Wikipedia

Parque Nacional da Reunión

Parque Nacional da Reunión (francés: Parc national de La Reunion) é un Parque Nacional de Francia situado na illa de Reunión, un departamento de ultramar no oeste do océano Índico. Establecido o 5 de marzo de 2007, o parque protexe os ecosistemas endémicos de Les Hauts, o interior montañoso da Reunión, e cobre ao redor do 42% da illa. As especies endémicas notables inclúen o Cuco da Reunión e o Gueco do día da Illa da Reunión.

Pitóns, circos e escarpas da Illa da Reunión
Reunión, Voile de la Mariée, Salazie
Reunión en Terra
Reunión
Reunión
Patrimonio da Humanidade - UNESCO
País Francia
LocalizaciónOcéano Índico
TipoNatural
CriteriosVII, X
Inscrición2010 (34º Sesión)
Rexión da UNESCOÁfrica
Identificador1317

Os plans para un parque remóntanse a 1985, e nunha enquisa pública en 2004, as Comunas do departamento de Reunión aprobaron a creación dun parque nacional. Xurdiu oficialmente en 2007. A paisaxe volcánica do parque, incluíndo o Piton da Fournaise, un volcán activo, foi designado Patrimonio da Humanidade en 2010, baixo o nome de "Pitons", circos e escarpas da Illa da Reunión" polo seu impoñente terreo accidentado e a súa excepcional biodiversidade.[1] A misión do parque, ademais de preservar a paisaxe e a biodiversidade, é compartir coñecementos e acoller visitantes, e traballar xunto coas comunas locais. É un destino popular para sendeirismo e montañismo.

Xurdiron polémicas sobre o desenvolvemento económico do parque, especialmente a explotación da enerxía xeotérmica. En 2016, o Consello Rexional da Reunión tiña plans para degradar o parque nacional a un parque natural rexional para facilitar o desenvolvemento do turismo. Isto foi impugnado polas autoridades do parque e os políticos da oposición.

Historia editar

As propostas de creación dun parque formuláronse por primeira vez a partir de 1985. A Carta Ambiental da Reunión e o Plan de Desenvolvemento Rexional estableceron formalmente o principio de que se debería crear un parque en Les Hauts, o interior montañoso da illa. O Ministerio de Medio Ambiente francés foi consultado oficialmente para a creación dun parque nacional.[2]

Entre 2000 e 2003 púxose en marcha un proceso de consulta no que o Estado, a rexión, o departamento, e a asociación de alcaldes acordaron un protocolo e estableceron un comité de dirección. 27 de 29 institucións avalaron o plan de creación dun parque nacional e, o 29 de marzo de 2003, o Primeiro Ministro francés asinou un decreto polo que se recoñecía o proxecto.[2]

Intensificáronse os debates e as negociacións sobre os límites e obxectivos do futuro parque nacional. Entre agosto e setembro de 2004, o plan foi obxecto dunha enquisa pública, organizada polo prefecto nas 24 comunas da illa. Os concellos responderon positivamente ao proxecto, engadindo algunhas recomendacións.[2]

O parque xurdiu oficialmente o 5 de marzo de 2007 a través dun decreto adoptado tras o consello do Consello de Estado.[3] En abril de 2007, o Consello de Administración tomou oficina; entre 2007 e 2009 empregouse persoal e realizáronse instalacións no lugar. En 2008, comezaron os traballos para configurar a carta do parque nacional.[2]

O 1 de agosto de 2010, o Comité do Patrimonio Mundial da UNESCO recoñeceu o valor dos sitios naturais dentro do Parque Nacional da Reunión, e incluíu os "Pitóns, circos e escarpas da Illa da Reunión" na súa lista de Patrimonio Mundial.[2]

Misión editar

Na súa carta, o parque nacional identifica catro obxectivos principais: En primeiro lugar, preservar a diversidade das paisaxes e acompañar a súa evolución. En segundo lugar, inverter a perda de biodiversidade. En terceiro lugar, preservar e poñer en valor a cultura das terras altas e garantir a transmisión dos seus valores. En cuarto lugar, fomentar o desenvolvemento económico das terras altas.[4]:3

