Paramecio

(Redirección desde «Paramecium»)

Os paramecios son protozoos ciliados do xénero Paramecium, que viven en augas doces estancadas con abundancia de materia orgánica. Son uns protozoos ovalados [1] de 50 a 350 microns de lonxitude segundo a especie, probablemente uns dos seres unicelulares mellor coñecidos e máis estudados. No se deben confundir con Blepharisma, que é un xénero parecido.

Teñen numerosos cilios que cobren toda a súa superficie e que lle dan mobilidade, os da parte posterior algo maiores. Tamén ten cilios no citostoma, que son un pouco máis grandes e lle axudan a capturar o alimento. Para moverse cara a adiante os seus cilios baten nun ángulo de 120 graos, cara a atrás todos ao unísono. O paramecio móvese facendo espirais pola auga. Pode moverse tamén para atrás se os cilios baten formando un ángulo cara a adiante todos á vez. Se choca contra un obxecto recúa, xírase lixeiramente e vai de novo para adiante, repetindo isto ata que salva o obstáculo. Pode moverse nun segundo unha distancia 12 veces maior que o seu tamaño.

A membrana externa absorbe e expulsa regularmente auga do exterior coa fin de controlar a osmorregulación, proceso dirixido por dous vacúolos contráctiles.[2] Está recuberto por unha película, que é unha membrana resistente pero elástica.

Nalgunhas especies como P. trichium hai dous vacúolos contráctiles simples, pero o máis habitual é que estes vacúolos teñan unhas estriacións radiais que lle dan un aspecto de estrela.

Presentan un citostoma, unha especie de invaxinación situada a todo o longo do paramecio coa que captura o alimento, que consiste en partículas orgánicas flotantes e microorganismos menores ca el. O citostoma conduce a unha citofarinxe antes de que o alimento pase ao interior deste protozoo. Son moi visibles os vacúolos dixestivos, onde dixiren o alimento, e despois expulsan por exocitose os refugallos.

Presentan polo menos dous núcleos de distinto tamaño, chamados micronúcleo e macronúcleo. O macronúcleo está no centro e é de gran tamaño e forma alongada, compacto, poliploide, con funcións vexetativas, e o único que transcribe. O micronúcleo é pequeno e máis esférico (en P. aurelia hai dous micronúcleos), non transcribe ARN, pero é o que realiza a meiose e a conxugación.

Reprodución

editar

Poden reproducirse por fisión binaria (mitose) ou por conxugación entre dous individuos. En P. caudatum durante a conxugación únense dous individuos, dexeneran os macronúcleos, os micronúcleos sofren meiose, formando 4 núcleos cada un deles (hai 8 entre os dous conxugates) dos cales dexeneran 3, e os outros dous que quedan divídense unha vez (agora son catro) e fusiónanse cos do outro individuo, formando dous núcleos, un en cada individuo, momento no que os individuos se separan. Unha vez separados hai máis divisións nucleares nas que se rexenera o macronúcleo e o micronúcleo iniciais. Como resultado da meiose e da conxugación houbo unha recombinación e intercambio de xenes.[3] Na conxugación non se unen organismos completos (o que sería singamia) senón só os seus núcleos.

Alimentación

editar

Os paramecios aliméntanse de bacterias, algas e lévedos, e ocasionalmente pódese producir a inxesta de protozoos de pequeno tamaño. Pode detectar quimiotacticamente metabolitos bacterianos presentes no seu medio, e ten receptores superficiais para o folato, acetato e glutamato. Para capturalos incrementa o movemento dos cilios situados arredor e dentro do citostoma creando unha corrente de auga e partículas cara ao seu interior. As partículas de alimento vanse acumulando na citofarinxe e cando hai suficiente cantidade fórmase un vacúolo dixestivo. Os vacúolos dixestivos formados percorren un circuíto específico a través do citoplasma (da parte posterior á anterior da célula) durante o cal o seu contido se dixire encimaticamente, e o alimento dixerido absórbese cara ao citoplasma mentres o vacúolo reduce o seu tamaño. Os restos sen dixerir, cando se chega ao final do circuíto, son expulsados a través dun poro anal.

Para facilitar a captura das súas presas Paramecium pode disparar tricocistes, orgánulos de forma baciliforme que se sitúan en ringleiras e que se disparan en forma de filamentos rematados en punta de frecha e segregan un produto ; este comportamento tamén se utiliza como sistema de defensa.

