Justo Areal Barros
Justo Eliseo Areal Barros, nado en Tui o 14 de xuño de 1862 e finado en Vigo o 8 de xullo de 1902 foi un militar, xornalista e escritor galego.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 14 de xuño de 1862  Tui, España |
| Morte | 8 de xullo de 1902 (40 anos) Vigo, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | xornalista , militar , escritor |
| Lingua | Lingua galega |
Traxectoria editar
Exerceu a profesión de militar e dedicouse á literatura, sendo poeta eventual en lingua galega, como mostra o Na morte de Alberte García Ferreiro[1]. Tamén editou o volume Poesías inéditas del P. Feijóo (1901). Colaborou en diversos periódicos da época, como Follas Novas da Habana, Revista Gallega e La Integridad co pseudónimo Prisco e que se reproduciron posteriormente en Casas solariegas de Galicia. Apuntes genealógicos (1889). Elaborou o estudo Fragmentos de historia de Galicia (1900), cun prólogo de Galo Salinas e que recolle textos xa publicados en La Integridad co título de Efemérides. Con motivo da súa morte compuxéronse na súa honra varios poemas e textos en prosa, tanto en galego coma en castelán, que se publicaron en Buenos Aires baixo o título Corona fúnebre a la memoria de D. Justo E. Areal (1903).
Publicou en galego os relatos "O dito d´un parvo" (1898, El Eco de Galicia da Habana) e "Derrepica" (1900, El Eco de Galicia de Bos Aires).
Notas editar
- ↑ Escrito en Vigo en 1902 e recollido por Uxío Carré Aldao na antoloxía que incluíu na súa Literatura Gallega.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Centro Ramón Piñeiro, ed. (2003). Narradores ocasionais do século XIX (Relato breve) (PDF). Santiago de Compostela. pp. 25–26. ISBN 84-453-3736-X. Consultado o 8 de novembro de 2013.