Pedro II de Courtenay

Pedro II de Courtenay
	;
Nome orixinal	(fr) Pierre II de Courtenay
Biografía
Nacemento	década de 1150
Morte	1219 (54/64 anos); Épiro, Grecia
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Actividade
Ocupación	gobernante
Lingua	Lingua francesa
Outro
Título	Lord ; Conde
Familia	Capetian House of Courtenay (en) e Casa de Courtenay (pt)
Cónxuxe	Iolanda de Flandres (1193 (Gregoriano)–); Agnes I, Countess of Nevers
Fillos	Philip II, Marquis of Namur (en) ; () Iolanda de Flandres; Iolanda de Courtenay (pt) ; () Iolanda de Flandres; María de Courtenay; () Iolanda de Flandres; Mathilde von Courtenay (en) ; () Agnes I, Countess of Nevers (en) ; Inés de Courtenay (princesa de Acaia); () Iolanda de Flandres; Elisabeth of Courtenay (en) ; () Iolanda de Flandres; Balduíno II de Constantinopla; () Iolanda de Flandres; Margarida de Namur (pt) ; () Iolanda de Flandres; Roberto I de Constantinopla; () Iolanda de Flandres; Henry II of Namur (en) ; () Iolanda de Flandres; Eleonor of Courtenay (en) ; () Iolanda de Flandres
Pais	Pedro I de Courtenay e Elisabeth de Courtenay (en)
Irmáns	Alice de Courtenay (pt) e Robert Ier de Courtenay-Champignelles (pt)

Pedro II de Courtenay (en francés, Pierre II de Courtenay, grego: Πέτρος του Κουρτεναί, trans. Pétros tu Kurtenaí), nado aprox. en 1165 e finado en 1219, foi brevemente emperador latino de Constantinopla desde 1217 até 1219.

Traxectoria editar

Fillo de Pedro de Courtenay e neto do rei francés Lois VI, obtivo os condados de Auxerre e Tonnerre do seu primeiro matrimonio. Logo casou con Iolanda, irmá de Balduíno I e Henrique de Flandres, os dous primeiros emperadores latinos de Constantinopla, levándoa ao condado de Nevers.

Elixido sucesor do seu cuñado Henrique de Flandres cando este morreu sen descendencia en 1216, Pedro foi consagrado emperador na Basílica de San Lourenzo Extramuros, Roma, polo Papa Honorio III o 9 de abril de 1217. Acompañado por un exército e un legado papal, embarcouse en Brindisi en barcos fornecidos polos venecianos, para quen tratou de conquistar Durazzo de Teodoro Comneno Ducas, déspota de Epiro. Fallando nesta empresa, Pedro continuou por terra cara a Tesalónica. Nas montañas preto de Elbasan, foi tomado prisioneiro por Teodoro. Morreu probabelmente asasinado.

Pedro casou con Inés de Nevers (Agnes), que achegou como dote ao matrimonio tres condados: Nevers, Auxerre e Tonerre. Casou en segundas nupcias con Iolanda, irmá de Balduíno e de Henrique, que foron o primeiro e segundo emperador do Imperio Latino de Constantinopla. Pedro acompañou ao seu primo o rei Filipe II de Francia na cruzada de 1190, e loitou contra os albixenses. Estivo presente na Batalla de Bouvines en 1214. En 1215 entregou como esposa a unha das súas fillas, Iolanda de Courtenay ao rei cruzado André II de Hungría, quen pretendía con isto estreitar as relacións políticas co Imperio Latino.

Ao morrer sen descendencia o cuñado de Pedro Courtenay, o emperador Henrique en 1216, Pedro foi elixido o seu sucesor e, cun pequeno exército, partiu de Francia para tomar posesión dos seus novos dominios. Consagrado emperador en Roma polo Papa Honorio III o 9 de abril de 1217, tomou prestadas algunhas naves venecianas, prometendo a cambio a conquista de Durazzo, pero fracasou na empresa e tivo que continuar por terra o seu camiño cara a Constantinopla. No camiño foi asediado polo déspota de Epiro Teodoro Anxo e, tras estar prisioneiro durante dous anos, faleceu. Pedro xamais chegou a gobernar o seu imperio, que quedou en mans da súa esposa Iolanda.

Matrimonio e descendencia editar

Dos seus matrimonios tivo numerosa descendencia, da súa primeiro esposa Inés de Nevers tivo a Matilde de Courtenay, e con Iolanda de Flandres tivo a:

Margarida de Courtenay (1194-1270), herdeira do seu irmán Henrique na Marca de Namur.
Filipe de Courtenay (1195-1226), Marqués de Namur como herdeiro do seu tío Filipe, irmán de Iolanda. Filipe declinou a coroa do Imperio, polo que non sucedeu á súa nai.
Sibila de Courtenay (1197-1210), monxa.
Isabel de Courtenay (1199-1269), casada con Gaucher de Bar e logo con Eudes de Borgoña, señor de Montaigu.
Iolanda de Courtenay (1200-1233), raíña de Hungría con André.
Roberto de Courtenay (1201-1228), herdeiro dos seus pais como Emperador Latino de Constantinopla.
Inés de Courtenay (1202-1247), casada con Godofredo II de Villehardouin, príncipe de Acaia.
María de Courtenay (1204-1222), casada con Teodoro I Láscaris, emperador de Nicea.
Henrique de Courtenay (1206-1229), herdeiro do seu irmán máis vello como Marqués de Namur, do mesmo xeito que este, declinou a coroa do Imperio Latino.
Leonor de Courtenay (1208-1230), casada con Filipe de Montfort.
Constanza de Courtenay (n. 1210), monxa.
Balduíno de Courtenay (1217-1273), herdeiro do seu irmán Roberto e último Emperador Latino de Constantinopla.

Devanceiros editar

Devanceiros de Pedro II de Courtenay

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

(en francés) René Grousset, L'Empire du Levant : Histoire da Question d'Orient, París, Payot, coll. «Bibliothèque historique», 1949 (réimpr. 1979), 648 p. (ISBN 2-228-12530-X)
(en francés) «Pierre II de Courtenay», Jean François Michaud, Biographie Universelle Ancienne et Moderne, vol. 33, París, Ch Delagrave et Cie, XIXe siècle, p. 249-250

Ligazóns externas editar

Wikimedia Commons alberga unha categoría multimedia sobre Pedro II de Courtenay.