Wang Daiyu
Wang Daiyu (chinés simplificado: 王岱舆; chinés tradicional: 王岱輿; pinyin: Wáng Dàiyú; Wade-Giles: Wang2 Tai4-yü2; xiao'erjing: ٔوْا دَﻰْ ﻳُﻮْ), nado cara ao 1570 e finado contra o 1660, foi un erudito musulmán de etnia hui. Chamábase a si mesmo Zhenhui laoren 真回老人 ("O auténtico ancián do islam").
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1570  |
| Morte | 1657 (Xuliano) (86/87 anos) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | China |
| Relixión | Islam |
| Actividade | |
| Ocupación | filósofo , tradutor |
| Lingua | Chinés clásico, árabe e lingua persa |
Traxectoria editar
Wang era descendente dun grupo de árabes que chegaran á China a comezos da dinastía Ming (1368-1644), como parte dunha embaixada diplomática. Dominou a astronomía e os cálculos do calendario, polo que foi nomeado Mestre Supervisor do Observatorio Imperial, cunha residencia en Nanjing.[1]
Dende neno, estudou con seu pai, para logo continuar a súa aprendizaxe con Ma Junshi en Nanjing. Aos 20 anos, comezou a estudar o confucianismo, o budismo e mais o daoísmo, así como outras correntes sincréticas. No ano 15 do reinado do emperador Chongzhen, traduciu o Zhengjiao Zhenquan 正教真詮 ("O auténtico comentario do correcto ensino"), e comezou a verter outros escritos islámicos ao chinés.[2] Wang defendeu a necesidade de obras musulmás en chinés, evitando a dependencia dos textos árabes.[3] Posteriormente, escribiu o Qingzhen daxue 清真大學 ("A grande aprendizaxe do islam") e o Xizhen zhengda 希真正答 ("Respostas auténticas e estrañas"). Nos círculos musulmáns da China, é coñecido co título de "Gran Santo do período Qing".
Obra editar
Wang dominaba o chinés, o persa e mais o árabe.[4][5] Estudou en profundidade o confucianismo, que empregou para explicar o islam.[6] Malia o seu interese polos eruditos confucianos, foi un grande crítico do budismo e mais do daoísmo.[7] A súa intención era difundir a relixión a través do chinés clásico, xa que a meirande parte dos musulmáns da China non dominaban as linguas orixinais dos textos islámicos.[8]
Os seus traballos acabaron formando parte da literatura han kitab, xunto con outros eruditos musulmáns como Liu Zhi ou Ma Zhu.[9]
Notas editar
- ↑ Dillon 1999, p. 36.
- ↑ Teik 2000, p. 8.
- ↑ Dillon 1999, p. 38.
- ↑ Tan Ta Sen 2009, p. 118.
- ↑ Murata 2017, p. 3.
- ↑ Lynn 2007, p. 27.
- ↑ Chittick & Murata 2000, p. 22.
- ↑ Chittick & Murata 2000, p. 4.
- ↑ Hershatter 1996, p. 103.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Chittick, William C.; Murata, Sachiko (2000). Chinese Gleams of Sufi Light: Wang Tai-yu's Great Learning of the Pure and Real and Liu Chih's Displaying the Concealment of the Real Realm (en inglés). State University of New York Press. ISBN 9780791446379.
- Dillon, Michael (1999). China's Muslim Hui Community: Migration, Settlement and Sects (en inglés). Curzon Press. ISBN 0-7007-1026-4.
- Hershatter, Gail (1996). Remapping China: Fissures in Historical Terrain (en inglés). Stanford University Press. ISBN 9780804725095.
- Lynn, Aliya Ma (2007). Muslims in China (en inglés). University of Indianapolis Press. ISBN 9780880938617.
- Murata, Sachiko (2017). The First Islamic Classic in Chinese: Wang Daiyu's Real Commentary on the True Teaching (en inglés). SUNY Press. ISBN 978-1-4384-6507-4.
- Tan Ta Sen (2009). Cheng Ho and Islam in Southeast Asia (en inglés). Institute of South East Asian Studies. ISBN 9789812308375.
- Teik, Toh Hoong (2000). "Shaykh 'AIam: The Emperor of Early Sixteen-Century China" (PDF). Sino-Platonic Papers (en inglés) 110: 1–20. ISSN 2157-9687.