Hervé Guibert
Hervé Guibert, nado en París o 14 de decembro de 1955 e finado en Clamart o 27 de decembro de 1991, foi un escritor francés.
_-_2021-08-01_-_1.jpg)  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 14 de decembro de 1955 Saint-Cloud, Francia |
| Morte | 27 de decembro de 1991 (36 anos) Clamart, Francia |
| Causa da morte | Morte natural (SIDA ) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Francia |
| Actividade | |
| Ocupación | xornalista , guionista , escritor , director de cinema , autor de diarios , fotógrafo , autobiógrafo , crítico de arte |
| Período de actividade | 1977 - 1991 |
| Empregador | Le Monde |
| Lingua | Lingua francesa |
| Obra | |
| Arquivos en |
|
Premios
| |
     | |
Traxectoria editar
Xornalista, escritor e fotógrafo, foi un amigo moi achegado de Michel Foucault, Isabelle Adjani e Sophie Cale. Afeccionado á fotografía, foi crítico do xornal Le Monde durante oito anos. A súa relación coa escritura era esencialmente autobiográfica e tendía á autoficción.
En 1984, escribiu o guión de L’Homme Blessé, unha película de Patrice Chéreau, que obtivo o premio César ao mellor guión.
En 1990, Guibert revelou o seu seropositividade na novela À l'ami qui ne m'a pas sauvé la vie que o consagrará co gran público. Esta novela é a primeira dunha triloxía composta de Protocole compassionnel e de l'Homme au chapeau rouge. Nestas últimas obras describe diariamente a progresión da súa enfermidade.
Morreu da sida en 1991. Realizou un labor artístico encarnizado sobre a súa enfermidade que o deixou sen forzas, como o testemuñan as fotografías do seu corpo e a película dirixida coa produtora Pascale Breugnot unhas semanas antes da súa morte, chamado La pudeur ou l'impudeur.
Obra traducida ao galego editar
En 1998, na colección "Ferros", Edicións Xerais publicou dúas novelas curtas do autor nun volume titulado O meu criado e mais eu. Citomegalovirus. Realizaron a tradución Santiago Lopo e Xavier Queipo.
Bibliografía en francés editar
- La Mort propagande, París, Régine Deforges, 1977, collection Le Livre de Poche, 1991.
- Suzanne et Louise, París, Éditions libres Hallier, 1980. Réédition, Gallimard, París, 2005.
- L’Image fantôme, París, Minuit, 1981.
- Les Aventures singulières, París, Minuit, 1982.
- Voyage avec deux enfants, París, Minuit, 1982.
- Les Chiens, París, Minuit, 1982.
- L’Homme blessé, París, Minuit, 1983.
- Les Lubies d’Arthur, París, Minuit, 1983.
- Le Seul Visage, París, Minuit, 1984.
- Des Aveugles, París, Gallimard, 1985, collection Folio,1991.
- Mes Parents, París, Gallimard, 1986, collection Folio, 1994.
- Vous m’avez fait former des fantômes, París, Gallimard, 1987.
- Les Gangsters, París, Minuit, 1988.
- L’Image de soi, ou l’injonction d’un beau moment, (avec Hans Georg Berger) Bordeaux, William Blake & Co., 1988.
- Mauve le vierge, París, Gallimard, 1988.
- Fou de Vincent, París, Minuit, 1989.
- L’Incognito, París, Gallimard, 1989.
- A l’ami qui ne m’a pas sauvé la vie, París, Gallimard, 1990.
- Le Protocole compassionnel, París, Gallimard, 1991.
- Mon valet et moi, París, Seuil, 1991.
- Vice, París, Jacques Bertoin, 1991.
- Cytomégalovirus, Journal d’hospitalisation, París, Seuil, 1992.
- L’Homme au chapeau rouge, París, Gallimard, 1992.
- Le Paradis, París, Gallimard, 1992.
- La Pudeur ou l’Impudeur, TF1, 30 Jan. 1992.
- Photographies, París, Gallimard, 1993.
- La Piqûre d’amour et autres textes suivi de La Chair fraîche, París, Gallimard, 1994.
- Vole mon dragon, París, Gallimard, 1994.
- Lettres d’Égypte : du Caire à Assouan, 19.., Arles, Actes Sud, 1995.
- Enquête autour d’un portrait (Sur Balthus), París, Les Autodidactes, 1997.
- La Photo, inéluctablement, París, Gallimard, 1999.
- Le Mausolée des amants, París, Gallimard, 2001.
- Les Articles intrépides, París, Gallimard, 2008.
Véxase tamén editar
Ligazóns externas editar
- Sitio dedicado a Hervé Guibert (en francés)