Pauleta Pàmies i Serra
Paula Catalina Carmen Pàmies i Serra, nada en Barcelona o 10 de abril de 1851 e finada na mesma cidade o 31 de marzo de 1937, máis coñecida como Pauleta Pàmies, foi unha bailarina clásica e española.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 10 de abril de 1851 Barcelona, España |
| Morte | 31 de marzo de 1937 (85 anos) Barcelona, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | coreógrafa , bailarina |
| Empregador | Gran Teatre del Liceu (en)  Teatro Principal (pt) |
| Lingua | Lingua castelá e lingua catalá |
Traxectoria editar
Era filla de Josep Pamias i Anguera, barbeiro natural de Reus, e de Joana Serra i Bordas, nada en Barcelona. Foi directora da Compañía de Danza do Gran Teatre del Liceu de Barcelona. Tamén foi profesora de danza durante setenta anos, entre outros, no Liceu e na escola de danza que fundou en Barcelona coa bailarina rusa Sacha Goudine. Formou bailarinas como Rosita Segovia, Teresina Boronat, Trini Borrull, Carmita García e María de Ávila, entre outras moitas, e tamén a bailarina e profesora de castañola Emma Maleras.[1][2]
En Barcelona era moi coñecida por ser profesora de danza no Liceu. Tiña alumnas da alta sociedade, mozas levadas polas súas familias para adquiriren unha postura elegante e estilizaren o seu corpo, e tamén outras de orixe humilde, algunhas das cales podían pasar despois á Compañía de Danza do Liceu. Algúns barceloneses tamén a lembraban como intermediaria para poñer en contacto as mozas cos seus admiradores. Parece que algunhas mesmo podían recibir un agasallo dun abonado a cambio dun sorriso persoal dende o escenario.[3]
Menos coñecido é o seu traballo como coreógrafa. Pauleta Pàmies coreografiou numerosos espectáculos de danza no Liceu, comezando en 1917 con El corregidor y la molinera, con música de Manuel de Falla, e ópera, como Le nozze di Figaro, dirixida por Eugène Szenkar en 1935. Tamén fixo, por exemplo, as coreografías do filme El sino manda (1917), drama social dirixido por Fructuós Gelabert i Badiella; e La viola d'or , de Apel·les Mestres (1914), fábula poética estreada no festival do Teatre de la Naturalesa, organizado por artistas e intelectuais modernistas.
Bailarina profesional editar
Pauleta Pàmies entrou no Liceu como bailarina profesional en 1864 e en 1880 converteuse en primeira bailarina. Tamén bailou noutros teatros da cidade, como o Teatre Principal, onde foi primeira bailarina de 1871 a 1873. Aos 42 anos decidiu retirarse dos escenarios para dedicarse exclusivamente á coreografía, dirección e formación de danza.
Colaborou co etnólogo Aureli Capmany no seu labor en relación coa danza, os bailes e os espectáculos populares e tradicionais, especialmente a composición e dirección da danza e a técnica.[4]
Notas editar
- ↑ "Pauleta Pàmies i Serra". Enciclopèdia.cat (en catalán). Barcelona: Grup Enciclopèdia Catalana.
- ↑ "Pauleta Pàmies - Bailaores/as". El Arte de Vivir el Flamenco (en castelán).
- ↑ Cambó, Francesc (1982). Meditacions: dietari (en catalán) I. Alpha. ISBN 9788472252080.
- ↑ "Biografia d'Aureli Capmany i Farrés". Centre de Recursos per a l'Aprenentatge i la Investigació (CRAI) - Universitat Rovira i Virgili (en catalán).