Becacina pequena
| Becacina pequena | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg)
| |||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||
 Pouco preocupante[1] | |||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
A becacina pequena[2][3] ou becacina xorda[4] (Lymnocryptes minimus) é unha especie de ave limícola pequena e robusta. É a menor das becacinas e a especie monotípica do xénero Lymnocryptes. Presenta características como o seu peculiar óso esterno que a fan bastante distinta das outras becacinas.[5][6]
Etimoloxía editar
O nome do xénero, Lymnocryptes, procede do grego antigo limne, 'marisma' e kruptos, 'agochado, escondido'. O nome da especie minimus é latino e significa 'o máis pequeno, mínimo'.[7]
Descrición editar
Os adultos son de menor tamaño que as becacinas cabra e teñen un peteiro relativamente máis curto. A súa lonxitude é de 18 a 25 cm, a súa envergadura alar é de 30 a 41 cm e o seu peso de 33 a 73 .[8] O corpo ten manchas marróns na parte superior e é claro na inferior. Teñen unha liña escura que cruza o ollo. As ás son bicudas e estreitas e en voo son visibles nelas liñas amarelas. Ten un distintivo movemento de balanceo arriba e abaixo case hipnótico, como se o animal estivese sobre resortes.
O padrón da cabeza difire do da becacina acabra e outras especies do xénero Gallinago, en que non ten unha banda no píleo cental, senón dúas bandas laterais claras no píleo, que están separados do supercilio por unha área de plumaxe escura.
Distribución e hábitat editar
As becacinas pequenas son migratorias, e pasan o período non reprodutor en Gran Bretaña, e as costas atlánticas e mediterráneas de Europa, e de África e a India. É unha das especies ás que se aplica o Acordo para a conservación das aves acuáticas migratorias africano-euroasiáticas (AEWA). O seu hábitat de reprodución son as marismas, pantanos, tundra e prados húmidos con vexetación curta do norte de Europa e norte de Rusia.
Comportamento editar
A becacina pequena pode ser moi sixilosa nas súas áreas non reprodutoras e é difícil de observar, ao camuflarse moi ben no seu hábitat. En consecuencia, os observadores de aves desenvolveron unha técnica especializada para atopalas. Consiste en camiñar pola marisma ata que algunha ave se sente molestada e bota a voar. Entón a bacacina pequena ponse agachada e non foxe do seu esconderixo ata que o intruso está bastante preto.[5] Nese momento voa tranquilamente unha curta distancia antes de mergullarse de novo na vexetación.[5]
Alimentación editar
Aliméntase en barro mol, sondando ou peteirando para atopar o alimento que localiza pola vista. Comen principalmente insectos e miñocas e tamén materia vexetal.
Reprodución editar
O macho realiza unha exhibición aérea durante o cortexo, durante a cal emite un distintivo son parecido ao galopar dun cabalo. É silencioso en inverno. O niño fano no chan nun lugar ben agochado e nel poñen de 3 a 4 ovos.
Notas editar
- ↑ "Lymnocryptes minimus". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2013.2 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. 2012. Consultado o 26 November 2013.
- ↑ "Becacina" no Dicionario Digalego. Consultado o 9 de agosoto de 2019
- ↑ Conde Teira, M. A. (1999). "Nomes galegos para as aves ibéricas: lista completa e comentada" (PDF). Chioglossa (A Coruña) 1: 121–138. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 15 de marzo de 2016. Consultado o 28 de setembro de 2016.
- ↑ Penas Patiño, Xosé M.; Pedreira López, Carlos (setembro de 2004). Guía das aves de Galicia. Ilustrado por Calros Silvar (2ª ed.). A Coruña: Baía Edicións. ISBN 84-96128-69-5.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Newton, Alfred (1911). "Snipe". In Chisholm, Hugh. Encyclopædia Britannica (11th ed.). Cambridge University Press.
- ↑ Thomas, Gavin H.; Wills, Matthew A.; Székely, Tamás (2004). "A supertree approach to shorebird phylogeny". BMC Evolutionary Biology 4 (28). PMC 515296. PMID 15329156. doi:10.1186/1471-2148-4-28.
- ↑ Jobling, James A (2010). The Helm Dictionary of Scientific Bird Names. London: Christopher Helm. pp. 233, 256. ISBN 978-1-4081-2501-4.
- ↑ Dunning, John B. Jr., ed. (1992). CRC Handbook of Avian Body Masses. CRC Press. ISBN 978-0-8493-4258-5.
Véxase tamén editar
Ligazóns externas editar
| Commons ten máis contidos multimedia sobre: Becacina pequena |
| Wikispecies posúe unha páxina sobre: Becacina pequena |
- Ageing and sexing (PDF; 0.57 MB) de Javier Blasco-Zumeta & Gerd-Michael Heinze
- Plumas de becacina pequena (Lymnocryptes minimus)Arquivado 04 de marzo de 2018 en Wayback Machine. en Ornithos.deArquivado 04 de marzo de 2018 en Wayback Machine.
- Folla de datos de BirdLife species para Lymnocryptes minimus
- Vídeos, fotos, e sons de Becacina pequena na Internet Bird Collection
- Galería de fotos de Becacina pequena en VIREO (Universidade de Drexel)
- Mapa interactivo da área de distribución de Lymnocryptes minimus en IUCN Red List maps