Palladianismo
O palladianismo ou arquitectura palladiana é un estilo arquitectónico orixinalmente creado polo arquitecto italiano Andrea Palladio (1508–1580).[1] Aínda que o termo palladiano se refire á obra deste artista e a todas aquelas inspiradas por el, o que se coñece como un palladianismo é unha evolución dos mesmos conceptos orixinais de Palladio.
O desenvolvemento do palladianismo como un estilo autónomo comezou no século XVI e continuou até finais do século XVIII, onde influíu notablemente na arquitectura neoclásica, polo seu amplo gusto polo clásico. Este estilo espallouse dende o Véneto a toda Europa e outras partes do mundo. No Reino Unido, o palladianismo chegou a ser moi popular a mediados do século XVII por mor da obra de Christopher Wren. Nas construcións de estilo clásico sucedeu ó Barroco, como unha renovación das formas da antigüidade.
A comezos do século XVIII, estivo de moda non só no eido británico, senón na maioría dos países do Norte de Europa. Máis adiante, cando o estilo comezou a esmorecer en Europa, rexurdiu con forza en América do Norte, con bos exemplos nos edificios deseñados por Thomas Jefferson.
Notas
editar- ↑ Volum 15, La Gran Enciclopèdia en català (2004), Barcelona, Edicions 62, ISBN 84-297-5443-1
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Palladianismo  |