José Ramón Lence

escritor e xornalista galego.

José Ramón Lence,[1] nado na Coruña o 16 de outubro de 1874 e finado en Buenos Aires o 19 de xaneiro de 1951, foi un escritor e xornalista galego.

José Ramón Lence
Nacemento16 de outubro de 1874
Lugar de nacementoA Coruña
Falecemento19 de xaneiro de 1951
Lugar de falecementoBuenos Aires
NacionalidadeEspaña
Ocupaciónxornalista
editar datos en Wikidata ]

Traxectoria editar

Trasladouse coa familia a Monforte de Lemos, onde estudou no colexio dos Escolapios. Publicou artigos na prensa local (El Eco de Lemos, Heraldo de Lemos e La Ciudad del Cabe), foi redactor e administrador de La Concordia e dirixiu La Opinión.

En 1904 emigrou a América. Dirixiuse primeiro a Montevideo, onde foi redactor de La Democracia. En 1905 trasladouse a Buenos Aires e incorporouse á redacción de El Diario Español. Promoveu unha campaña para a constitución do Centro Gallego en maio de 1907.

En 1908 fundou con José Vázquez Romaguera o semanario Correo de Galicia. Converteuse no periódico galego de maior difusión en América, sen interrupción ata 1946, cando cambiou a súa denominación por Nuevo Correo.

 
José Ramón Lence na redacción de Correo de Galicia, 1910

As súas actitudes políticas foron cambiantes. Nun principio profesou un rexeneracionismo entusiasta tinguido de catolicismo social, que o levou a simpatizar co maurismo.

Nos anos 20, ante o fracaso da reforma do réxime monárquico desde arriba, e logo dunha viaxe a Galicia, mantivo un fugaz idilio político co nacionalismo galego e mostrouse oposto á ditadura de Primo de Rivera.

Nos anos 30, especialmente dende 1932, experimentou un desapego respecto ao réxime republicano español, que culminou co seu aliñamento co bando franquista en 1936.

Obras editar

Publicou La Conquista de América (1914), Jornadas de lucha (1924) e Memorias de un periodista (1945). Tamén escribiu teatro para a colectividade galega, como o monólogo Pedro da Portela, a zarzuela La galleguita (1914), escrita con Ramón Fernández Mato (que recrea o reencontro con Galicia dos emigrados a través do namoramento entre un fillo de americano retornado e unha moza galaica), o sainete lírico El almacenero (1915), Rosiña de Belesar, con música de Egidio Paz Hermo (1915), as comedias Gente de Casa (1915), El señor presidente e Luz de Aurora (1917).

A súa obra literaria trata temas costumistas. Tamén intenta abordar cuestións de actualidade e desenvolver en forma alegórica debates de interese para a inmigración.

Notas editar

  1. Nalgunhas referencias aparece como José Rodríguez Lence ou José Ramón Rodríguez Lence, confusión debida a que sempre asinou como José R. Lence, segundo Núñez Seixas en parte para ocultar a súa condición de fillo de nai solteira.

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar