Francisco de Cubas
Francisco de Cubas y González-Montes, nado en Madrid o 24 de marzo de 1826 e finado na mesma cidade o 2 de xaneiro de 1899, foi un arquitecto e político español do século XIX. Coñecido tamén como o Marqués de Cubas polo seu título nobiliario, o Marquesado de Cubas.
| Francisco de Cubas | |
| |
| 6 de novembro de 1892 – 1 de decembro de 1892 | |
| Precedido por | Alberto Bosch y Fustegueras |
| Sucedido por | Nicolás de Peñalver y Zamora |
Datos persoais
| |
| Nacemento | 13 de abril de 1826 Madrid, España |
| Falecemento | 2 de xaneiro de 1899 ((72 anos)) Madrid, España |
| Cónxuxe/s | Matilde de Urice y Urquijo |
| Alma máter | Escola Técnica Superior de Arquitectura de Madrid |
_01.jpg)
Traxectoria editar
Formouse na Escola Técnica Superior de Arquitectura de Madrid e obtivo pensionados para completar os seus estudos en Italia e Grecia. Cando regresou a España en 1858 obtivo a primeira medalla da Exposición Nacional dese ano.
Membro da Academia de San Fernando dende 1870, compaxinou os seus traballos de arquitectura coa carreira política que o levou a ser deputado en 1893, senador por Ávila[1] entre 1896 e 1898 e alcalde de Madrid durante un mes, do 6 de novembro de 1892 ó 1 de decembro do mesmo ano. Estivo casado desde 1860 con Matilde de Erice y Urquijo, e ambos descansan nunha capela da Catedral da Almudena o seu gran proxecto como arquitecto.
É un dos máis notables representantes da arquitectura decimonónica madrileña. Distinguiuse pola mestría no uso do ladrillo e polas súas obras de estilo neogótico.
Obras destacadas editar
- Colexio dos xesuítas de Chamartín.
- Universidade de Deusto en Bilbao.
- Museo Nacional de Antropoloxía.
- Castelo de Butrón en Gatica, Biscaia.
- A súa obra máis recordada é a Catedral da Almudena de Madrid, comezada en 1883. Reformou o proyecto inicial como igrexa parroquial, propoñendo unha impoñente catedral neogótica segundo a moda imperante en Europa pola influencia de Viollet-le-Duc. As obras fóronse demorando por problemas económicos, finalmente continuáronse en estilo neoclásico máis acorde co estilo do Palacio de Oriente.