Rafael Chirbes

escritor español

Rafael Chirbes Magraner, nado en Tavernes da Valldigna, Valencia o 27 de xuño de 1949, e finado en Beniarbeig o 15 de agosto de 2015, foi un escritor e crítico literario español.[1] Coa súa oitava novela, Crematorio, obtivo en 2007 o Premio da Crítica de narrativa castelá, mesmo galardón que recibiu en 2013 coa súa seguinte obra, En la orilla, que ademais foi galardoada co Premio Nacional de Narrativa.

Infotaula de personaRafael Chirbes

(2008) Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento27 de xuño de 1949 Editar o valor em Wikidata
Tavernes de la Valldigna, España Editar o valor em Wikidata
Morte15 de agosto de 2015 Editar o valor em Wikidata (66 anos)
Beniarbeig, España (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Causa da mortecancro de pulmón Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeEspaña Editar o valor em Wikidata
Actividade
Campo de traballoLiteratura e crítica literaria Editar o valor em Wikidata
Lugar de traballo Madrid Editar o valor em Wikidata
Ocupaciónescritor , crítico literario Editar o valor em Wikidata
Xénero artísticoNovela e ensaio Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua castelá Editar o valor em Wikidata
Obra
Obras destacables
Premios

IMDB: nm2986381 BNE: XX1045538 Dialnet: 21191 Editar o valor em Wikidata

Biografía

editar

Naceu o 27 de xuño de 1949 en Tavernes de Valldigna, provincia de Valencia. O seu pai faleceu cando el tiña 4 anos.[2] Desde os oito anos estudou en colexios de orfos de ferroviarios, en Ávila e León. Aos 16 trasladouse a Madrid, onde estudou Historia Moderna e Contemporánea. En 1969 mudouse a París, onde permaneceu un ano.[2] Tamén viviu en Marrocos (onde foi profesor de español), Barcelona, A Coruña, Estremadura, e no ano 2000 regresou á provincia de Alacante, concretamente a Denia e a Beniarbeig.

Ao chegar a Madrid pasou algún tempo en La Gaceta Ilustrada antes de inaugurar a súa relación con Vinoselección, editora da revista Sobremesa na que foi redactor, redactor xefe, director, asesor de dirección e colaborador entre 1984 e 2007. Das reportaxes publicadas[3]nesta revista e unha vez reescritos compuxo dous libros: Mediterráneos (1997) e El viajero sedentario (2004).[4]

A súa primeira novela, Mimoun (1988), quedou finalista do Premio Herralde e a súa obra La larga marcha (1996) foi galardoada en Alemaña co Premio SWR-Bestenliste. Con esta novela iniciou unha triloxía sobre a sociedade española que abarca desde a posguerra até a transición, que se completa con La caída de Madrid (2000) e Los viejos amigos (2003). Con Crematorio (2007), un retrato da especulación e a burbulla inmobiliaria, recibiu o Premio Nacional da Crítica e o V Premio Dulce Chacón. A novela En la orilla (2013), continúa o retrato da España en crise, e por ela recibiu tamén o Premio Nacional da Crítica 2014 e o Premio Francisco Umbral ao Libro do Ano 2013. Esta novela foi considerada o mellor libro do ano, segundo os xornalistas e a crítica literaria do diario El País.[5] Faleceu en Tabernes de Valldigna o 15 de agosto de 2015.[6][7]

Póstumamente, publicouse a novela Paris-Austerlitz, que deu por terminada poucos meses antes da súa morte e que contén elementos autobiográficos. Ambientada en París, conta a relación dunha parella gai entre un novo pintor madrileño e un obreiro de ascendencia normanda, moito maior de idade que el e que contraerá a sida.[8]

En decembro de 2015 a Biblioteca Nacional de España celebrou unha homenaxe adicada a figura e obra de Rafael Chirbes, na que participaron Manuel Rodríguez Rivero, Jorge Herralde, Santos Sanz Villanueva e Marta Sanz.[9]

Adaptación televisiva

editar

A súa oitava novela, Crematorio (2007), foi adaptada por Canle Plus en 2011 como miniserie de televisión co título homónimo de 8 capítulos, e co actor Pepe Sancho como protagonista no papel do construtor Rubén Bertomeu. A serie cultivou excelentes críticas.[10][11]

