Chinés clásico

O chinés clásico é a lingua na que se escribiron os clásicos da literatura chinesa, máis ou menos a partir do século -V. Nos milenios posteriores, o chinés destas obras foi imitado en todos os países da sinosfera, nunha forma coñecida como chinés literario, que se empregou na escrita formal da China até o comezo do século XX. Este uso foi semellante ao do latín en Europa. Malia os cambios, a súa evolución foi bastante conservadora, polo que moitas das variacións da lingua oral non se reflectiron na escritura. Debido a isto, o chinés clásico non é plenamente intelixible para os falantes das linguas chinesas contemporáneas.

Chinés clásico 古文 ou 文言
Outros nomes:	Chinés literario
Falado en:	República Popular da China, Illas Ryukyu, Xapón, Corea e Vietnam
Extinción:	dende o século -V até o século II. Continúa como lingua literaria até o século XX.
Familia:	Sino-tibetana  Sinítica   Chinés    Chinés clásico
Escrita:	Escrita chinesa
Códigos de lingua
ISO 639-1:	--
ISO 639-2:	---
ISO 639-3:	lzh
Mapa
Status

Co tempo, o chinés literario empezou a empregarse no Xapón, Ryukyu, Corea e Vietnam, onde se introduciu como lingua de prestixio. Con posterioridade, o seu sistema de escritura adaptouse para expresar as linguas locais, que pertencían a diferentes familias. Cada un destes países teñen o seu propio xeito de ler os caracteres en chinés clásico.

Na actualidade, esta lingua foi substituída polas correspondentes variedades vernáculas.

Nomenclatura

O Shijing ou Clásico da poesía, unha escolma de 305 pezas que datan dos séculos -XI a -VII, escritas no chamado chinés antigo.

Non hai un acordo universal sobre a definición precisa do termo "chinés clásico". Fundamentalmente, refírese á lingua empregada nos clásicos da literatura chinesa escritos entre o século -V e o remate da dinastía Han no século III. Cabe notar que a lingua dos textos canónicos anteriores ao século -IV, como os Cinco Clásicos, é diferente da utilizada en obras de períodos posteriores. Ademais, desta variante máis antiga non emerxeron tradicións comparables á do chinés clásico, malia o seu recoñecemento e prestixio. En consecuencia, fálase de chinés antigo ou chinés arcaico para referirse a ela, e así diferenciala do chinés clásico propiamente dito.

Con posterioridade á dinastía Han, a diferenza entre a lingua oral e o rexistro escrito fíxose moi evidente. Xa que logo, cuñouse o termo "chinés literario" para referirse aos textos que imitan de xeito consciente o canon clásico. Entre as súas características, destacan a adición de novo léxico e a perda de certos elementos gramaticais. O chinés literario empregouse en case todos os textos formais da China até comezos do século XX, cando foi substituído polo vernáculo. Segundo unha definición máis estrita, o período clásico vai dos tempos de Confucio (do -551 ao -479) á fundación da dinastía Qin no -221.

É común referirse tamén ao chinés literario como chinés clásico, mais os sinólogos salientan a diferenza entre as formas clásicas e os estilos imitativos posteriores. A partir do século II, a lingua chinesa falada comezou a diverxer nas distintas rexións, polo que o chinés literario da escrita deixou de representar as variedades orais e, xa que logo, non era intelixible para a xente común. Malia o intento de imitar aos grandes autores do pasado, unha mala comprensión das convencións literarias destes clásicos, xunto coa adición de novo léxico e de elementos propios das linguas vernáculas, acabou por distanciar ao chinés literario do clásico.

A utilización do chinés literario nos países da sinosfera en detrimento das linguas rexionais é un exemplo de diglosia. A coexistencia do chinés literario coas diferentes linguas nativas da China, o Xapón, Corea e Vietnam é comparable ao uso do latín en Europa, o árabe en Persia, ou o sánscrito no sur e o sueste asiático. Porén, a diferenza destes exemplos, o chinés literario emprega caracteres logográficos no canto dun sistema ligado directamente á pronuncia. A falta dunha correspondencia fixa entre a escrita e a fala permitiu unha diverxencia na evolución das lecturas dos caracteres que engade unha dimensión única ao estudo do chinés literario.

Ao contrario do latín ou do sánscrito, a lingüística do chinés centrouse historicamente na lexicografía, no canto de na gramática e a sintaxe. Este último tipo de análise comezou sobre todo coa chegada dos europeos no século XVII. Os misioneiros cristiáns cuñaron o termo wenli 文理 ("fundamentos da literatura", "linguaxe libresca") para referirse ao chinés clásico; porén, este vocábulo non arraigou entre os falantes nativos.

Véxase tamén

Bibliografía

• Chao, Yuen Ren (1976). Aspects of Chinese Sociolinguistics: Essays by Yuen Ren Chao (en inglés). Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-0909-5. 
• Nguyễn, Tri Tài (2002). Giáo trình tiếng Hán. Tập I: Cơ sở (en vietnamita). Nhà xuất bản Đại học Quốc gia Thành phố Hồ Chí Minh. 
• Norman, Jerry (1988). Chinese (en inglés). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-29653-3. 
• Peyraube, Alain (2008). "Ancient Chinese". En Woodard, Roger. The Ancient Languages of Asia and the Americas (en inglés). Cambridge University Press. ISBN 9780521684941. 
• Pulleyblank, Edwin George (1995). Outline of Classical Chinese Grammar (en inglés). University of British Columbia Press. ISBN 978-0-774-80541-4. 
• Vogelsang, Kai (2021). Introduction to Classical Chinese (en inglés). Oxford University Press. ISBN 978-0-198-83497-7. 
• Zetzsche, Jost Oliver (1999). The Bible in China: The History of the Union Version or the Culmination of Protestant Missionary Bible Translation in China (en inglés). Monumenta Serica Institute. ISBN 3-8050-0433-8.