Wifredo Ricart

Wifredo Ricart
	;
Biografía
Nacemento	(es) Wifredo Pelayo Francisco de Borja Ricart Medina ; 15 de maio de 1897 ; Barcelona, España
Morte	19 de agosto de 1974 (77 anos); Barcelona, España
Formación profesional	Doutor enxeñeiro industrial
Educación	Escola Técnica Superior de Enxeñaría Industrial de Barcelona
Q89547790	Creador dos automóbiles Pegaso
Actividade
Ocupación	enxeñeiro
Empregador	Alfa Romeo, Pegaso, Lockheed
Familia
Fillos	José Ramón Ricart
Pai	Josep Ricart i Giralt
Premios
	(1968) Gran Cruz de Afonso X o Sabio ;

Wifredo Ricart, nado en Barcelona o 15 de maio de 1897 e finado na mesma cidade o 19 de agosto de 1974, foi un enxeñeiro español, coñecido polos seus desenvolvementos e estudos na industria da automoción e a aeronáutica.

Destacou pola súa achega ao deseño e fabricación de motores de aviación, automóbiles, camións e o mítico Pegaso Z-102.

Traxectoria

Wifredo Pelayo Francisco de Borja Ricart Medina,^[1] naceu en Barcelona o 15 de maio de 1897. Era fillo do mariño, director da Escola de Náutica, José Ricart i Giralt.^[2]

Foi un estudante normal, moi interesado en temas de aviación. En 1918 doutorouse en Enxeñaría industrial, con menos de 20 anos.^[2]

Iniciou en Barcelona a súa actividade profesional, sendo director de talleres da compañía Vallet y Fiol, na que se fabricaban motores para bombas de auga e eran distribuidores dos coches Hispano-Suiza. En Vallet y Fiol inventou o carburol, un carburante para os Hispano-Suiza que vendía esta compañía, para os cales non dispoñían de combustíbel.^[2]

En 1920 fundou a Sociedad Anónima de Motores Ricart-Pérez con Francisco Pérez de Olaguer, orientada á fabricación de motores para usos industriais. En 1926, despois da retirada de Pérez de Olaguer, disolveu esa sociedade e fundou a empresa Motores y Automóviles Ricart, presentando ao ano seguiente no Salón do Automóbil de París un turismo de altas prestacións con solucións inéditas. Posteriormente, en 1928, asociouse co industrial Felipe Batlló i Godó, e con el fundou a Industria Nacional Metalúrxica e a sociedade Ricart-España. En Ricart-España fabricáronse turismos en pequenas series até que a actividade finalizou por problemas financeiros, presionada polo xeneral Dámaso Berenguer, que suprimiu as vantaxes aduaneiras de que dispoñían. En 1929 Ricart estableceuse como proxectista independente, chegando a proxectar interesantes motores que construíu a Hispano-Suiza.^[2] Contactou con importantes marcas tales como Saurer, Mercedes-Benz, Alfa Romeo, ou Lancia, para comprar autobuses para a empresa de transportes urbanos de Valencia.

A segunda guerra mundial sorprendeuno en Italia, onde colaborou con Alfa Romeo, chegando a ser xefe de produtos especiais. En 1940 foi nomeado director dos Servizos de Proxectos e Experiencias, e responsábel das competicións, colaborando con Enzo Ferrari. A finais de 1945 volveu a España para preparar a súa marcha aos Estados Unidos, tentado por unha boa oferta de Studebaker, pero Juan Antonio Suanzes convenceuno para reconstruír a maltreita industria automobilística española, e constituír o Centro de Estudos Técnicos de Automoción (CETA), con sede en Madrid, incorporando a dúas ducias de enxeneiros de Alfa Romeo (que estaban desempregados), empezando a traballar para o Instituto Nacional de Industria.

Participou na creación da Empresa Nacional de Autocamiones, S. A. (ENASA) nas antigas instalacións de Hispano-Suiza no barrio de La Sagrera, na área metropolitana de Barcelona, e traballou no deseño e a fabricación dos seus míticos automóbiles deportivos Pegaso, desde 1951 até 1957. A súa presenza como conselleiro da entidade durou até 1958.

En 1959 foi nomeado presidente da S. A. Lockheed de París, construíndose baixo a súa dirección unha nova planta completamente automatizada nas proximidades de Beauvais (Oise). En 1961 fusionáronse Lockheed, Bendix e Ducellier, configurando o grupo DBA, e Ricart figurou como conselleiro delegado para o progreso científico e técnico até 1965, á vez que obtivo resultados de moito interese no CETA, grazas ás súas investigacións en torno a novos tipos de motores e sistemas de freado.

Ricart morreu en Barcelona despois dunha prolífica vida o 19 de agosto de 1974, deixando nos seus traballos a habilidade da súa curiosidade e as intencións de melloralos. Wifredo Ricart foi un gran técnico e compañeiro de Enzo Ferrari durante a súa etapa en Alfa Romeo.

Notas

↑ www.pieldetoro.net Pegaso BT 2 Ref. 64 en pieldetoro.net.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 "www.vehiculoclasico.es. Semblanza biográfica de Wifredo Ricart, por su hijo José Ramón Ricart.". Arquivado dende o orixinal o 23 de xuño de 2010. Consultado o 16 de abril de 2020.

Véxase tamén

Bibliografía

Del Arco, Javier; Arderiu, Miquel; Montero, Xavier e Camp, Jordi (1990): Història de l'automobilisme a Catalunya. Barcelona: Planeta. ISBN 84-3206-249-9.

Outros artigos

Ligazóns externas

Memory of a Mirage. The PEGASO Sports and Competition cars of the Fifties — Exposición en Barcelona (en inglés).

[1] www.pieldetoro.net Pegaso BT 2 Ref. 64 en pieldetoro.net.

[semblanza-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 "www.vehiculoclasico.es. Semblanza biográfica de Wifredo Ricart, por su hijo José Ramón Ricart.". Arquivado dende o orixinal o 23 de xuño de 2010. Consultado o 16 de abril de 2020.

[1]

[2]