Hunerico (antes de 43023 de decembro de 484), rei de vándalos e alanos entre 477 e 484, fillo e sucesor de Xenserico.

Modelo:BiografíaHunerico

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento411 Editar o valor en Wikidata
Morte23 de decembro de 484 (Gregoriano) Editar o valor en Wikidata (72/73 anos)
Cartago, Tunisia Editar o valor en Wikidata
Causa da mortepeste Editar o valor en Wikidata
Rei dos vándalos
477 – 484
← XensericoGuntamundo → Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
RelixiónArianismo Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónmonarca Editar o valor en Wikidata
Familia
CónxuxeEudocia (filla de Valentiniano III) Editar o valor en Wikidata
FillosHilderico Editar o valor en Wikidata
PaiXenserico Editar o valor en Wikidata
IrmánsTheoderich Editar o valor en Wikidata

Descrito pola fonteAllgemeine Deutsche Biographie (pt) Traducir
Encyclopædia Britannica
Encyclopædia Britannica Editar o valor en Wikidata
WikiTree: Vandals-8

Traxectoria

editar

Aínda príncipe, casou por primeira vez (antes de 451) cunha princesa visigoda, filla do rei Teodorico, que será pouco despois devolta á Galia co nariz cortado e o rostro salvaxemente mutilado.[1] En 455, ou pouco despois, desposa pola forza a Eudocia, filla do emperador Valentiniano III,[2] que fora levada como refén a Cartago e mantida durante sete anos como prisioneira de Xenserico, á que repudiará no ano 472. Desta unión nacerá o futuro rei Hilderico.

En xaneiro de 477, Xenserico morreu octoxenario logo dun reinado de medio século. Tan pronto como Hunerico accedeu ao trono, fixo asasinar ou executar a dous dos seus irmáns aínda vivos, Teuderico e Teoderico, así como ás súas esposas e fillos.

Malia profesar o arianismo, ao comezo do seu reinado mostrouse tolerante cos católicos, perseguindo en cambio aos seguidores do maniqueísmo que se instalaron con puxanza no norte de África. A requirimento do emperador Zenón chega a permitir en 481 a elección dun novo bispo católico de Cartago, vinte e catro anos logo da supresión do bispado por Xenserico. En 483, con todo, prohibe novamente a sede católica de Cartago e desterra ao bispo Uxío ao sur de Tunisia. A súa política relixiosa foi contraditoria, ata o punto de que, tras permitir o 1 de febreiro de 484 un encontro entre bispos arianos e católicos, o 24 de febreiro do mesmo ano promulga un edicto polo que se declara a estes últimos herexes en caso de non abrazaren a doutrina ariana. Numerosos clérigos parten ao exilio, mentres que outros son confinados no sur do seu reino, torturados ou mortos na fogueira.

No relativo á política exterior, logrou manter o control vándalo sobre as illas do Mediterráneo Occidental, fortalecendo a súa armada. No interior de África, en cambio, os bérberes iniciaron as súas conquistas en territorio alxeriano, creando aos vándalos grandes problemas loxísticos por mor dos continuos ataques que obstaculizaban a comunicación entre os seus asentamentos de Cartago e Tánxer.

Alcanzado pola peste a finais do ano 484 (un castigo divino, segundo os católicos), morreu o 23 de decembro do mesmo ano, sendo sucedido polo seu sobriño Guntamundo.

  1. Goldsworthy (2009), p. 330
  2. Smith (1867), pp. 79-80

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar
  • Goldsworthy, Adrian (2009). The Fall of the West (en inglés). Londres: Orion Publishing Group Limited. ISBN 978-0-297-84563-8. 
  • Smith, William, ed. (1867). Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology (en inglés). Boston: Little, Brown and Company. 
Reino vándalo

Segue a:
Xenserico
Hunerico
Precede a:
Guntamundo