Novelas

editar
  • (1988). Mimoun. Ed. Anagrama.
  • (1991). En la lucha final. Ed. Anagrama.
  • (1992). La buena letra. Ed. Anagrama.
  • (1994). Los disparos del cazador. Ed. Anagrama.
  • (1996). La larga marcha. Ed. Anagrama.
  • (2000). La caída de Madrid. Ed. Anagrama.
  • (2003). Los viejos amigos. Ed. Anagrama.
  • (2007). Crematorio. Ed. Anagrama.
  • (2013). En la orilla. Ed. Anagrama.
  • (2016). París-Austerlitz. Ed. Anagrama

Ensaios

editar
  • (1997). Mediterráneos. Ed. Anagrama.
  • (2002). El novelista perplejo. Ed. Anagrama.
  • (2004). El viajero sedentario. Ed. Anagrama.
  • (2010). Por cuenta propia. Ed. Anagrama.
  • (2023). Asentir o desestabilizar. Crónica contracultural de la Transición. Altamarea Ediciones

Memorias e diarios

editar
  • (2017). El año que nevó en Valencia. Ed. Anagrama
  • (2021). Diarios. A ratos perdidos 1 y 2. Ed. Anagrama.
  • (2022). Diarios. A ratos perdidos 3 y 4. Ed. Anagrama.
  • (2023). Diarios. A ratos perdidos 5 y 6. Ed. Anagrama.

Premios literarios

editar
  • (1988). Finalista do Premio Herralde por Mimoun.
  • (1999). SWR-Bestenliste (Alemaña) por La larga marcha.[12]
  • (2003). Premio Cálamo Libro do ano por Los viejos amigos.[13]
  1. Bono, Ferran; Constenla, Tereixa (2015-08-16). "Muere el escritor Rafael Chirbes". El País (en castelán). ISSN 1134-6582. Consultado o 2024-05-04. 
  2. 2,0 2,1 Florence Noiville (16 de agosto de 2015). Le Monde, ed. "L’écrivain espagnol Rafael Chirbes est mort". 
  3. "Viajero". Fundació Rafael Chirbes (en castelán). Consultado o 2024-05-01. 
  4. Martínez, Jacobo Llamas (2021-06-22). "Chirbes y la «autorreescritura»: las variantes entre los reportajes publicados en la revista Sobremesa y los textos compilados en Mediterráneos" (en castelán) 83 (165): 219–245. ISSN 1988-4192. doi:10.3989/revliteratura.2021.01.010. Consultado o 2022-04-27. 
  5. "Los 10 mejores libros del año de Babelia". El País. 28 de decembro de 2013. Consultado o 29 de decembro de 2013. 
  6. Efe Valencia (15 de agosto de 2015). "Chirbes, un autor arraigado en la sociedad". 
  7. "Zum Tod von Rafael Chirbes: Die Sittengemälde eines Sozialkritikers". FAZ.NET (en alemán). 2015-08-16. Consultado o 2024-05-04. 
  8. Zanón, Carlos (2016-01-06). "Esa enfermedad llamada amor". El País (en castelán). ISSN 1134-6582. Consultado o 2024-05-04. 
  9. Biblioteca Nacional de España (9 de decembro de 2015). Recuerdo a Rafael Chirbes (YouTube). 
  10. "FilmAffinity". FilmAffinity (en castelán). Consultado o 2024-05-04. 
  11. "Canal+ homenajea a Rafael Chirbes con la emisión de 'Crematorio'". La Vanguardia (en castelán). 2015-08-17. Consultado o 2024-05-04. 
  12. "1999: Rafael Chirbes: "Der lange Marsch" und "Die schöne Schrift"". SWR2. 9 de enero de 2009 (actualizado). Consultado o 6 de julio de 2021. 
  13. Redacción (24 de enero de 2004). "Rafael Chirbes y Juan José Saer, premios Cálamo de literatura". El Periódico. Consultado o 6 de julio de 2021. 

Véxase tamén

editar

Ligazóns externas

editar