Aliteración

recurso estilístico

A aliteración é un recurso estilístico do compoñente métrico-fonolóxico.

Consiste na repetición no plano fónico, dado pola combinación repetida e expresiva de certos sons iguais ou afíns ó longo dun verso, estrofa ou poema. Segundo o fonema repetido pode ser consonántica ou vocálica. Ao mesmo tempo, pode ser eufónica se o resultado da repetición é harmónica e cacofónica cando o resultado é desagradábel. A retórica clásica sinalou os seguintes tipos de aliteración: iotacismo, repetición de /i/, lambadacismo, repetición de /l/, mitacismo, repetición de /m/ e polisigma cando son repetido é /s/.

Etimoloxía editar

A aliteración (do latín alliteratio, de ad- e littĕra letra) é un termo introducido a principios do século XVI polo humanista italiano Giovanni Pontano. Nos manuais antigos e medievais empregábase preferentemente o étimo homoeoprophoron (do grego ὁμοιοπρόφορον).

Exemplos editar

Un repoludo gaiteiro,

de pano sedán vestido,
como un príncipe cumprido

cariñoso e falangueiro
  • En "Un repoludo gaiteiro" (Cantares Gallegos, Rosalía de Castro):
sempre con poxante brío
co tambor se acompasaba
Pende en que pende Penélope pensativa
perde novelo nove novamente canto
Da aldea lexana fumegan as tellas

detrás dos petoutos vai póndose o sol
retornan pros eidos coa noite as ovellas

tiscando nas beiras o céspede mol
: The fair breeze blew, the white foam flew,

The furrow followed free;
We were the first that ever burst

Into that silent sea.
  • Love's Labours Lost (William Shakespeare)
  • Arma virumque cano, Troiae qui primus ab oris (Virxilio)
  • Maria Mater Misericordiae
  • Sancte sator, suffragator
 Legum lator, largus dator

Véxase tamén editar

Outros artigos editar