José María Bravo

aviador español

José María Bravo Fernández-Hermosa, nado en Madrid o 8 de abril de 1917 e finado na mesma cidade o 26 de decembro de 2009, foi un piloto de aviación militar español que se converteu en as de aviación. Participou na Guerra Civil española defendendo a Segunda República Española, e despois na segunda guerra mundial.

José María Bravo
Nacemento19 de maio de 1917
Lugar de nacementoMadrid
Falecemento26 de decembro de 2009
Lugar de falecementoMadrid
NacionalidadeEspaña
Ocupaciónaviador
editar datos en Wikidata ]

Traxectoria editar

José María Bravo naceu en Madrid en 1917 e estudou na Institución Libre de Enseñanza, onde obtivo bos resultados académicos. As súas boas notas permitíronlle facer un intercambio de estudos en Alemaña.[1]

 
Polikarpov I-16 da Fundación Infante de Orleans pintado cos emblemas da FARE. Leva a matrícula CM-249, a do avión que pilotou no seu día José María Bravo.

En xullo de 1936, unha vez estalada a guerra civil española, ofreceuse como voluntario para a aviación republicana. Xa tiña practicado voo sen motor antes da guerra, polo que tiña experiencia no manexo de avións. Unha vez aceptada a súa solicitude, marchou á Unión Soviética para participar no primeiro curso de adestramento de pilotos. Despois de seis meses de adestramento en Kirovabad, na República Socialista Soviética de Acerbaixán, regresou á España republicana en xuño de 1937 como sarxento de piloto de combate e experto no manexo do Polikarpov I-16.[1] Comezou a súa actividade militar pilotando cos pilotos soviéticos do 1º Escuadrón de Moscas.[2] As súas dotes de mando e o seu carisma impulsárono rapidamente ás Forzas Aéreas Republicanas e logo chegaron os ascensos, primeiro a tenente (o 11 de marzo de 1938) e logo a capitán (o 31 de maio).[2][3]

Como parte destas promocións, tamén foi colocado á fronte do 3º Escuadrón de Moscas, co que participou nas batallas do Levante e do Ebro. Esta unidade foi a que máis derrubamentos realizou durante a campaña do Levante, sendo 10 deles obra de Bravo.[2] O 27 de agosto de 1938, con só 22 anos, deixou o liderado desta unidade para ocupar a subxefatura do Grupo 21 de Caza (baixo o mando de Manuel Zarauza Clavero e composto por aparellos I-16).[2] A derrota republicana no Ebro sentenciou o futuro da guerra e a ofensiva franquista en Cataluña empurrou a Francia aos republicanos, entre eles José María Bravo.[2] Durante toda a súa actividade na Guerra, atribúenselle 23 derrubamentos individuais, 1200 horas de voo e a participación en 160 combates.[3] Durante a guerra pilotou os I-16 rexistrados CM-193 e CM-249.[2]

Segunda guerra mundial editar

Á súa chegada a Francia, estivo internado nos campos de concentración de Gurs e Argelès-sur-Mer, ata que puido fuxir á Unión Soviética. Retomou os seus estudos en Khárkiv, onde o sorprendeu a invasión alemá da URSS en 1941.[4] Tentou unirse á Forza Aérea Soviética pero ante a negativa dos comandantes soviéticos a integrar aos republicanos españois como pilotos, tivo que unirse a unha unidade de minadores e sabotaxe nocturna que operaba na zona do mar de Azov.[1]

Con todo, en 1942 foi aceptado nas Forzas Aéreas xunto cun grupo de ex-pilotos republicanos e foi destinado á defensa aérea na rexión de Bakú, no marco da campaña do Cáucaso. En 1943 dirixiu o grupo aéreo que escoltou a Stalin na súa viaxe a Teherán para asistir á histórica reunión que tivo lugar nesa cidade iraniana. En 1948, despois do final da segunda guerra mundial, foi desmobilizado tras 12 anos de servizo militar.

Volta a España editar

Despois de ser desmobilizado, marchou a Moscova, onde traballou durante algúns anos no Instituto Pedagóxico de Idiomas, impartindo docencia e clases de español.[1] En 1960 puido regresar a España. Desde 1976 colaborou na creación da Asociación de Aviadores da República (ADAR) para acadar o recoñecemento dos graos e cargos profesionais da aviación republicana. Resultado dos seus esforzos, en 1978 foi nomeado coronel do Exército do Aire, con todos os dereitos que implica a súa graduación militar. Dende entón dedicouse a colaborar e apoiar a Fundación Infante de Orleans, especialmente na procura de financiamento para poder adquirir un Polikarpov I-16, o mítico aeroplano da súa mocidade.[5] Xa cunha idade avanzada, seguiu asistindo a numerosos espectáculos aéreos ata que morreu en Madrid a finais do 2009.

Filme editar

En 2012 estreouse un filme ruso biográfico titulado Испанец (O Español en ruso), dirixida por Aleksandr Tsatsuev e protagonizada por Vladimir Panchik no papel de Bravo.[6]

Obras editar

  • José María Bravo e Rafael de Madariaga (2007); El seis doble: Bravo y los Moscas en la Guerra Civil Española y en la Segunda Guerra Mundial, Madrid. ISBN 84-923450-6-3.[7]

Notas editar

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 "Nos deja José María Bravo, último "as" de la aviación republicana". Real Aero Club de España (en castelán). 29 de decembro de 2009. Arquivado dende o orixinal o 11 de febreiro de 2010. Consultado o 19 de agosto de 2021. 
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 "Biografía de José María Bravo". www.sbhac.net (en castelán). Consultado o 19 de agosto de 2021. 
  3. 3,0 3,1 "José María Bravo Fernández, el último gran 'as' de la República". El País (en castelán). 28 de decembro de 2009. Consultado o 19 de agosto de 2021. 
  4. Revista Aeroplano. Publicación de historia aeronáutica. nº 14, ano 1996 (páxs 54-69)
  5. El último gran 'as' de la República
  6. "El film ruso «Испанец», «El español», (Tsasuev, 2012), recoge la historia del piloto de caza José María Bravo, as de la aviación española y veterano de la Gran Guerra Patria en la URSS" (en castelán). 7 de outubro de 2012. Consultado o 19 de agosto de 2021. 
  7. "EL SEIS DOBLE. Bravo y los Moscas en la Guerra Civil Española y en la II G.M.". aeroteca.com (en castelán). Arquivado dende o orixinal o 05 de abril de 2014. Consultado o 19 de agosto de 2021.