Francesco Griffo
Francesco Griffo nado en 1450 e finado en 1518, tamén chamado Francesco da Bologna, foi un perforador e punzonista italiano do século XV. Traballou para Aldo Manuzio (Aldus Manutius), deseñando as tipografías humanistas máis importantes do impresor, incluíndo a primeira letra de escritura itálica. Cortou os tipos romano, o grego, o hebreo e o primeiro tipo cursiva. Aldus deulle crédito a Griffo na introdución do Virxilio de 1501. Porén, como Manuzio conseguira o monopolio da impresión en itálica e da edición grega co permiso do goberno veneciano, tivo unha pelexa con Griffo. Este foi entón traballar para Gershom Soncino, cuxa familia eran impresores hebreos. Foi con Soncino que o segundo tipo de itálica de Griffo foi cortado en 1503. En 1516 volveu a Boloña onde comezou a publicar textos impresos. En 1518 Griffo foi acusado do asasinato do seu xenro, que morrera golpeado cunha barra de ferro. Esta é a súa última aparición no rexistro histórico. Presúmese que foi executado.[1] [2]
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | c. 1450 (Gregoriano)  Boloña, Italia, probabelmente |
| Morte | 1518 (Gregoriano) (67/68 anos) Boloña, Italia, probabelmente |
| Causa da morte | pena de morte |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Boloña (1516–) Padua (1475–1480) Venecia |
| Ocupación | editor (1516–), gravador, deseñador tipográfico, tipógrafo |
| Compañeiro profesional | Benedetto Faelli GIOLITO DE' FERRARI, Bernardino (pt)  Girolamo Soncino Aldo Manuzio (1494–) |
| Familia | |
| Fillos | Caterina Griffo |
Influencia
editar
Os tipos de letra de Griffo foron moi influentes. Os seus tipos romanos mostran un grao de abstracción da caligrafía non presente na obra do mestre anterior Nicolas Jenson, mentres que os seus tipos en itálica e grego son notablemente cursivos. Philip B. Meggs escribiu en A History of Graphic Design, "Griffo investigou guións pre-Caroline para producir un tipo romano que fose menos artístico pero máis auténtico que os deseños de Jenson". O tipo de cursiva foi deseñado para parecer a caligrafía dos eruditos humanistas. Esta forma máis persoal de tipo fíxose moi popular en Europa.[1]
As tipografías baseadas no seu traballo inclúen Monotype Poliphilus roman, Bembo Book roman, Bembo Titling, Cloister Old Style italic, JY Aetna roman, Bitstream Aldine 401 roman e Griffo Classico Roman & italic ; derivacións máis distantes inclúen os romanos de Claude Garamond, Dante de Giovanni Mardersteig, Minion de Robert Slimbach e Yale Typeface de Matthew Carter.[3]
Publicacións
editarAs publicacións de Francesco Griffo en Bologna citadas na obra Francesco Griffo da Bologna: Fragments & glimpses: a compendium of information & opinions about his life and work.[1]
- Canzoniere et triomphi di messer Francesco Petrarcha, 20 de setembro de 1516.
- Archadia del Sannazaro, 3 de outubro de 1516.
- Gli Asolani di Messer Pietro Bembo, 30 de outubro de 1516.
- Labirinto d amore de Messer Giovanni Bocaccio nomato il Corbaccio, 9 de decembro de 1516.
- M. Tull. Ciceronis Epistolae familiares accuratius recognitae , 20 de decembro de 1516.
- Volerii Maximi dictorum et factorum memorabilium libri nouem, 24 de xaneiro de 1517.
Notas
editar- ↑ 1,0 1,1 1,2 Francesco Griffo da Bologna Fragments & glimpses : a compendium of information & opinions about his life and work. Vancouver A Lone Press. 1991.
- ↑ Burnhill, Peter (2003). Types Spaces: in-house norms in the Typography of Aldus Manutius. Londres, Hyphen Press. ISBN 0-907259-19-7.
- ↑ "The Yale Type". www.thenewjournalatyale.com. Abril de 2012.
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Francesco Griffo  |