Luis Simarro
Luis Simarro Lacabra, nado en Roma en 1851 e finado en Madrid en 1921, foi un neurólogo español. Foi Gran Maestre do Gran Oriente Español desde 1917 a 1921. Seguidor, nos seus primeiros anos, do darwinismo, a través da obra de Ernst Haeckel, ocupouse, desde o evolucionismo, de temas de anatomía comparada, embrioloxía e histoloxía do sistema nervioso sobre todo.
  | |
| Nome orixinal | (es) Luis Simarro Lacabra |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 6 de xaneiro de 1851 Roma |
| Morte | 19 de xuño de 1921 (70 anos) Madrid, España |
| Lugar de sepultura | Cemiterio Civil de Madrid 40°25′17″N 3°38′08″O / 40.421469, -3.635436 |
| Vogal da Xunta para Ampliación de Estudos e Investigacións científicas | |
| 1907 – | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Universidade Central Universidade de Valencia |
| Actividade | |
| Ocupación | neurólogo |
| Empregador | Universidade Central |
| Membro de | |
| Lingua | Lingua castelá |
| Participou en | |
| 7 de novembro de 1908 | Un llamamiento. Unión Democrática Española para la Liga de la Sociedad de Naciones Libres (en)  |
| Familia | |
| Pai | Ramón Simarro (pt) |
 | |
Biografía editar
Fillo do pintor valenciano Ramón Simarro Oltra, naceu en Italia porque o seu pai estaba pensionado na capital. Quedou orfo aos tres anos, tras morrer o pai por tuberculose pulmonar e suicidarse a nai pouco despois. Luis quedou ao cargo dun tío materno.
Tras estudar no Instituto Provincial de Segundo Ensino de Valencia (onde empezou a influír nel o catedrático e liberal-progresista Vicente Boix Ricarte) e obter o título de bacharel en 1867, comezou a dar clases de historia natural no Colexio de San Rafael, á vez que iniciaba os seus estudos de medicina na Universidade de Valencia en 1868. Do colexio foi expulsado por ler e, quizais, difundir a Charles Darwin entre os alumnos. Terminou a carreira en Madrid en 1873, onde se viu obrigado a trasladarse por mor das súas ideas liberais.
Ademais de doutorarse en 1875 (especializándose en Neuropsiquiatría, aínda que tamén se interesou en Neurohistoria e Psicoloxía experimental), mantivo durante eses anos contactos con Pedro González de Velasco e Aureliano Maestre de San Juan, e deu clases de divulgación científica e fisioloxía do sistema nervioso na recentemente creada Institución Libre de Enseñanza e na Escola Libre de Medicina e Cirurxía, sendo redactor da revista O Anfiteatro Anatómico Español, editada por devandita institución. Traballou no Museo Antropolóxico e, tras conseguir praza no Hospital de La Princesa, ao ano seguinte obtivo a praza de director do manicomio de Santa Isabel de Leganés (Provincia de Madrid). Por discordar coas autoridades eclesiásticas, foi obrigado a dimitir en 1879. En 1880 emigra a París volvendo máis tarde a Madrid, onde dispón dun laboratorio privado. Nese laboratorio Simarro ensina o método de Camillo Golgi a Santiago Ramón y Cajal.
Foi Catedrático de Psicoloxía experimental da Universidade de Madrid no ano 1902, sendo a Primeira Cátedra de Psicoloxía en España. Por iso é considerado Pai Fundador da Psicoloxía para os psicólogos. Simarro tamén se interesou polas relacións entre a psiquiatría e o dereito penal, participando na fundación da Escola de Criminoloxía de Madrid no ano 1903.
Morreu en Madrid (España) no ano 1921.
Posteriormente creouse a Fundación Simarro a cargo da Universidade Complutense de Madrid, que incorpora todo o seu legado (doado pola súa viúva) e unha bibliografía consistente en máis de 3000 exemplares, e que vén sendo catalogada desde 1975.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- López Piñero, José María (2007). "Luís Simarro Lacabra (1851-1921)", Mente y Cerebro, 25, pp. 8–11.