Sitta frontalis
| Sitta frontalis | |||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg)
| |||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||
 Pouco preocupante[1] | |||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||
| Sitta frontalis (Swainson, 1820) | |||||||||||||||
Sitta frontalis é unha especie de ave paseriforme da familia Sittidae, os gabeadores. Distribúese ao longo do sur de Asia por Paquistán, a India e Sri Lanka e cara ao leste e sur da China e Indonesia.[2][3][4][5][6]
Descrición e hábitat
editar
É unha especie que vive en todo tipo de bosques da súa área, aínda que o bosque de folla perenne aberto é o seu hábitat óptimo.
Ten a capacidade, igual que outros gabeadores, de gabear polas árbores, incluso descendendo cabeza abaixo, a diferenza dos petos que só pode escalalos. Aliméntase activamente de insectos e arañas, e pode encontrarse alimentándose en bandadas con outros paseriformes.
A especie é un típico gabeador de cor azul con cabeza grande, cola curta e bico e pés prominentes. Chega a medir 12,5 cm de longo e é de cor azul violáceo nas partes superiores, con cara de cor lavanda, partes inferiores de cor beige e unha gorxa abrancazada. O bico é de cor vermella moi distintivo, único caso desa cor na familia, e ten unha mancha negra na fronte.
O macho ten unha lista superciliar negra, pero as femias carecen dela e teñen unha cor máis cálida na rexión inferior. Os xoves son versións máis apagadas do adulto. Hai catro variacións diferentes de sombreado das partes inferiores e a extensión do branco na gorxa tamén varía.
Os niños están en buratos ou gretas de árbores, forrados de musgo, pelame e plumas ou herbas. Ocasionalmente, este gabeador necesita agrandar o burato, pero se o burato é moi grande pode reducir o tamaño da súa entrada construíndo unha parede de barro. A femia pon de tres a seis ovos brancos, salferidos de vermello.
É un paxaro ruidoso, xa que a súa chamada consta dun repetido «sit-sit-sit».
Taxonomía
editarSegundo o Congreso Ornitolóxico Internacional[2] e Alan P. Peterson,[7] existen cinco subespecies:
- S. f. frontalis Swainson, 1820, no centro do Himalaia e da India e Indochina;
- S. f. saturatior Hartert, 1902, na península de Malaca, norte de Sumatra e illas conexas;
- S. f. corallipes (Sharpe, 1888), en Borneo;
- S. f. palawana Hartert, 1905, en Palawan (Filipinas occidental); e,
- S. f. velata Temminck, 1821, no sur de Sumatra e Xava.
Notas
editar- ↑ BirdLife International (2012). "{{{taxon}}}". Lista Vermella de especies ameazadas. Versión 2014.3 (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza. Consultado o 26 de xaneiro de 2015.
- ↑ 2,0 2,1 Sitta frontalis Swainson, 1820 da orde Passeriformes polo Congreso Ornitolóxico Internacional (en inglés).
- ↑ J, Praveen (17 de novembro 2015). "A checklist of birds of Kerala, India". Journal of Threatened Taxa 7 (13): 7983–8009. doi:10.11609/JoTT.2001.7.13.7983-8009.
- ↑ "eBird India- Kerala". eBird.org. Cornell Lab of Ornithology. Consultado o 2017-10-01.
- ↑ K. K., Neelakantan (2017). Keralathile Pakshikal (Birds of Kerala) (5 ed.). Kerala Sahitya Akademi. p. 511. ISBN 978-81-7690-251-9.
- ↑ Grimmett, Richard; Inskipp, Tim; P.O., Nameer (2007). Birds of Southern India [Thekke Indiayile Pakshikal (Malayalam version)]. Mumbai: BNHS.
- ↑ Peterson, Alan P. «Sitta frontalis dos Passeriformes» (en inglés).
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Sitta frontalis  |
| Wikispecies posúe unha páxina sobre: Sitta frontalis |
Bibliografía
editar- Grimmett, Inskipp e Inskipp. Birds of India (en inglés). ISBN 0-691-04910-6.
- Harrap e Quinn. Tits, Nuthatches and Treecreepers (en inglés). ISBN 0-7136-3964-4.
Ligazóns externas
editar- Sitta frontalis e a súa distribución en Avibase.
- Ficha na UICN (en inglés).
- Sitta frontalis Swainson, 1820 Arquivado 25 de setembro de 2015 en Wayback Machine. en Catalogue of Life (en inglés).
- Ficha en Animal Diversity Web (en inglés).
- Sitta frontalis Swainson, 1820 en uBio (en inglés).