Estreito de Bass
O estreito de Bass (en inglés: Bass Strait (IPA /bæs/)) é un estreito marítimo que separa Tasmania do sur de Australia, concretamente do estado de Victoria. O europeo que o descubriu foi Matthew Flinders en 1798. Flinders púxolle o nome do doutor da nave, George Bass.
| Estreito de Bass | |
|---|---|
| Bass Strait | |
 | |
| Localización administrativa | |
| Estado |  Australia |
| División | Estados de Tasmania e Victoria |
| Localización xeográfica | |
| Océano / Mar | Océano Índico - Mar de Tasmania (océano Pacífico) |
| Continente | Australia |
| Illa/s | Tasmania |
| Coordenadas | 40°S 146°L / -40, -146Coordenadas: 40°S 146°L / -40, -146 |
| Xeografía | |
| Illas interiores | Illa King, illa Flinders e grupo Furneaux |
| Características | |
| Lonxitude máxima | 500 km. |
| Anchura máxima | 3500 km. |
| Profundiade máxima | 155 m. |
| Profundidade media | 60 m. |
| Mapa | |
 Localización do estreito de Bass | |
 Mapa del estreito de Bass | |
Ten, aproximadamente, 240 quilómetros de longo no seu punto máis estreito e unha profundidade próxima aos 50 metros. Estivo practicamente seco durante a última era glacial. No estreito atópanse varias illas, entra as cales algunhas como King Island e Flinders Island contan con asentamentos importantes.
Ao igual que o resto das augas que rodean Tasmania, e debido á súa escasa profundidade, o estreito é moi difícil de navegar. Moitos barcos naufragaron nas súas augas durante o século XIX. En 1848, construíuse un faro na illa Deal para guiar os buques na zona oriental do estreito, mais non houbo sinalización na estrada no mesmo polo lado occidental até o ano 1859, cando se completaron as obras dun faro, o Wilsons Promontory Lighthouse. A este último engadiríaselle outro en 1861 en Cape Wickham, no extremo norte da illa King.
As correntes entre o océano Antártico e o mar de Tasmania fan do estreito un lugar de grande ondas. Para ilustrar a intensidades das mareas na zona, hai que ter en consideración que o estreito de Bass é dúas veces máis ancho que o canal da Mancha, o cal tamén duplica a intensidade. Os naufraxios nas costas de Tasmania e Vitoria cóntanse a centos, reducidos coa implantación dos avances tecnolóxicos na navegación, que reduciron os accidentes de xeito significativo. Moito buques, algúns deles de gran tamaño, desapareceron sen deixar sinais ou ben deixando escasas evidencias da súa pasaxe. A pesar dos mitos que falan de piratería ou fenómenos sobrenaturais similares aos do Triángulo das Bermudas, as desaparicións poden atribuírse invariabelmente a combinacións de vento e malas condicións marítimas, así como tamén ás números rochas semisumerxidas e aos arrecifes que abundan no estreito.
Illas editar
Hai máis de 50 illas no estreito de Bass. Entre as máis importantes están:
Na sección occidental:
Na sección sueste:
- Grupo Furneaux
- Illa Flinders
- Illa Cape Barren
- Illa Clark
- Outras 50 illas aproximadamente
Na sección nordeste:
- Grupo Kent
- Illa Deal
- e outras 3 illas menores
- Illa Hogan
- Illa Curtis
Recursos naturais editar
O estreito ten depósitos de gas e petróleo. O depósito oriental, coñecido como a Conca de Gippsland foi descuberta nos anos sesenta do século XX e está localizado a 50 quilómetros da costa de Gippsland. Os hidrocarburos son enviados por acuedutos aos centros de procesamento e refinarías de Longford, Western Port, Altona e Geelong, e por petroleiros a Nova Gales do Sur. As reservas da zona occidental, Conca Otway, foron descubertas nos anos noventa e a súa explotación comezou no 2005.
Infraestrutura editar
Transporte editar
O mellor xeito de atravesalo estreito é polo aire. As principais liñas aéreas para facelo son Qantas, Jetstar Airways e Virgin Blue. Entre os aeroportos máis importantes de Tasmania tópase o Aeroporto Internacional de Horbart e o Aeroporto de Launceston. Os aeroportos menores son servidos por Regional Express, en voos que se dirixen unicamente a Merbourne e ás illas do estreito.
A rota marítima pode facerse mediante os ferris da empresa Spirit of Tasmania, que transporta tanto pasaxeiros como automóbiles e ten base en Devonport, Tasmania. O percorrido vai dende esta cidade até Station Pier, en Melbourne.
Enerxía editar
O Basslink é un cable de corrente continua de alta tensión que se atopa en servizo desde o 2006. Conta cunha capacidade suficiente para transportar até 630 megavatios de potencia eléctrica a través do estreito, e é o cable submarino de potencia eléctrica máis largo do mundo.
Alinta é a dona dun conduto de gas submarino, que abastece de gas natural aos clientes industriais localizados nas proximidades de George Town, así como tamén á rede de gas Powerco en Tasmania.
Comunicacións editar
O primeiro cable submarino que atravesou o Estreito de Bass foi colocado no 1859. Cun dos seus extremos en Cape Otway, Vitoria, atravesaba o estreito tocando as illas King e Three Hummock e chega á illa de Tasmania en Stanley. Dende alí prolóngase até a cidade de George Town. Mais o cable comezou a fallar semanas despois de ser posto, e no 1861 deixou de funcionar.
Tasmania atópase actualmente comunicada co resto de Australia por medio de dous cables de fibra óptica operados pola empresa Telstra. Outros cables submarinos que posúe son:
| Período | Extremo norte | Extremo sur | Compañías (Construtor / Operador) |
Detalles |
|---|---|---|---|---|
| 1859-1861 | Cape Otway | Stanley Head | Henley's Telegraph Works Gob. de Tasmania e Victoria |
Sistema 140 nm |
| 1869-? | ? | ? | Henley's Telegraph Works Gob. de Australia |
Sistema 176 nm |
| 1885-? | ? | ? | Telcon Gob. de Australia |
|
| 1909-1943 | ? | ? | Siemens Bros Gob. de Australia |
Sistema 285 nm. Reutilizado no estreito de Torres |
| 1935-? | ? | ? | Siemens Bros Gob. de Australia |
Primeiro cable telefónico |
| 1995- | Sandy Point | Boat Harbour | ASN Telstra |
Primeiro cable de fibra óptica |
| 2003- | Inverloch | Stanley Head | ASN Calais Telstra |
|
| 2005- | Loy Yang | Bell Bay | Basslink | Primeiro cable de distribución eléctrica |
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Broxam e Nash, Tasmanian Shipwrecks, Volumes I e II, Navarine Publishing, Canberra, 1998 e 2000.