Xeografía editar

 
Área central (azul) e zona tampón (verde) do Parque Nacional da Reunión

O núcleo do Parque Nacional da Reunión ocupa 1053,84 km² no interior da illa, que corresponde ao 42% da súa superficie e esténdese por 23 comunas. Esta zona central inclúe tamén algunhas terras habitadas e cultivadas. Adxacente ao núcleo hai unha zona de compromiso voluntario (aire d'adhésion, zona tampón) que abarca 876,96 km² e toca as 24 comunas da illa. En conxunto, o parque esténdese por máis do 75% da illa.[4]:12 A illa da Reunión ten orixe volcánica e sitúase sobre un punto quente.[5] Dous volcáns forman a súa columna vertebral: o Piton des Neiges, de máis de 3000 m. de altura, e o aínda activo Piton da Fournaise.[6] Catro áreas principais forman o corazón do parque nacional, catalogado como Patrimonio da Humanidade:[6]

Galería editar

Turismo editar

O parque nacional constitúe unha das principais atraccións da Reunión. As súas montañas son un destino popular para sendeirismo e montañismo; hai máis de 900 km. de camiños marcados que atravesan paisaxes tan diferentes como bosques tropicais, plantacións de cana de azucre e campos volcánicos. Inclúen tres sendeiros de gran percorrido homologados pola Federación Francesa de Sendeirismo, con albergues de montaña ao longo da ruta. Máis de 400.000 persoas visitan cada ano o volcán Piton da Fournaise, para o que se estableceu unha ruta de descubrimento.[7]

O centro de visitantes do parque, La Maison du Parc en La Plaine-des-Palmistes, inaugurouse o 21 de agosto de 2014 polo Presidente francés François Hollande.[6]

Xestión editar

O parque está gobernado por un consello administrativo (Conseil d'Administration, CA) composto por 88 membros, a maioría deles representantes locais. Elíxese por mandatos de 6 anos. Creouse un comité executivo de 15 membros (Bureau du Parc national) durante o mandato do primeiro consello administrativo e actúa no seu nome.[8]

Un consello científico (Conseil Scientifique, CS), con 18 membros de diversas disciplinas e 11 expertos externos, asesora ao consello de administración e ao director do parque. Ademais, existe un consello económico, social e cultural (Conseil économique, social et culturel, CESC) composto por personaxes públicos e representantes de institucións e asociacións locais.[8]

Os regulamentos do parque, especialmente no que se refire ao núcleo da zona, figuran nos seus estatutos.[4] :142–170

Controversias editar

Dende a creación do parque nacional xurdiron debates sobre a súa xestión e os impactos sobre a poboación das terras altas. Os habitantes da zona criticaron a xestión por non respectar a súa historia e tradicións, e citaron actividades agrícolas prohibidas en varias ocasións. Os responsables do parque sostiñan que todas as actividades eran posibles baixo determinadas condicións.[9]

O escenario volcánico ten potencial para a produción de enerxía renovable a partir da enerxía xeotérmica. Non obstante, isto entra en conflito coa vocación do parque nacional de preservar a paisaxe natural e cultural.[4]:23 A partir de 2016 realizáronse estudos piloto para dúas centrais xeotérmicas de 5 MW, ao pé do Piton des neiges e na Plaine des Sables, sobre as que xa se estudara un proxecto posteriormente abandonado. Ambos os dous sitios atópanse no aire d'adhésion fóra da zona central do parque, pero tamén se fixeron propostas para sitios dentro dos límites do Patrimonio Mundial.[10]

En febreiro de 2016, a maioría conservadora no Consello Rexional da Reunión co presidente Didier Robert anunciou plans para transformar o parque nacional nun parque natural rexional.[11] Citouse como motivo unhas regras demasiado restritivas, que dificultaban o desenvolvemento do turismo.[11] Un parque natural rexional, a diferenza dun parque nacional, funciona sobre a base de acordos mutuos e non ten poder para establecer os seus propios regulamentos. Listaxe patrimonial e acceso crítico ao financiamento estatal. Os responsables do parque e os políticos da oposición rexeitaron o plan, dicindo que ameazaría a biodiversidade da illa, a súa inclusión no Patrimonio Mundial e o acceso crítico ao financiamento estatal.[11][12] Sería o primeiro caso de degradación dun parque nacional en Francia.[12] En setembro de 2016, a directora do parque nacional, Marylène Hoarau, anunciou a súa retirada ante a presión de Ségolène Royal, titular do Ministerio de Ecoloxía, Desenvolvemento Sostible e Enerxía.[13] Isto levou ao presidente do parque, Daniel Gonthier, a sospeita de interferencia política; Hoarau criticara a Robert por lanzar unha convocatoria de propostas sobre o futuro do parque.[13] Nunha entrevista, Robert negou a súa participación na marcha de Hoarau e criticou á ministra pola súa decisión.[14]

