Ernesto Winter
Ernesto Winter Blanco nado en Xixón en 1872 ou 1873 e finado en Oviedo o 6 de novembro de 1936, foi un pedagogo, enxeñeiro de minas e ensaísta español.[1]
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1872  Xixón, España |
| Morte | 6 de novembro de 1936 (63/64 anos) Oviedo, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Universidade de Lieja (pt)  |
| Actividade | |
| Ocupación | pedagogo , enxeñeiro de minas , ensaísta |
| Lingua | Lingua castelá |
Traxectoria editar
Familia e formación editar
O seu pai, de orixe francesa (de Alsacia), acabara en Asturias para traballar nunha empresa de vidro. Realizou os seus estudos primarios en Francia e dende pequeno relacionouse cos membros máis activos do mundo cultural asturiano. Comezou a súa carreira como arquitecto na Universidade Central de Madrid onde contactou con algúns membros da Institución de Educación Gratuíta como Concepción Arenal (con quen mantiña unha relación familiar; a súa irmá estaba casada co fillo de Concepción Arenal, Fernando García Arenal). En 1895 cambiou a súa carreira para estudar Enxeñaría de Minas na Universidade de Lieja, en Bélxica, onde se licenciou en 1901, ao tempo que colaboraba como técnico de laboratorio e en diversas revistas profesionais con ensaios sobre o traballo nas minas.
Carreira editar
En 1922 regresou a Asturias como enxeñeiro nas minas de Coto Musel en Pola de Laviana até 1925. Alí tivo os seus primeiros contactos cos sindicatos mineiros e comezou o seu interese pola pedagoxía, colaborando con aqueles traballadores que recibían bolsas da Junta de Ampliación de Estudos e que completaban a súa formación en Barcelona. Mentres tanto, continuou publicando en revistas especializadas até que, en 1930, foi nomeado director do Orfanato Minero de Oviedo. Durante todo ese tempo percorreu Europa e os Estados Unidos, instalándose temporadas en Barcelona, onde traballou en dúas publicacións vinculadas á economía, El Constructor e La Industria Metalúrgica, ambas en vésperas da Exposición Internacional de 1929, aprendendo ao mesmo tempo sobre as técnicas pedagóxicas que se aplicaban en diversas institucións relacionadas coa minería.
1936 editar
Despois das eleccións xerais de 1936, dimitiu como Director, dado que as novas autoridades solicitaran a súa substitución en beneficio de Eleuterio Quintanilla, dirixente anarquista. Porén, cando se produciu o golpe de Estado que iniciou a Guerra civil, quedou no cargo á espera de ser relevado. Detido pouco despois, foi interrogado polo coronel Aranda e posteriormente liberado.
Fusilamento editar
Con todo, o 6 de novembro de 1936, mentres traballaba no Orfanato, un grupo de rebeldes franquistas detívoos a el e ao seu fillo e fusiláronos en Pando, parroquia do concello de Oviedo, xunto ás vías do ferrocarril. O seu corpo foi enterrado no Cemiterio de Ceares.[1]
Obras editar
Entre as obras que escribiu destaca Elogio de la inquietud, de 1922, cun prólogo de Fernando de los Ríos.[2]
Homenaxes editar
No ano 1990 o Concello de Oviedo inaugurou unha escultura homenaxe a este ilustre personaxe. A obra denominada "Ernesto Winter Blanco" está situada nos xardíns da Fundación Docente de Mineiros Asturianos (Avenida Pando), na cidade de Oviedo, e é obra de Pablo Maojo.[3] [4]
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 "Orfanato de Mineros Asturianos". www.orfanatominero.org. Consultado o 2024-01-05.
- ↑ "Elogio de la inquietud". www.iberlibro.com (en castelán). Consultado o 2024-01-05.
- ↑ "Copia arquivada". vivirasturias.com. Arquivado dende o orixinal o 11 de agosto de 2014. Consultado o 16 de agosto de 2014.
- ↑ "Copia arquivada". esculturaurbana.com. Arquivado dende o orixinal o 17 de julio de 2014. Consultado o 20 de agosto de 2014.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Boletín de Letras del Real Instituto de Estudios Asturianos (BIDEA), "Estudio histórico artístico del Orfanato Minero. C.1. Los artífices del proyecto". Oviedo, nº 157, xaneiro – xuño 2001, pp. 177 – 245, ISSN: 0020 – 384 X
Ligazóns externas editar
- Recensión na páxina web do Orfanato Minero . (arquivada)
- "Paseo" de Winter, de Gregorio Morán.