Patrimonio Cultural Inmaterial da Humanidade

Patrimonio Cultural Inmaterial da Humanidade
Tipo	artigo de listas da Wikimedia
Na rede
	https://ich.unesco.org/en/home, https://ich.unesco.org/fr/accueil e https://ich.unesco.org/es/inicio
	[ editar datos en Wikidata ]

O Patrimonio Cultural Inmaterial da Humanidade (PCIH) é unha declaración da UNESCO para protexer a cultura oral, intanxible ou non material; está destinada a protexer as prácticas, representacións, expresións, coñecementos e habilidades que as comunidades, os grupos e, nalgúns casos, os individuos, recoñecen como parte do seu patrimonio cultural. Este patrimonio inclúe valores históricos, culturais e tradicionais de gran importancia. A súa protección contribúe a preservar as fontes creativas e a identidade dos pobos. Para actualizar e completar a lista de Patrimonio Inmaterial da Humanidade, a UNESCO realiza reunións periódicas onde se aceptan novas propostas en función da súa importancia cultural e do risco de desaparición ao que están expostas. As expresións contidas nese patrimonio inclúen linguas, lendas, mitos, expresións relixiosas, tradicións diversas, danza, canto etc.

Historia

Logotipo do programa Patrimonio Cultural Inmaterial da Humanidade da UNESCO.

Concerto "treboada" en Gondomar, organizado por PNO!.

O ano 2023 celebrouse o vixésimo aniversario da Convención para a Salvagarda do Patrimonio Cultural Inmaterial, adoptada o 17 de outubro de 2003 pola 32ª sesión da Conferencia Xeral da UNESCO. Foi organizado baixo o lema "Nós Somos #PatrimonioVivo" (We Are #LivingHeritage), e tiña como obxectivo a concienciación sobre a diversidade e a riqueza do patrimonio cultural inmaterial e na promoción da cooperación internacional.^[1]

Patrimonio Cultural Inmaterial en Galiza

Bóveda de pedra seca na comarca de Segrià, Cataluña.

Ao ano seguinte da primeira Conferencia Xeral da a UNESCO sobre salvagarda da cultura inmaterial, foi presentada a candidatura das Tradicións Orais Galego-Portuguesas, promovida pola asociación Ponte... nas ondas! (PNO!).^[2] Foi a primeira candidatura multinacional presentada por centros educativos de dous países, que se formalizou en 2004. Desde 2005, esta asociación segue solicitando a inclusión deste patrimonio na Lista Indicativa do Patrimonio Inmaterial da Humanidade. A UNESCO puxo a PNO! en 2024 como "exemplo de candidatura internacional e de boas prácticas" para outras candidaturas.^[3]

Ademais, a fins de novembro de 2018, a UNESCO recoñeceu como Patrimonio Cultural Inmaterial a construción de pedra en seco, unha técnica de construción tradicional de diversas culturas do mundo, incluíndo a galega, destacando a súa preservación de técnicas tradicionais sen o uso de argamasa, converténdose no primeiro elemento inmaterial galego en recibir esta distinción.^[4]^[5]

Exemplos de patrimonio intanxible

A capoeira do Brasil foi inscrita na lista de PCIH en 2014.
Cantantes Baul no Vasantotsav, Shantiniketan foi recoñecido en 2005.
A tradición dos voadores de Papantla, México, foi inscrito en 2009.
Festa da Virxe da Saúde, en Algemesí, Valencia, foi inscrita en 2011.
Mudiyettu, na India, foi recoñecido en 2010.
O tango de Arxentina foi inscrito en 2009.
A música reggae foi recoñecida PCIH en 2018.
A ópera de Beijing foi inscrita en 2010.
O fado foi recoñecido PCIM en 2011, así como outros cantos tradicionais (por exemplo o flamenco, en 2010).
A dieta mediterránea foi recoñecida en 2010.^[6] Portugal ampliou a representación desa tradición; ademais, promove activamente a dieta atlántica.^[7]