Marcel Ophüls
Marcel Ophuls ([ˈɔfʏls]), nado en Frankfurt (Alemaña) o 1 de novembro de 1927 é un director de documentais e antigo actor.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1 de novembro de 1927  (96 anos)Frankfurt (República de Weimar) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Francia Estados Unidos de América |
| Educación | Occidental College (pt)  |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Dirección de cine, film screenwriting (en) , Actuación e documental |
| Ocupación | director de cinema , actor , guionista , guionista de cinema |
| Período de actividade | 1950 - |
| Membro de | |
| Lingua | Lingua alemá, lingua francesa e lingua inglesa |
| Familia | |
| Pais | Max Ophüls e Hilde Wall (en) |
Premios
| |
   | |
Traxectoria editar
Ophuls naceu en Frankfurt, fillo de Hildegard Wall e do director Max Ophüls. A súa familia abandonou Alemaña en 1933 trala chegada ao poder do Partido Nazi e estableceuse en París. Trala ocupación de Francia en maio de 1940 marcharon á zona de Vichy onde permaneceron agochados durante un ano antes de cruzar a España para viaxar aos Estados Unidos, onde chegaron en decembro de 1941. Marcel serviu en 1946 nun equipo teatral do exército estadounidense no Xapón e logo pasou a estudar na Universidade de California, Berkeley.[1] Ophuls nacionalizouse francés en 1938 e estadounidense en 1950.[2]
Cando a familia volveu a París en 1950 Marcel converteuse en axudante de Julien Duvivier e Anatole Litvak, e traballou con John Huston en Moulin Rouge (1952) e co seu pai en Lola Montès (1955). Grazas a François Truffaut dirixiu un episodio de L’amour à vingt ans (1962), ao que seguiu o éxito Banana Peel (1964), con Jeanne Moreau e Jean-Paul Belmondo.
Ophuls pasou a televisión informando e documentando a crise de Múnic de 1938 en Munich (1967). Embarcouse entón na investigación da Francia ocupada en Le chagrin et la pitié. Comezou a identificarse como documentalista, usando un estilo caracteristicamente sobrio de entrevistas. A mediados da década de 1970 produciu documentais para CBS e ABC e o seu filme Hôtel Terminus (1988) gañou o Oscar ao mellor documental.
No Festival Internacional de Cinema de Berlín de 2015 recibiu o premio Berlinale Camera pola súa obra.[3]
Filmografía editar
Director editar
- Matisse, ou Le talent du Bonheur (1960) (curtametraxe)
- L’amour à vingt ans (1962)
- Peau de banane (1963)
- Faites vos jeux, mesdames (1965)
- Munich ou La Paix pour 100 ans (1967)
- La Moisson de My Lai (1970)
- Le chagrin et la pitié (1969)
- A Sense of Loss (1972)
- The Memory of Justice (1973–76)
- Hôtel Terminus (1988)
- November Days (1992)
- Veillées d'armes (1994)
- Un Voyageur (2012).
Actor editar
- Das schöne irre Judenmädchen (1984)
- Liberty Belle (1983)
- Festspiele (1982)
- Egon Schiele – Exzess und Bestrafung (1980)
- Lola Montès (1955)
Notas editar
- ↑ "The Sorrow and the Pity" (PDF). www.milestonefilms.com. 2000. Consultado o 19 de agosto de 2013.
- ↑ Markham, James M. (2 de outubro de 1988). "Marcel Ophuls on Barbie: Reopening Wounds of War". The New York Times (Nova York: New York Times Company). ISSN 0362-4331. Consultado o 19 de agosto de 2013.
- ↑ "Berlinale Camera". Arquivado dende o orixinal o 14 de febreiro de 2015. Consultado o 14 de febreiro de 2015.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- The sorrow and the pity : a film by Marcel Ophüls, Introdución de Stanley Hoffmann. Traducións, material biográfico e apéndices de Mireille Johnston, Nova York : Berkeley Publishing Corporation, 1975