redacción do semanario e, despois, tamén se dirixiron á redacción de La Veu de Catalunya, con idéntico resultado.[4] O gobernador civil de Barcelona, o xeneral Fuentes, adoptou unha postura contemplativa e pasiva que provocou, á súa vez, a ira do catalanismo. Nese confrontamento, a alta oficialidade do exército fixo presión en Madrid no Ministerio, polo que os responsables quedaron sen culpa e para evitar ataques á unidade de España ou á institución militar conseguiron a aprobación, en marzo de 1906, da chamada Lei de Xurisdicións que entregaba todos os delitos "contra a patria ou o exército" á xustiza militar.

Foi unha proba da debilidade do réxime da Restauración que provocou a dimisión do xefe de goberno, Eugenio Montero Ríos e, como rexeitamento á aprobación da Lei de Xurisdicións, que case tódolos partidos cataláns dende o carlismo ao republicanismo federal e o catalanismo se unisen no que sería Solidaritat Catalana.[4][5][6] Dende entón o mapa electoral catalán mudou substancialmente: foi a fin dos partidos dinásticos da Restauración e o triunfo dos partidos de oposición ao réxime e o catalanismo deixou de ser un feito case que exclusivamente barcelonés para ser catalán.[7] O xogo político en Cataluña repartiuse entre a Lliga Regionalista e os partidos republicanos quedando os partidos da quenda fóra do mapa político catalán.[7]

Relevancia

editar

¡Cu-Cut! é imprescindible para comprender o conxunto de publicacións satíricas en Cataluña na primeira metade do século XX porque a súa influencia impregna decisivamente as posteriores iniciativas editoriais do mesmo tipo. A prensa de principios do século XX era un instrumento para facer política e a sátira e o humor de ¡Cu-cut! propiciaron a creación de novas revistas cun estilo semellante baseado na sátira de carácter catalanista. Aos poucos apareceron La Tralla (1903-1907), La Barretina (1903), La Tralla del Carreter (1903 a 1904), Or i Grana (1906-1907) ou Metralla (1907 a 1909). En troques, outras publicacións xa existentes víronse na obriga de revisar a liña editorial como foi o caso de La Campana de Gracia (1870-1934) e L'Esquella de la Torratxa (1879-1938) que incorporaron novos debuxantes e viraron cara ao catalanismo. Tamén influíu noutras publicacións como L'Hereu (1913-14), La Piula (1916), Cuca Fera (1917), L'Estevet (1921-23), El Borinot (1923-1927) ou Papitu (1908-1936).

Notas

editar
  1. ↑ 1,0 1,1 Romero (2000), p. 113
  2. ↑ 2,0 2,1 Casas (2012), p. 35
  3. ↑ Solà i Dachs (1967)
  4. ↑ 4,0 4,1 Jiménez-Landi (1996), p. 597
  5. ↑ Anguera (1998), p. 292
  6. ↑ Tusell (1990), p. 61
  7. ↑ 7,0 7,1 Tusell (1990), p. 63

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar

Outros artigos

editar

Ligazóns externas

editar
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=¡Cu-Cut!&oldid=6653127»