Urea

composto químico

A urea (do grego ούρον, urina) é un composto químico cristalino e incoloro, de fórmula CO(NH2)2. Atópase de xeito abondoso na urina e nas feces. É o principal produto terminal do metabolismo de proteínas nos mamíferos. A urina humana contén arredor duns 20 g por litro, e unha persoa adulta elimina de 25 a 39 g ao día.

Urea
Identificadores
Número CAS 57-13-6
PubChem 1176
ChemSpider 1143
UNII 8W8T17847W
DrugBank DB03904
KEGG D00023
ChEBI CHEBI:16199
ChEMBL CHEMBL985
Número RTECS YR6250000
Código ATC B05BC02,D02 AE01
Imaxes 3D Jmol Image 1
Propiedades
Fórmula molecular CH4N2O
Masa molar 60,06 g mol−1
Aspecto Sólido branco
Densidade 1,32 g/cm3
Punto de fusión 133–135 °C
Solubilidade en auga 107,9 g/100 ml (20 °C)
167 g/100ml (40 °C)
251 g/100 ml (60 °C)
400 g/100 ml (80 °C)
Solubilidade 500 g/L glicerol,[2] 50 g/L etanol
Basicidade (pKb) pKBH+ = 0,18[3]
Estrutura
Momento dipolar 4,56 D
Perigosidade
MSDS JT Baker
EU Index Non listado
Punto de inflamabilidade Non inflamable
LD50 8500 mg/kg (oral, rata)
Compostos relacionados
ureas relacionados Tiourea
Hidroxicarbamida
Compostos relacionados Carbamida peróxido
Urea fosfato

Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa.

Características

editar

En cantidades menores, está presente no sangue, no fígado, na linfa e mais nos fluídos serosos, e tamén nos excrementos dos peixes e moitos outros animais inferiores. Tamén a atopamos no corazón, nos pulmóns, nos ósos e nos órganos reprodutivos así como no seme. A urea fórmase principalmente no fígado coma un produto final do metabolismo. O nitróxeno da urea, que constitúe a meirande parte do nitróxeno da urina, procede da descomposición das células do corpo, especialmente das proteínas dos alimentos. A urea está presente tamén nos fungos así como nas follas e sementes de numerosos legumes e cereais.

É solúbel na auga mais no alcol, e lenemente solúbel en éter. Obtense mediante a síntese de Wöhler, deseñada en 1828 polo químico alemán Friedrich Wöhler, e foi a primeira substancia orgánica obtida artificialmente.

Por mor ao seu alto contido en nitróxeno, a urea preparada comercialmente emprégase na fabricación de adubos agrícolas. A urea emprégase tamén como estabilizador en explosivos de carbonocelulosa e é unha compoñente básica de resinas preparadas sinteticamente.

Así mesmo úsase nos pensos para o gando. É unha fonte de azoto non proteico que pode aproveitar a flora bacteriana que mora no sistema dixestivo dos ruminantes para producir proteínas, que nutren o seu hóspede. É moito máis barato que as proteínas de orixe vexetal, e malia consumir calorías para converter a urea en proteína, resulta máis rendíbel. Pódense empregar outras fontes de azoto non proteico, coma o amoníaco ou nitratos, porén a urea é máis segura: as vacas eliminan polo cuspe a urea producida polo seu metabolismo e deste xeito poden aproveitala. O leite de vaca tamén contén urea.

Na dermatoloxía a urea emprégase como humectante natural polas súas excelentes propiedades hidratantes.

  1. 1,0 1,1 Nomenclature of Organic Chemistry : IUPAC Recommendations and Preferred Names 2013 (Blue Book). Cambridge: The Royal Society of Chemistry. 2014. pp. 416, 860–861. ISBN 978-0-85404-182-4. doi:10.1039/9781849733069-FP001. O composto H2N-CO-NH2 ten o nome conservado de ‘urea’, o cal é o nome preferido da IUPAC, (…). O nome sistemático é ‘carbonil diamida’. 
  2. "Solubility of Various Compounds in Glycerine" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 13 de abril de 2014. Consultado o 28 de agosto de 2018. 
  3. Williams, R. (2001-10-24). "pKa Data" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 02 de xuño de 2010. Consultado o 2009-11-27. 

Véxase tamén

editar

Outros artigos

editar