Urania Mella
Urania Mella Serrano, nada en Vigo o 15 de novembro de 1899 e finada en Lugo o 26 de maio de 1945, foi unha política galega e precursora do asociacionismo feminino. Filla do pensador anarquista Ricardo Mella Cea e mais de Esperanza Serrano, á súa vez filla de Juan Serrano Oteiza, coñecido anarquista madrileño e fundador da La Revista Social, foi presidenta da sección viguesa da Unión de Mulleres Antifascistas, así como membro do Socorro Rojo Internacional.
.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (es) Urania Mella Serrano 15 de novembro de 1899 Vigo, España |
| Morte | 26 de maio de 1945 (45 anos) Lugo, España |
| Presidenta | |
Representa: Unión de Mulleres Antifascistas | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | política |
| Membro de | |
| Lingua | Lingua castelá |
Familia | |
| Cónxuxe | Humberto Solleiro |
| Pai | Ricardo Mella |
| Irmáns | Ricardo Mella Serrano |
| Parentes | Juan Serrano Oteiza (avó) |
Traxectoria
editarMuller moi culta e comprometida socialmente, foi mestra de piano e estudou Belas Artes na Escola de Artes e Oficios de Vigo. Dende moi nova dedicou a súa vida á defensa da muller, comezando a ensinar a ler ás mulleres do barrio de Lavadores, para continuar logo dende a UMA.
.JPG)
Tras o golpe de estado de 1936 intentou defender o barrio, xunto co seu home Humberto Solleiro Rivera, para logo fuxir cara a Redondela, onde foron detidos. Foi condenada á morte en consello de guerra, mais logo foille conmutada a condena pola de trinta anos; non así a do seu home, que foi fusilado. Xa viúva e deixando en Vigo catro fillos, foi encadeada no penal de Santurrarán, Guipúscoa, onde pasou mais de 9 anos. Ao quedar libre marchou co seu fillo Raúl a vivir a Lugo, no lar de María Gómez González, onde ficou ata a súa morte.
Recoñecementos
editarO concello de Vigo decidiu no pleno do 31 de marzo de 2008 dedicarlle unha rúa da cidade.[2] e o Ministerio de Fomento deulle o seu nome ao buque anticontaminación que foi botado no outubro do 2008[3]. Este último acto non foi alleo á polémica, ao non seren invitados os achegados[4][5].
Sobor da vida das mulleres encarceradas na cadea de Santurrarán foi presentado no Festival de cine de San Sebastián do 2010, o documental de Txaber Larreategi e Josu Martínez Prohibido recordar que protagonizan as fillas da política galega Alicia e Conchita.[6]
A 15 de decembro de 2010 e en cumprimento da Lei 52/2007, do 26 de decembro, mediante a cal a democracia española honra a quen padeceron inxusta persecución durante o golpe de estado de 1936 e a ditadura posterior, o ministro Francisco Caamaño Domínguez expediu a Declaración de reparación e recoñecemento persoal ao seu favor, en virtude do ordenado no parágrafo 1, artigo 4 da citada lei.
Foi recoñecida nun mural en Vigo en 2021 como pioneira.
Notas
editar- ↑ Datos do buque anticontaminación Urania Mella
- ↑ "Seis mulleres na memoria" Arquivado 21 de marzo de 2011 en Wayback Machine. Faro de Vigo, 30/3/2008.
- ↑ Páxina web do Ministerio de Fomento
- ↑ Noticia Atlántico Diario
- ↑ "Sólo los políticos pudieron brindar por mi madre" Arquivado 19 de setembro de 2019 en Wayback Machine. Faro de Vigo, 22/10/2008 (en castelán).
- ↑ "Prohibido recordar", cárcel de Santurrarán
Véxase tamén
editar| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Urania Mella |