Pintura do Xapón

A pintura do Xapón (絵画, kaiga, ou tamén gadō 画道) é aquela que se produciu no territorio de devandito país, ou por artistas nados no mesmo. É unha das máis antigas e refinadas artes nipoas, abranguendo unha ampla variedade de xéneros e estilos. A historia en xeral da arte xaponesa, do mesmo xeito que a historia da pintura do Xapón, é unha síntese extensa e unha competición constante entre a estética xaponesa e a adaptación de ideas importadas do estranxeiro. As primeiras referencias pictóricas do Xapón poden albiscarse nas cerámicas e murais pintados con deseños xeométricos sinxelos do período prehistórico Jōmon. No período Nara, a dinastía chinesa Tang influenciaría o estilo da pintura xaponesa relixiosa e da corte.

"Ameixeiras brancas en primavera" (c.1705-10), por Ogata Kōrin. A pintura está realizada baixo o estilo Yamato-e, empregando unha técnica de tempera seca que salienta a sinuosidade das liñas conseguindo un efecto de expansión do espazo que supera os límites propios da obra, e que é tipicamente xaponés. Os patróns e movementos das liñas influenciaron en gran medida a corrente artística do Modernismo.

Porén, o verdadeiro desenvolvemento da pintura xaponesa ocorrería no período Heian, co xurdimento do estilo tradicionalista nipón chamado Yamato-e, no cal salienta a pintura sobre rolos de pergamiño coñecidos como (emaki), e entre as obras máis importantes consta a lenda de Genji Monogatari. Na época Kamakura prolongaríase a elaboración dos emakis, pero cun enfoque cara á pintura relixiosa, en especial as representacións de Buda Amitābha executadas pola seita Shingon. Posteriormente, na era Muromachi salientaríase a pintura monocromática en tinta, a cal posuía unha profunda influencia da cultura chinesa e que foi promovida principalmente polos monxes zen a través do estilo Sumi-e. No período Azuchi-Momoyama a pintura decorativa de palacios adquiriría unha gran xerarquía, exaltando o uso de láminas de ouro sobre superficies a grande escala. Esta tendencia pictórica foi patrocinada polos shōgun e foi categorizada como a arte oficial por excelencia desta clase social. Na era Edo floreceu a escola de pintura decorativa Rinpa que se centraba en temas tradicionais e impulsou o renacemento do estilo Yamato-e. Os seus principais expoñentes foron Ogata Kōrin, Tawaraya Sōtatsu e Honami Kōetsu.

A inicios do período Meiji a pintura xaponesa sufriu un cambio profundo debido a que o goberno xaponés promulgou unha campaña de occidentalización fomentando a pintura Eōga na que se promovía un enfoque na cultura europea. Esta tendencia perdeu forza a medida que xurdiu un xénero artístico oposto que buscaba recuperar as raíces culturais xaponesas que se debilitaran e que foi chamado Nihonga. A pesar das diferenzas estilísticas de ambos os movementos pictóricos, a finais da era Meiji os dous xéneros iniciaron un proceso de síntese.

Véxase tamén

Outros artigos

• Arte xaponesa

Bibliografía

• Brinker, Helmut (1995). O Zen na Arte da Pintura. Editora Pensamento. ISBN 85-315-0731-6. 
• Brinkley, Frank e Dairoku Kikuchi (1915). A history of the Japanese people from the earliest times to the end of the Meiji era. Nova York: Encyclopædia Britannica. OCLC 413099. 
• Deal, William (2007). Handbook to life in medieval and early modern Japan. Nova York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-533126-4. 
• Duffy, Jean (2003). Signs and designs: art and architecture in the work of Michel Butor. Liverpool: Liverpool University Press. ISBN 0-85323-778-6. 
• Fabens Kelley, Charles (1931). "A Kamakura Buddhist Triptych". Bulletin of the Art Institute of Chicago 25 (6): 80–82. ISSN 1935-6595. 
• Fischer, Felice (1992). "Meiji Painting from the Fenollosa Collection". Philadelphia Museum of Art Bulletin 88 (375): 1–23. ISSN 0031-7314. 
• Kobayashi, Tadashi e Mark Harbison (1997). Ukiyo-e: an introduction to Japanese woodblock prints. Nova York: Kodansha America. ISBN 4-7700-2182-8. 
• Hall, John, Delmer Brown e Kozo Yamamura (1999). The Cambridge history of Japan. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-22352-0. 
• Hall, John, William McCullough e Donald Shively (1999). The Cambridge history of Japan. Vol. 2, Heian Japan. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-22353-9. 
• Hane, Mikiso (1991). Premodern Japan: A historical survey. Boulder: Westview Press. ISBN 0-8133-8066-9. 
• Levine, Gregory (2005). Daitokuji: The visual cultures of a Zen monastery. Seattle: University of Washington Press. ISBN 0-295-98540-2. 
• Mostow, Joshua, Norman Bryson e Maribeth Graybill (2003). Gender and power in the Japanese visual field. Honolulu: University of Hawaiʻi Press. ISBN 0-8248-2572-1. 
• Noma, Seiroku, Glenn Webb, e Bin Takahashi (2003). The arts of Japan. Nova York: Kondansha International. ISBN 4-7700-2977-2. 
• Paine, Robert, AlexanderSoper e David Waterhouse (1981). The art and architecture of Japan. New Haven: Yale University Press. ISBN 0-300-05333-9. 
• Piper, David (2004). The illustrated history of art. Londres: Bounty Books. ISBN 0-7537-0908-2. 
• Priest, Alan (1953). "A Note on Japanese Painting". The Metropolitan Museum of Art Bulletin 11 (8): 201–202. ISSN 0026-1521. 
• Ring, Trudy, Robert Salkin e Sharon La Boda (1996). International dictionary of historic places. Chicago: Fitzroy Dearborn Publishers. ISBN 1-884964-05-2. 
• Stimson, Blake e Gregory Sholette (2007). Collectivism After Modernism. Minneapolis: University of Minnesota Press. ISBN 978-0-8166-4461-2. 
• Sullivan, Michael (1989). The meeting of Eastern and Western art. Berkeley : University of California Press. ISBN 0-520-05902-6. 
• Totman, Conrad (1993). Early modern Japan. Berkeley: University of California Press. OCLC 63180023. 
• Ten Grotenhuis, Elizabeth (1999). Japanese mandalas: representations of sacred geography. Honolulu: University of Hawai'i Press. ISBN 0-8248-2000-2. 
• Treat, Robert e Alexander Coburn (1981). The art and architecture of Japan. New Haven: Yale University Press. ISBN 0-300-05333-9. 
• Wada, Stephanie (2003). Discovering the arts of Japan: a historical overview. Tokio: Kodansha International. ISBN 4-7700-2939-X. 
• Watanabe, Hiroshi (2001). The architecture of Tōkyō: an architectural history in 571 individual presentations. Stuttgart: Axel Menges. ISBN 3-930698-93-5. 
• Whitney Hall, John (1999). The Cambridge history of Japan. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-22352-0.