Identidade (matemáticas)

En matemáticas unha identidade é unha relación de igualdade A = B, tal que A e B conteñen algunhas variables e A e B producen o mesmo valor independentemente dos valores (habitualmente números) polos que se substitúen as variables. Noutras palabras, A = B é unha identidade se A e B definen as mesmas funcións. Isto quere dicir que unha identidade é unha igualdade entre funcións definidas de xeito diferente. Por exemplo, (a + b)2  =  a2 + 2ab + b2 and cos2(x) + sen2(x) = 1 son identidades. As identidades indícanse ás veces co símbolo ≡ en vez do signo igual (=).[1]

Proba visual da identidade pitagórica. Para calquera ángulo θ, o punto (cos(θ),sen(θ)) cae no círculo unidade, que satisfai a ecuación x2+y2=1. Entón, cos2(θ)+sen2(θ)=1.

Identidades comúns

editar

Identidades trigonométricas

editar

En xeral, as identidades trigonométricas inclúen certas funcións dun ou máis ángulos. Son diferentes das identidades triangulares, que son expresións que inclúen tanto ángulos como lonxitudes dos lados dun triángulo.

Estas identidades son útiles cando as expresións que involucran funcións trigonométricas teñen que ser simplificadas. Unha aplicación importante é a integración de funcións non trigonométricas: unha técnica común inclúe empregar primeiro a regra de substitución cunha función trigonométrica, e despois simplificando a integral resultante cunha identidade trigonométrica.

Un exemplo é   que é verdadeira para todos os valores complexos de   (posto que os números complexos   son o dominio do seno e o coseno), opostas a

 

que é verdadeiro para algúns valores de  , non para todos. Por exemplo, a ecuación anterior é verdadeira cando   e false se  .

Identidades exponenciais

editar

As seguintes identidades son válidas para todos os expoñentes enteiros se a base non é cero:

 

A exponenciación non é conmutativa, o que contrasta coa adición e a multiplicación. Por exemplo, 2 + 3 = 3 + 2 = 5 e 2 • 3 = 3 • 2 = 6, pero 23 = 8, onde 32 = 9.

A exponenciación tampouco é asociativa. Por exemplo, (2 + 3) + 4 = 2 + (3 + 4) = 9 e (2 • 3) • 4 = 2 • (3 • 4) = 24, pero 23 elevado a 4 é 84 ou 4096, mentres que 2 elevado a 34 é 281 ou 2 417 851 639 229 258 349 412 352. Sen paréntesess que modifican a orde do cálculo, a convención é de arriba a abaixo:

 

Identidades logarítmicas

editar

Varias fórmulas importantes están relacionadas cos logaritmos.[2]

Produto, cociente, potencia e raíz

editar

O logaritmo dun produto é a suma dos logaritmos dos factores; o logaritmo dun cociente entre dous números é a diferenza dos logaritmos. O logaritmo da potencia p-ésima dun número é p veces o logaritmo do número; o logaritmo da raíz p-ésima é o logaritmo do número dividido por p. As seguintes táboas recollen estas identidades con exemplos. Cada unha pode derivarse da substitución das definicións de logaritmo x = blogb(x), e/ou y = blogb(y), na parte esquerda.

Fórmula Exemplo
product    
quotient    
power    
root    

Cambio de base

editar

O logaritmo logb(x) pode calcularse a partir dos logaritmos de x e b con respecto a unha base arbitraria k mediante a fórmula:

 

As calculadoras científicas adoitan calcular os logaritmos de bases 10 e e.[3] Os logaritmos de base b calquera poden determinarse empregando calquera deses dous logaritmos coa fórmula anterior:

 

Dado un número x e o seu logaritmo logb(x) nunha base descoñecida b, a base vén dada por:

 

Identidades de funcións hiperbólicas

editar

As funcións hiperbólicas satisfán moitas identidades, todas elas semellantes ás identidades trigonométricas. De feito, a regra de Osborn[4] afirma que se pode converter calquera identidade trigonométrica en identidade hiperbólica expandíndoa completamente en termos de potencias integrais de senos e cosenos, cambiando seno por seno hiperbólico e coseno por coseno hiperbólico, e cambiando o signo de todos os termos que conteñan un produto de 2, 6, 10, 14, ... senos hiperbólicos.[5]

A función gudermanniana dá unha relación directa entre as funcións circulares e as hiperbólicas que non involucra números complexos.

  1. Weiner, Joan (2004).Frege Explained. Open Court.
  2. Todas as afirmacións deste sección poden atoparse en Shirali 2002, section 4, Downing 2003, p. 275 ou Bhapkar 2009, p. 1-1, por exemplo.
  3. Bernstein, Stephen; Bernstein, Ruth (1999). Schaum's outline of theory and problems of elements of statistics. I, Descriptive statistics and probability. Schaum's outline series. Nova York: McGraw-Hill. ISBN 978-0-07-005023-5. , p. 21
  4. Osborn, G. (1 de xaneiro de 1902). "109. Mnemonic for Hyperbolic Formulae". The Mathematical Gazette 2 (34): 189–189. JSTOR 3602492. doi:10.2307/3602492. 
  5. Peterson, John Charles (2003). Technical mathematics with calculus (3rd ed.). Cengage Learning. p. 1155. ISBN 0-7668-6189-9. , Chapter 26, page 1155

Véxase tamén

editar

Ligazóns externas

editar