Enrique Granados

Enrique Granados
	;
Biografía
Nacemento	(es) Pantaleón Enrique Joaquín Granados Campiña ; 27 de xullo de 1867 ; Lleida
Morte	24 de marzo de 1916 (48 anos); Reino Unido
Causa da morte	Naufraxio (Afogamento )
Datos persoais
Residencia	París (1887–1889); Barcelona (1872–1916); Santa Cruz de Tenerife (1870, 1872–); Lleida (1867–1870)
País de nacionalidade	España
Educación	Conservatorio Superior de Música do Liceo
Actividade
Ocupación	compositor , pianista
Período de actividade	1889 -
Membro de	Catalan Piano School (en)
Xénero artístico	Música clásica e Sardana
Profesores	Joan Baptista Pujol (pt) , Felip Pedrell e Charles Wilfrid de Bériot (pt)
Alumnos	Frank Marshall (pt) , Conchita Badía, Alicia de Larrocha, Rosa Sabater (pt) , Francisca Madriguera Rodon, Mercedes Moner Raguer (en) , Rosa García Ascot e Margarida Orfila Tudurí (en)
Lingua	Lingua catalá, lingua castelá e lingua francesa
Instrumento	Piano
Obra
	Obras destacables Danzas Españolas (en) ; Partitura (en) ; (século XIX) María del Carmen (en) ; (1904) Q3476609 ; (1911) Goyescas (en) ;
Arquivos en	Biblioteca de Catalunya ; Museu de la Música de Barcelona (en) ;
Familia
Cónxuxe	Amparo Gal Lloberas (pt) (1892–)
Fillos	Eduard Granados Gal (pt) , Víctor Granados Gal (pt) , Soledad Granados Gal (pt) , Natalia Granados Gal (pt) , Paquito Granados Gal (pt)
	Premios Orde de Carlos III; Cabaleiro da Lexión de Honra; officier de l’Instruction publique (en) ;

Enrique Granados Campiña, nado o 27 de xullo de 1867 en Lleida e finado no Canal da Mancha o 24 de marzo de 1916, foi un compositor e pianista catalán.

Traxectoria editar

Primeiros anos editar

Era fillo dun capitán do exército, de orixe cubana. Viviu dos 3 ós 7 anos en Santa Cruz de Tenerife, onde o pai fora destinado coma gobernador militar.

Estudou piano con Joan Baptista Pujol e composición con Felipe Pedrell en Barcelona. En 1883, con 16 anos, presentouse como pianista virtuoso tocando a Sonata nº2 de Schumann.

Idade adulta editar

En 1887 viaxou a Francia, onde coñeceu a Debussy, Ravel e Saint-Saëns en París. O seu primeiro éxito como compositor foi a ópera "Maria del Carmen" (1898).

En setembro de 1909 viaxou a Galicia, actuando o día 5 no salón principal da Exposición Rexional de Santiago de Compostela, interpretando pezas de Liszt, Beethoven e Chopin. Ao día seguinte, actuou na Coruña acompañado polo violinista Juan Manén.

A súa maior obra é a suíte para piano "Goyescas" (1911), que ten unha forte influencia de Liszt e que fai referencia a algúns cadros de Goya. A súa estrea foi un grande éxito^[1]. Debido a isto a ópera de París encargou a adaptación da suite a ópera. O encargo formalizouse no 1914, mais debido á guerra, a estrea en París cancelouse^[1]. Posteriormente planificouse a estrea para a tempada 1914-1915 no Gran Teatro do Liceu de Barcelona, mais esta estrea tampouco se chegou a concretar^[1]. Finalmente o amigo e músico Ernest Schelling promocionou a estrea no Metropolitan de Nova York, poñendo en contacto a Granados co daquela director Giulio Gatti-Cassaza^[1].

Viaxe a Nova York editar

No novembro de 1915, Enrique Granados e a súa muller, Amparo Gal, zarparon no barco Montevideo dende Barcelona a Nova York. O motivo principal da viaxe era a estrea da suite Goyescas no Metropolitan Opera House desta cidade, en versión ópera^[2]. Adicionalmente o compositor acudiu a diversas recepcións e realizou diversos concertos para piano e violoncello. Algún deles realizado en compañía do seu amigo Pau Casals^[2]. Cabe sinalar o recital que realizou na Casa Branca o 7 de marzo diante do presidente Woodrow Wilson^[2]. Tamén realizou diversas gravacións dalgunhas das súas obras e compuxo a Danza de los ojos verdes. Pensando en realizar a estrea desta obra na mesma cidade e contando coa popular bailarina Antonia Mercé, A arxentina. Finalmente a estrea realizouse o 10 de febreiro no teatro Maxine Elliot^[2].