Notas editar

Referencias
  1. ↑ "Pitons, cirques and remparts of Reunion Island". UNESCO World Heritage. United Nations Educational, Scientific, and Cultural Organization. Consultado o 26 de novembro de 2021. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 "Parc National de la Réunion – Historique" (en francés). La Plaine-des-Palmistes: Parc National de la Réunion. 2008-07-07. Arquivado dende o orixinal o 22 de decembro de 2016. Consultado o 2016-11-23. 
  3. ↑ "Décret n° 2007–296 du 5 mars 2007 créant le Parc national de la Réunion" (en francés). Légifrance. 2007-05-03. Arquivado dende o orixinal o 16 de xaneiro de 2014. Consultado o 2008-04-06. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Bénard, J.-F.; Braun, E.; Duchemann, C.; Fontaine, I.; Gombert, S.; Maillot, I. (2013). Hoarau, M., ed. "La Charte du parc national de La Réunion – Les Pitons, cirques et remparts au centre d'un projet de territoire" (PDF) (en francés). Plaine des Palmistes: Parc national de La Réunion. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 22 de decembro de 2016. Consultado o 2016-11-27. 
  5. ↑ Upton, B. G. J.; Wadsworth, W. J. (10 de xullo de 1965). "Geology of Réunion Island, Indian Ocean". Nature 207 (4993): 151–154. doi:10.1038/207151a0. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 "Reunion National Park". Saint-Paul: Ile de la Reunion Tourisme. 2016. Arquivado dende o orixinal o 24 de abril de 2017. Consultado o 2016-11-23. 
  7. ↑ "Hiking on the island". Saint-Paul: Ile de la Reunion Tourisme. 2016. Arquivado dende o orixinal o 24 de abril de 2017. Consultado o 2016-11-23. 
  8. ↑ 8,0 8,1 "Parc National de la Réunion – Les instances" (en francés). La Plaine-des-Palmistes: Parc National de la Réunion. 2011-04-28. Arquivado dende o orixinal o 9 de abril de 2016. Consultado o 2016-12-18. 
  9. ↑ Floch, F. (2013-04-13). "Ile de La Réunion : le parc National autorise tout, mais ...". Réunion La 1ère (en francés) (París). Arquivado dende o orixinal o 24 de novembro de 2016. Consultado o 2016-11-23. 
  10. ↑ Laramée de Tannenberg, V. (2016-06-15). "Le serpent géothermie refait surface à La Réunion". Journal de l'Environnement (en francés) (Antony). Arquivado dende o orixinal o 16 de xuño de 2016. Consultado o 2016-12-18. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 "La Région ne veut plus du Parc national". Imaz Press Réunion (en francés) (Saint-Denis). 2016-02-24. Arquivado dende o orixinal o 24 de abril de 2017. Consultado o 2016-12-18. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Massemin, E. (2016-11-18). "Le Parc national de La Réunion menacé de déclassement". Reporterre (en francés). Arquivado dende o orixinal o 24 de novembro de 2016. Consultado o 2016-11-23. 
  13. ↑ 13,0 13,1 "Daniel Gonthier: Didier Robert a "ouvert un trou de souris", Ségolène Royal s'y est engouffrée". Imaz Press Réunion (en francés) (Saint-Denis). 2016-09-27. Arquivado dende o orixinal o 24 de abril de 2017. Consultado o 2016-11-23. 
  14. ↑ Dupuy, P. (2016-09-20). "Didier Robert : Je n'ai jamais demandé la tête de Marylène Hoarau, la directrice du Parc national". Zinfos974 (en francés) (Saint-Denis). Arquivado dende o orixinal o 24 de abril de 2017. Consultado o 2016-12-18. 

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Parque_Nacional_da_Reunión&oldid=6632243»