Hábitat

editar

É un protozoo moi común que se encontra en pozas e estanques de auga doce, cales, regatos, ríos, lagos e encoros. En xeral a súa presenza é abundante en augas estancadas que conteñen materia orgánica en descomposición e que, por tanto, son ricas en substancias nutritivas e abundantes en microorganismos. Recentemente, informouse de novas especies de paramecios atopadas en augas salgadas.[4]

Xenoma

editar

O xenoma de Paramecium foi secuenciado (na especie Paramecium tetraurelia), e presenta evidencias de tres duplicacións de todo o xenoma.[5]

Tamén presenta algunhas variacións con respecto ao código xenético estándar. En Paramecium (e noutros ciliados como Stylonychia), só hai un codón de parada da tradución de proteínas, que é UGA (normalmente hai tres), entanto que os codóns UAG e UAA, que noutros seres son tamén de parada, nos paramecios están reasignados como codóns con sentido que codifican aminoácidos.[6]

Endosimbiose

editar

No Paramecium bursaria prodúcese un caso de endosimbiose. Este protozoo vive en simbiose con algas verdes unicelulares do xénero Chlorella, que se encontran no seu citoplasma e lle dan cor verde ao protozoo [7]. Ademais, P. aurelia ten endosimbiontes bacterianos.[8]

Especies

editar

Na actualidade recoñécense 14 especies dentro do xénero Paramecium, aínda que foron nomeadas máis, que se consideran dubidosas. Os estudos xenéticos están restruturando a clasificación deste xénero. As principais especies son:

  • P. aurelia Ehrenberg, 1838
  • P. bursaria Ehrenberg & Focker, 1836
  • P. calkinsi Woodruff, 1921
  • P. caudatum Ehrenberg, 1838
  • P. duboscqui Chatton & Brachon, 1933
  • P. jenningsi Diller & Earl, 1958
  • P. multimicronucleatum Powers & Mitchell, 1910
  • P. nephridiatum von Gelei, 1925
  • P. polycaryum Woodruff, 1923
  • P. putrinum Claparede & Lachmann, 1858
  • P. tetraurelia
  • P. trichium Stokes, 1885
  • P. woodruffi Wenrich, 1928
  1. "Paramecium O. F. Muller". Arquivado dende o orixinal o 26 de maio de 2012. Consultado o 27 de xullo de 2012. 
  2. Campbell, Neil A.; Reece, Jane B.; Urry, Lisa A.; Cain, Michael L.; Wasserman, Steven A.; Minorsky, Peter V.; Jackson, Robert B. (2009). Biology (9th ed.). p. 134. ISBN 9780321558237. 
  3. P. A. Meglitsch. Zoología de Invertebrados. Pirámide. 1986. Páxina 34. ISBN 84-368-0316-7.
  4. Alexei O. Smurov and Sergei I. Fokin. Resistance of Paramecium Species (Ciliophora, Peniculia) to Salinity of Environment. Protistology 1, 43-53 (1999). [1] Arquivado 04 de marzo de 2016 en Wayback Machine.
  5. Aury JM, Jaillon O, Duret L; et al. (2006). "Global trends of whole-genome duplications revealed by the ciliate Paramecium tetraurelia". Nature 444 (7116): 171–8. PMID 17086204. doi:10.1038/nature05230. 
  6. Lekomtsev S, Kolosov P, Bidou L, Frolova L, Rousset JP, Kisselev L (2007). "Different modes of stop codon restriction by the Stylonychia and Paramecium eRF1 translation termination factors". Proc. Natl. Acad. Sci. U.S.A. 104 (26): 10824–9. PMC 1904165. PMID 17573528. doi:10.1073/pnas.0703887104. 
  7. J. A. Brown, P. J. Nielsen. Transfer of Photosynthetically Produced Carbohydrate from Endosymbiotic Chlorellae to Paramecium bursaria. Journal of Eukaryotic Microbiology. Volume 21, Issue 4, pages 569–570, October 1974. DOI: 10.1111/j.1550-7408.1974.tb03702.x [2]
  8. Hans-Dieter Görtz, Martin Wiemann. Route of infection of the bacteria Holospora elegans and Holospora obtusa into the nuclei of Paramecium caudatum. European Journal of Protistology. Volume 24, Issue 2, 24 February 1989, Pages 101–109. [3]

Véxase tamén

editar

Ligazóns externas

editar