Vixía de Herbeira

Vixía Herbeira é un punto da costa galega, o punto máis alto da serra da Capelada, onde se achan os cantís cunha maior cota sobre o nivel do mar da Europa continental, con 613 metros sobre o mesmo, e o cuarto de maior altura de Europa (incluíndo as illas), tralos de Hornelen (860 m), Cabo Enniberg (754 m) e Croaghaun (668 m). Outros de altura semellante son Preikestolen (604 m), Slieve League (601 m) e Cabo Girão (580 m). Os cantís de Herbeira teñen un 80% de pendente.

Modelo:Xeografía físicaVixía de Herbeira
Imaxe
Tipocordilleira Editar o valor en Wikidata
Localización
División administrativaCariño, España e Cedeira, España Editar o valor en Wikidata
Mapa
 44°N 8°O / 44, -8
Bañado porOcéano Atlántico Editar o valor en Wikidata
Características
Altitude621 m Editar o valor en Wikidata
Os cantís da Enseada de Cortes (Santo André de Teixido), preto de Vixía Herbeira.

Situación

editar

Atópanse no concello de Cedeira (provincia da Coruña), na estrada que une a vila de Cariño coa de Santo André de Teixido e Cedeira. Moi preto de Herbeira está o cabo Ortegal onde fican as rochas máis antigas da Península Ibérica e as cuartas do mundo.[1]

No alto do beiril hai un vértice xeodésico e unha garita de vixilancia, a garita de Herbeira, edificada no século XVIII xunto con outras que existen na costa cantábrica galega ata Ribadeo e que vixiaban a costa da chegada de ingleses e de piratas normandos[2]. A paisaxe está ateigada de rochas que sobresaen entre unha mesta matogueira de uces e toxos na que pace gando vacún e cabalar.

Dende o alto do cantil divísase unha panorámica do océano, da costa, e das puntas Tarroiba e Robaliceira, polo que se está a converter nun dos lugares máis turísticos do país. Na parte posterior instalouse unha central eólica para aproveitar a forza do vento na zona.

Garita de Herbeira

editar
 
Garita de Herbeira.

A garita de Herbeira é unha vella caseta no mesmo beiril do cantil, tipo alpendre, construída orixinariamente no século XVIII. O caseto actual data de 1805, e foi deseñado polos enxeñeiros da coroa de entón e construído polos veciños da comarca. Formaba parte dunha serie de construcións dedicadas á vixilancia costeira e marítima ao longo da costa, e que acollerían un pequeno destacamento militar.

A garita arrodéase dun pequeno valado de pedra. Os muros son de cachotaría de pedra de gra, cunha planta é rectangular duns 15 m². Conta con catro ocos, a porta e tres xaneliñas. Ten tamén unha cheminea. A cuberta soluciónase coa mesma pedra formando unha bóveda. No ano 2003 a garita e a súa contorna foron restauradas.

  1. "Ortegal era el centro de la Tierra", El País, 3 de setembro de 2008.
  2. Leal Bóveda, Xosé María (2018). "Os postos de vixilancia litoral na Galicia cantábrica dos séculos XVI-XIX. Fortes, fachos e trozos. Corsarios, piratas e armadas.". Revista Terras do Ortegal (Ortigueira-A Coruña) 5: 79–106. 

Véxase tamén

editar

Outros artigos

editar