Sendeirismo
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xuño de 2016.) |
O sendeirismo, unha especialidade do montañismo, é unha actividade deportiva non competitiva que se realiza sobre camiños balizados e homologados polo organismo competente de cada país. Consiste en camiñar principalmente polo campo seguindo sendas ou camiños. Etimoloxicamente a palabra provén de sendeiro.
O sendeirismo busca achegar ás persoas ao medio natural e ao coñecemento da zona a través do patrimonio e os elementos etnográficos e culturais, utilizando preferentemente o sistema tradicional de vías de comunicación, tales como canellóns reais, camiños veciñais, sendas e carreiros.[1]
O sendeirismo constitúe unha simbiose entre deporte, cultura e as paisaxes naturais.[Cómpre referencia]
O sendeirismo é unha actividade que pode confundirse co excursionismo. Segundo despréndese da extensa literatura sobre deportes ao aire libre, o excursionismo sería a disciplina máis próxima e precursora do sendeirismo, aínda que a diferenza deste, discorre por carreiros non balizados e, por tanto, non conta coas garantías de seguridade e calidade que proporcionan os sendeiros homologados. Na maioría de ocasións, a actividade adoita desenvolverse durante un mesmo día.
Historia do sendeirismo
editarEspaña
editarEn España, o feito de sinalizar carreiros co fin de facilitar o seu percorrido produciuse con anterioridade a 1972 en diversas partes da xeografía, pero sempre con carácter local. Pódese dicir que o sendeirismo se introduciu en España a través da chegada en 1972 dun escrito da Association de Tourisme Pédestre de París á Federación Española de Montañismo (actualmente FEDME - Federación Española de Deportes de Montaña e Escalada - ) no que se solicitaba a continuación do itinerario europeo E-4 desde a fronteira en Puigcerdá (Cataluña) até a parte meridional da Península Ibérica[2]
Ao ano seguinte, en 1973, decidiuse adoptar o sistema francés de sinalización e tomar a normativa do país veciño para desenvolver un borrador sobre normativa de sinalización e aprobar o 1.er. Plan de Sendeiros.
No ano 1975, en concreto o día 2 de marzo, Enric Aguadé Sans e Joan Cullell pintan a primeira marca branca e vermella en Tivissa (Tarragona, España), pertencente ao GR-7, que hoxe en día se estende até Tarifa e forma parte de devandito itinerario europeo E-4.
Nos anos 90, triunfaron os carreiros PR. Foi a década da consolidación, generalización e popularización do sendeirismo como deporte, e a época na que devandito deporte transcendeu do mundo montañeiro á poboación en xeral.
Na actualidade, a homologación das rutas en España corresponde ás federacións territoriais de montaña correspondentes, segundo sexa o carreiro, e conforme á lexislación vixente nas comunidades autónomas que a posúen.
Galicia
editarEn Galicia tamén foi nos anos 90 cando comezan a marcarse os sendeiros.
As rutas de pequeno percorrido en Galicia son diferenciadas polas siglas PR-G (literalmente "Pequeño Recorrido Gallego") que ás veces é traducido por Pequeno Roteiro Galego.
O primeiro PR-G foi marcado nas proximidades de Vigo pola entidade deportiva Club Montañeiros Celtas. É o PR-G 1 Galiñeiro, que ascende ó cumio do mesmo nome e que percorre montes das parroquias de Zamáns (de Vigo) e Vincios (de Gondomar).
A homologación das rutas PR-G correspóndelle á Federación Galega de Montañismo.
O Sendeiro Homologado
editar
Un sendeiro homologado, segundo o Comité Estatal de Sendeirismo da Federación Española de Montañismo, é unha instalación deportiva, identificada por un código de marcas patentado, que se desenvolve preferentemente no medio natural e sobre viarios tradicionais, e que conta co visto e prace do organismo competente ao cumprir os requisitos esixidos pola lexislación de cada país. O seu fin é facilitar ao cidadán o seu percorrido con seguridade e calidade.
O feito de estar homologado implica que o carreiro se atopa sinalizado con devandito sistema de marcas, que conta cunha topoguía descritiva, que existe un compromiso de mantemento por parte do promotor e que cumpre os requisitos establecidos polo organismo competente en cada país e que en España é a Federación Española de Deportes de Montaña e Escalada (FEDME).
En principio, as características que poden esperarse dun carreiro homologado son as seguintes:
- Ser apto para a gran maioría da poboación.
- Ser transitable durante todo o ano.
- A utilización e recuperación de antigos camiños de comunicación fronte a rutas máis modernas.
- Ter interese paisaxístico, histórico, etnográfico ou ambiental.
- Fomentar a actividade senderista dunha zona.
- Non ter grandes desniveis durante tramos prolongados e evitar a ascensión a cimas montañosas.
- Non transitar por tramos con tráfico rodado ou zonas que en condicións normais presenten algún risco.
- Non precisar para o seu percorrido de coñecementos, técnicas ou materiais especiais.
- Estar sinalizado suficientemente co sistema oficial de cada país.
- Contar cunha topoguía descritiva do itinerario así como dos valores ambientais, paisaxísticos, culturais e etnográficos do percorrido.
|
|
|
Notas
editar- ↑ "Manual de Senderos 2007 de la Federación Española de Deportes de Montaña y Escalada" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 21 de novembro de 2011. Consultado o 15 de xuño de 2016.
- ↑ "Breve historia del senderismo en España, por la FEDME" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 19 de novembro de 2007. Consultado o 15 de xuño de 2016.