Té verde

O té verde é un té verdadeiro (feito con Camellia sinensis) que sofre pouca oxidación durante o seu procesamento.

Moi popular na China e no Xapón, hai pouco tempo comezou a consumirse con maior frecuencia no occidente, tradicional consumidor de té negro, debido tanto a unha tendencia orientalista, como ás propiedades antioxidantes que se lle atribúen.

Té verde no mundo

Orixinalmente da China, o té levouse ao Xapón a través de monxes que viaxaban entre os dous países. Curiosamente, o verde foi o único té que se popularizou no Xapón. Porén foi, de maneira única, tornándose a bebida máis consumida do país, por riba de refrixerantes e bebidas alcólicas.

O té verde tamén se produce noutros países da Asia, inclusive en produtores tradicionais de té negro, como a India e Sri Lanka, mais con técnicas diferentes das xaponesas.

Fóra da Asia, debido á inmigración xaponesa, o té verde tamén se produce no sueste do Brasil, particularmente no estado de San Paulo. Aínda que existan marcas de calidade recoñecida, é común encontrar no Brasil baixo o nome de "chá verde" compostos de plantas que inclúen o mate. Iso débese á gran xeneralidade do termo "chá" usado no Brasil, que popularmente pode referirse a calquera infusión.

Té verde no Xapón

Unha xícara de té verde xaponés.

Para entender as variedades de té verde Xaponés, é necesario coñecer os diferentes tipos de plantío e procesamento.

Plantación cuberta

Os tipos máis nobres de té verde veñen das follas de árbores parcialmente cubertas do sol, que ten o nome xenérico de Tencha. De acordo coa cualidade, e as características de cada té, os vasos condutores poden ser removidos, para conferir un padal máis agradábel.

Gyokuro: É enrolado e procesado como o Sencha, mais ten un sabor máis doce e delicado. É considerado o té máis nobre, de entre os que teñen folla enrolada.
Matcha: Faise a partir do tenchá triturado até a consistencia do talco, e usase no Chanoyu, a cerimonia do té Xaponesa.
Kukicha: Faise con follas, gallos, e partes menos nobres que sobran da colleita do Gyokuro. Coñecido polo seu sabor leve e refrescante, e a súa cor levemente amarelada, un bo Kukicha ten un sabor propio, comparado ao Oolong chinés, e moi pouca cafeína.

Plantación descuberta

Té verde Twinings do tipo Gunpowder.

Do restante da plantación, son feitos outros tés, considerados menos nobres, porén máis populares, e de preparación máis fácil.

Sencha: O tipo máis común de té no Xapón, representando máis de tres cuartos de toda a produción. O Sencha da primeira colleita, cando se usa comemorativamente, chámase tamén Shincha (Novo té).
Bancha: É unha clase de Sencha collido entre o verán e o outono. Aínda que non teña o sabor delicado, como o Sencha, respéitase polas súas características ben definidas, como seu sabor forte e refrescante. El é máis barato, e contén menos cafeína que as outras variedades.
Xenmaicha: É unha mestura dalgún té, xeralmente Sencha, e Xenmai (arroz torrado). A proporción de arroz e té é moi importante, pois se o aroma do arroz tira un pouco da amargura dun té de cualidade inferior, o exceso tira todas as súas características.
Hoxicha: É un té frito, ou até torrado, moi común en casas de té polo Xapón. Tanto o bancha canto o kukicha poden usarse para facelo. Ten moi pouca adstrinxencia, unha cor claramente vermella, e pouca cafeína.

A colleita do té verde no Xapón

Na primavera

A máis apreciada leva de té verde, Ichiban Cha, recóllese entre a primavera e o verán, máis ou menos no mes de maio, no hemisferio norte, e en setembro, no hemisferio sur. O período exacto depende de cada facenda, debido ás sutís diferenzas no clima e xeografía.

Antes da primavera, no comezo de marzo, no hemisferio norte, e de xuño, no hemisferio sur, as follas da árbore de té arráncanse, e delas faise o Banté de Primavera.

Entre vinte e trinta días antes da colleita, as árbores destinadas á produción de Gyokuro e Matcha cóbrense con cortinas especiais, chamadas Kanreisha, para illalas de contacto solar directo. Desa forma, ambos os tipos de té crecen cun aroma máis encorpado, unha cor máis verde, e un sabor máis doce e menos amargo, grazas á cantidade menor de taninos.

Despois ven a colleita, na cal é preciso saber tempo certo para coller as follas: coller antes do tempo certo acarretará en follas pouco maduras, e coller despois, mesmo só algúns días, irá tornar o té moito máis amargo, estragando a súa alta cualidade.

Para un té perfecto, como ocorre cos mellores Gyokuros e Matchas, as follas deberán ser recollidas manualmente, xa que, cunha máquina, será imposíbel separar as follas boas das ruins.

No verán

Durante o verán, prodúcense tés de cualidade inferior aos da primavera. No total fanse dúas colleitas, resultando no Nibancha e no Sanbancha.

Durante ese período, a árbore fica particularmente vulnerábel á competición doutras especies, incluíndo as malas herbas. As plantacións orgánicas sofren aínda máis, pois, sendo imposíbel arrancar automaticamente as invasoras de cada árbore, os criadores acaban tendo de retiralas manualmente, unha a unha.

No outono

Durante o outono, as árbores pódanse e fertilízanse, para que o solo se enriqueza lentamente durante seis meses, até chegar a primavera novamente.

Das follas retiradas nese período, faise o Banchá do outono, o último té do ano.

No inverno

Durante o rigoroso inverno, non hai produción de té.

Beneficios á saúde

Os estudos indican que o té verde é rico en substancias antioxidantes, chamadas polifenois, que evitan a acción destrutiva das moléculas de radicais libres que dexeneran as células, auxiliando, por exemplo, no combate ao cancro e ao envellecemento.

O té verde tamén é rico en tanino que fai diminuír as taxas do LDL (colesterol malo) e fortalece as arterias e veas favorecendo a prevención de doenzas cardíacas e circulatorias. Posúe bioflavonoides e catequinas: substancias que bloquean as alteracións celulares que dan orixe aos tumores.

O té verde tamén posúe manganeso, potasio, ácido fólico, vitamina C, vitamina K, vitamina B1 e a vitamina B2.