Illa de Nisida
Nisida é unha pequena illa que pertence ao arquipélago das Illas Flégreas, localizada no extremo do outeiro de Posillipo, nun lugar chamado Coroglio. Desde o punto de vista administrativo, forma parte de Bagnoli, un barrio da comuna de Nápoles. A illa non é accesible xa que alberga o Instituto Penal de Menores de Nápoles, e o seu pequeno porto cara a Coroglio foi utilizado pola OTAN ata que se trasladou.
| Nisida | |
|---|---|
| Nesida, tamén Gipeum o Zippium | |
 Vista da illa | |
 Localización de Nisida arriba a dereita unida a terra por un peirao | |
| Situación | |
| País |  Italia |
| Comuna | Nápoles |
| Arquipélago | Arquipélago Campano |
| Mar | Mar Mediterráneo |
| Coordenadas | Coordenadas: 40°47′43″N 14°09′48″L / 40.795277777778, 14.163333333333 |
| Xeografía | |
| Superficie | 0,7 km² |
| Perímetro | 0,5 km |
| Punto máis alto | 109 m |
Xeografía editar
O seu status de illa, un tempo indiscutible, agora é cuestionado logo de varias décadas unida ao continente por un longo peirao transitable.
A illa, que forma parte do Campos Flégreos, ten unha orixe volcánica. A súa última erupción está esta datada entre 10.500 e 8.000 anos, no que os vulcanólogos chaman terceiro período Flegreo. Ten un diámetro de aproximadamente 0´5 km. e unha altura máxima de 109 m, e é case perfectamente circular en ausencia dunha porción cara ao sur-oeste, onde se abre a entrada do Porto Paone correspondente á antiga caldeira do volcán.
No seu fondo mariño existen estruturas artificiais hoxe mergulladas que denotan unha diminución do chan debido a fenómenos de bradisismo, como en moitas outras áreas dos Campos Flégreos.
Historia editar
Chamado Nesis polos antigos (do grego, illa) e Nesida (do grego, illa pequena), na Idade Media pérdese o topónimo, como sinalou Benedetto Croce, a favor de Gipeum o Zippium, para reaparecer no século XV.[1].
A área de mar entre Nisida e Capri é o lugar designado pola tradición Homerica na que vivían as sereas que intentaron seducir a Ulises.
No período clásico construíu unha vila Lucio Licinio Lucullo, fíxose famoso polas festas e ceas que se celebraban alí.
Aquí tiña a súa vila tamén Marco Giunio Bruto e nesta illa xunto con Cassio urdió a conspiración contra César. Despois do asasinato, Bruto retirouse alí no verán do 44 aC e foi visitado por Cicerón, co que tivo longas conversacións sobre a situación política e as accións que debían tomarse.[2]. Partiu para Grecia e morreu na batalla de Filipos, segundo a tradición a súa esposa Portia, filla de Catón de Utica, suicidouse aquí. Das casas da época romana non hai ningún rastro, se non catro covas escavadas na toba dunha pequena ninfa.
Na era moderna, no século XV a Raíña de Nápoles Giovanna II de Anjou tiña unha vila aquí que logo se transformou nun castelo para loitar contra a frota do pretendente ao trono de Nápoles Louis II de Anjou. O Castelo de Nisida converteuse máis tarde nun dos alicerces da defensa napolitana. No século XVII, os Borbóns readaptaron á estrutura para convertelo nun centro penitenciario.
A illa foi un bastión da familia napolitana de Macedonio.[3].
Instalacións editar
Foi sede da Academia da Forza Aérea, agora en Pozzuoli, a illa non está aberta ao público, senón que se divide entre un cárcere militar e un centro de reclusión de menores aberto en 1934.
Notas editar
- ↑ B. Croce, Nisida, in Storie e leggende napoletane, a cura di G. Galasso, Milano, Adelphi 1999, pp. 283-292.
- ↑ Maiuri, Amedeo (1957) [1950]. Passeggiate campane (en italiano) (3ª ed.). G.C. Sansoni. pp. 33–34.
- ↑ "D. Vincenzo Macedonio Marchese di Ruggiano, la comprò dalla Città di Napoli per 13.500 ducati, e il fisco nel 1628 gli concesse la giurisdizione civile, e criminale in essa, il banco di giustizia etc...". Cfr. in rete Arquivado 11 de febreiro de 2017 en Wayback Machine.
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Illa de Nisida  |
Bibliografía editar
Outros artigos editar
Ligazóns externas editar
- Item on Nisida and prisoner Carlo Poerio
- Review of Gladstone's pamphlet
- Foto Aérea Arquivado 07 de febreiro de 2012 en Wayback Machine.