O 26 de xaneiro realizouse o ensaio xeral de Goyescas e finalmente o 28 de xaneiro de 1916 estreouse a suite no Metropolitan^[2]. A recepción por parte do público americano foi pobre, e a obra foi bastante minusvalorada por parte da crítica^[2]. Algúns biógrafos coma Antoni Pizà, sinalan que sendo a música impoñente e grandiosa, o libreto, porén, era moi pobre^[2]. Ademais hai que ter en conta que no 1916, aínda estaba recente o recordo da guerra de Cuba de 1898 entre os Estados Unidos e España. A pesar disto a prensa catalá e española publicitou a noticia da estrea coma dun grande éxito^[2].

Morte editar

O matrimonio Granados embarcou o 11 de marzo de 1916 no Amsterdam^[2]. Tras unha escala en Londres, partiron cara a Barcelona no barco Sussex que foi torpedeado pola armada alemá ás 14:50 do 24 de marzo; no contexto da primeira guerra mundial, mentres atravesaban a canle da Mancha. Ámbolos dous morreron afogados nas augas da canle.

Labor pedagóxica editar

Á marxe da súa carreira concertística e compositora, Granados entregouse ó mundo da pedagoxía. En 1901 fundou a academia Granados, que de seguido acadou sona internacional. Desta escola saíron concertistas coma Anna March, Ferran Via, Frank Marshall, Juli Pous ou Baltasar Samper. Trala súa morte, a academia pasou a mans do seu fillo Eduardo e de Frank Marshall. Posteriormente, este último asumiu a plena responsabilidade, cambiando o seu nome a Academia Granados-Marshall. Dita academia segue a súa labor a día de hoxe.^[3]

Obra editar

Para piano editar

Capricho español, 1890^[4]
Danzas españolas, 1890
Valses poéticos, 1895
Allegro de concierto, 1903

Para voz e piano editar

Suite Goyescas, 1911
Colección de tonadillas escritas en estilo antiguo, 1910
Canciones amatorias, 1914-1915

Música para teatro editar

La miel de la Alcarria, 1895, obra de Josep Feliu i Codina
Blancaflor, 1899, obra de Adrià Gual
Petrarca, nunca chegou a estrearse, obra de Apel·les Mestres
Picarol, 1901, obra de Apel·les Mestres
Poemas de Gaziel e Liliana, 1906-1907, obra de Apel·les Mestres

Música para orquestra editar

Intermezzo para a Suite Goyescas
Poema sinfónico Dante
La nit del mort
Llegenda de la fada
Concerto para cello e orquestra

Música de cámara editar

Sonata para violín e piano
Sonata para violoncello e piano
Trío para violín, cello e piano
Cuarteto para cordas
Quinteto para piano e cordas

Óperas editar

María del Carmen, sobre un libreto de Josep Feliu i Codina
Follet, sobre un libreto de Apel·les Mestres. De acordo ó musicólogo John W. Milton é a primeira ópera escrita en catalán^[4]

Arranxos e instrumentacións editar

Arranxos das 26 sonatas inéditas de Domenico Scarlatti
Concerto en fa menor de Chopin

Notas editar

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 Martí i Fabra, Jordi (Abril-Maio 2016). "Granados i Vilassar, a l'ombra dels tarongers". 440 Clàssica & Jazz (29).
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 ^2,6 ^2,7 ^2,8 J.M.F. (Abril-Maio 2016). "Granados i Nova York. Aventura Final". 440Clàssica & Jazz (en cat) (29): 34–37.
↑ "Web da Academia Granados-Marshall". Arquivado dende o orixinal o 14 de setembro de 2017. Consultado o 25 de outubro de 2017.
↑ ^4,0 ^4,1 Pérez Treviño, Oriol (Abril-Maio 2016). "Desconegut i polièdric". 440 Clássica & Jazz (29).

Véxase tamén editar

Ligazóns externas editar

Web da Asociación Musical Granados-Marshall (en castelán)
Biografía de Enrique Granados (en castelán)

[Vilassar-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 Martí i Fabra, Jordi (Abril-Maio 2016). "Granados i Vilassar, a l'ombra dels tarongers". 440 Clàssica & Jazz (29).

[eua-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 ^2,5 ^2,6 ^2,7 ^2,8 J.M.F. (Abril-Maio 2016). "Granados i Nova York. Aventura Final". 440Clàssica & Jazz (en cat) (29): 34–37.

[marshall-3] "Web da Academia Granados-Marshall". Arquivado dende o orixinal o 14 de setembro de 2017. Consultado o 25 de outubro de 2017.

[obras-4] 4,0 ^4,1 Pérez Treviño, Oriol (Abril-Maio 2016). "Desconegut i polièdric". 440 Clássica & Jazz (29).

[1]

[2]

[3]

[4]