Richard Blackmore
Richard Blackmore, nado en Corsham o 23 de xaneiro de 1654 e finado en Boxted o 9 de outubro de 1729, foi un escritor e médico inglés.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 22 de xaneiro de 1654 Corsham, Reino Unido (pt)  |
| Morte | 9 de outubro de 1729 (75 anos) Boxted, Reino Unido (en) |
| Lugar de sepultura | Boxted (St. Peter) Churchyard And New Churchyard (en) |
| Actividade | |
| Ocupación | poeta, médico, escritor |
| Outro | |
| Título | Knight Bachelor |
| Premios | |
| Descrito pola fonte | Dictionary of National Biography Lives of the Most Eminent English Poets (en) Obálky knih,  |
 | |
Traxectoria
editarNado no Wiltshire, Blackmore era fillo dun rico home de leis, estudou en Oxford e logo de recibir a herdanza do seu pai en 1682 viaxou por Europa, pasando por Francia, Xenebra e Italia, instalándose un tempo en Padua, e estudando medicina na universidade local, despois Blackmore volveu a Inglaterra, tras pasar por Alemaña e os Países Baixos, establecéndose como médico. En 1685 casou con Mary Adams e grazas ás conexións da familia da súa dona entrou no Royal College of Physicians en 1687 e como médico estivo ao servizo de Guillerme III e da raíña Ana, e escribiu varios libros de medicina[1] e foi nomeado cabaleiro en 1697.
Actividade literaria e propagandística
editarRichard Blackmore apoiou a Revolución Gloriosa, e a súa primeira epopea publicada en 1695, Prince Arthur, an Heroic Poem in Ten Books, canta ao rei Guillerme III. Malia o pouco éxito entre a crítica, tivo tres edicións e o rei encargoulle a Blackmore a redacción da crónica oficial da conspiración organizada por George Barclay para asasinar o rei; aparecida en 1723 levaba como título A true and impartial history of the conspiracy against the person and government of King William III, of glorious memory, in the year 1695. En 1697 publicou King Arthur: an Heroic Poem in Twelve Books, continuación da epopea anterior pero que non gozou da aceptación que tivera a anterior na corte. En 1705, con Ana no trono e Guillerme xa morto Blackmore escribiu outro poema épico, Eliza: an Epic Poem in Ten Books. Seguíronlle as pezas An advice to the poets: a poem occasioned by the wonderful success of her majesty's arms, under the conduct of the duke of Marlborough in Flanders (1706) e Instructions to Vander Beck (1709). De 1712 é Creation: A Philosophical Poem, que foi a súa obra poética mellor recibida, con 16 edicións.
En 1713 comezou a publicar xunto co seu amigo John Hughes un periódico seguindo o modelo de The Spectator co título de The Lay Monk, aparecía unha vez cada tres semanas entre o 13 de novembro de 1713 e o 15 de febreiro de 1714. Preocupado pola difusión do protestantismo, foi membro da Society for the Propagation of the Gospel in America e publicou varios escritos de cariz relixioso como Just Prejudices against the Arian Hypothesis (1721) contra o deísmo e o unitarianismo, e Modern Arians Unmasked dese mesmo ano. Realizou unha versión dos salmos de David co título de A New Version of the Psalms of David en 1721 e intentou que a Igrexa de Inglaterra as recoñecese como traducións canónicas. Publicou en 1728 Natural Theology, or, Moral Duties Consider'd apart from Positive e postumamente en 1731, The Accomplished Preacher, publicouse postumamente.
Fama
editarBlackmore é hoxe coñecido grazas ás súas polémicas cos seus inimigos. Opúxose á apertura dun dispensario para os pobres de Londres e Samuel Garth satirizouno en The Dispensary (1699), presentándoo como un parvo cobizoso e banal. Porén serían as críticas que lle fixo Alexander Pope as máis coñecidas e as que chegaron ata os noso días, burlándose repetidamente de Blackmore por mor da súa estupidez e delirios de grandeza. O Scriblerus Club (formado amais de por Pope por John Gay, John Arbuthnot, Robert Harley, Henry St. John, Jonathan Swift e Thomas Parnell) criticou terriblemente o Three hours after marriage (1717) de Blackmore e Pope incluíu en Peri Bathous (1727) unha escolma dos textos máis parvos de Blackmore e deu unha caracterización devastadora do interminable Blackmore en The Dunciad (1728)[2].
A poesía de Blackmore foi considerada plúmbea, non obstante o que lle deu fama de "poeta ridículo" foi a súa actitude de recorrer á poesía con fins políticos, e utilizala para satirizar e destruír a persoas doutras faccións políticas.[3]