Pavel Miliukov
Pavel Nikolaevich Miliukov (en ruso: Павел Николаевич Милюков), nado o 15 de xaneiro de 1859 e finado o 31 de marzo de 1943, foi un político ruso, fundador, líder e o membro máis destacado do Partido Democrático Constitucional.
  | |
| Nome orixinal | (ru) Павел Николаевич Милюков |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 15 de xaneiro de 1859 (Xuliano) Moscova, Rusia |
| Morte | 31 de marzo de 1943 (84 anos) Aix-les-Bains, Francia |
| Lugar de sepultura | Cemitério de Batignolles (pt)  |
| Member of the State Duma of the Russian Empire (en) | |
| Membro da Asemblea Constituínte Rusa | |
| | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Imperio Ruso |
| Relixión | Cristianismo ortodoxo |
| Educación | Faculty of History and Philology of Moscow University (en) |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | San Petersburgo |
| Ocupación | diplomático , político , historiador , xornalista |
| Empregador | Universidade de Chicago Universidade de Sófia (pt) |
| Partido político | Partido Democrático Constitucional |
| Lingua | Lingua rusa |
| Familia | |
| Pai | Nikolay Pavlovich Milyukov (pt) |
Sinatura  | |
 | |
As revolucións de 1917 editar
Convencido de que non foran as protestas polas penurias causadas pola guerra á poboación as que desencadearan a Revolución de Febreiro e o fin da monarquía senón o desexo das tropas de mellorar a dirección do esforzo bélico ruso até a vitoria final, opúxose á aplicación de reformas sociais e políticas ata que terminase a contenda.[1] Tratou así mesmo de atrasar a convocatoria da asemblea constituínte e mostrouse contrario a levar a cabo unha rápida reforma agraria.[1] Sostivo a conveniencia de manter os obxectivos territoriais buscados por anterior réxime autocrático, gañándose así o rexeitamento da esquerda rusa.[1] Opúxose á entrada de representantes socialistas no Goberno Provisional Ruso considerando correctamente que se oporían á súa política de seguir esixindo as anexións territoriais negociadas polo Goberno tsarista co resto dos aliados da Tripla Entente.[1]
Ministro de Exteriores do primeiro gabinete —completamente burgués fóra da presenza a título individual de Kerenskii— e principal figura de leste, viuse obrigado a dimitir durante a Crise de abril; mostrouse desde entón moi crítico cos posteriores gabinetes de coalición entre liberais e socialistas.[1] Sostivo que o período interrevolucionario foi unha época de parálise política debida ao carácter dual do poder: un Goberno coa aparencia do poder pero sometido a realidade ao beneplácito do Soviet de Petrogrado.[2] Cos socialistas moderados desacreditados polo fracaso da Ofensiva Kerenski do verán e a falta de reformas, Miliukov consideraba que as opcións políticas limitábanse a optar por Lenin e os seus partidarios ou a «restauración da orde» encarnada polo comandante en xefe dos exércitos rusos, o xeneral Lavr Kornilov.[1] Favorable a Kornilov, sostivo que o fracaso do leste non deixaba outra opción que a toma do poder polos bolxeviques pola debilidade política das demais opcións (socialistas e liberais moderados).[2]
Exilio editar
Finou en 1943 en Aix-lles-Bains.[2]
Notas editar
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Anin, David S. (1967). "The February Revolution: Was the Collapse Inevitable?". Soviet Studies (en inglés) 18 (4): 435–457.
Outros artigos editar
Ligazóns externas editar
- Russia and its crisis (1905) P.N. Miliukov (en inglés)