Eliseo Mouriño

Eliseo Víctor Mouriño Oyarbide, nado en Buenos Aires o 3 de xuño de 1927 e finado en Cerro Las Ánimas, Chile, o 3 de abril de 1961, foi un futbolista arxentino, de orixes galega e vasca, que se desempeñaba na posición de volante de contención.

Eliseo Mouriño

Biografía
Nacemento	3 de xuño de 1927 Buenos Aires, Arxentina
Morte	3 de abril de 1961 (33 anos) Longaví, Chile (pt)
Causa da morte	morte accidental, traxedia de Green Cross
Altura	168 cm
Peso	66 kg
Actividade
Ocupación	futbolista
Período de actividade	1946 - 1961
Deporte	fútbol
Posición de xogo	Centrocampista
Traxectoria   Equipo 1948–1952 Club Atlético Banfield 133 (2) 1953–1960   CA Boca Juniors 145 (4) 1961–1961 Club de Deportes Green Cross 0 (0)   Selección nacional 1952–1959   Arxentina 21 (0)
Participou en
xuño de 1958	Mundial de Fútbol Suecia 1958
1955	Campionato Suramericano de 1955

Destacou no Club Atlético Banfield e no Boca Juniors, sendo considerado un ídolo de ambos clubs. Con Banfield rematou na primeira posición o campionato arxentino de 1951, acabando finalmente subcampión tras xogar dous partidos de desempate contra o Racing Club. O Estadio Florencio Sola de Banfield ten unha tribuna co seu nome. Con Boca gañou o campionato arxentino de 1954.

Foi 21 veces internacional coa selección arxentina, coa que conquistou dúas edicións da Copa América, en 1955 e 1959. En 1961 fichou polo Green Cross de Chile, onde faleceu ao pouco de chegar, nun accidente aéreo no que perderon a vida a maioría dos seus compañeiros de equipo e o corpo técnico.

Traxectoria

Primeiros anos

Naceu en Mataderos, fillo do galego Antonio Mouriño e da vasca Concepción Oyarbide. O seu pai morreu cando tiña 4 anos e a familia mudouse ao barrio de San Cristóbal. Neste barrio comezou a xogar ao fútbol, formando parte do Superclub ata 1941, cando entrou na canteira do Club Atlético Banfield.

Banfield

Tras xogar nas categorías inferiores de Banfield debutou co primeiro equipo na Primera B (segunda división do fútbol arxentino) o 1 de xuño de 1946, nunha vitoria por 3-1 contra Unión de Santa Fe. Ese ano o equipo acabou primeiro e ascendeu á Primeira División.

Debutou na máxima categoría o 9 de maio de 1948 contra Independiente. Consolidouse no campionato de 1949 e foi titular indiscutible no equipo ata 1952. Na tempada 1951 contribuíu a que o equipo lograse un histórico primeiro posto, empatado a puntos co Racing Club. Xogáronse entón no Gasómetro dous partidos de desempate que acabaron 0-0 o primeiro e 1-0 o segundo, con vitoria para Racing cun gol de Mario Boyé. Este equipo de Banfield foi o primeiro dos non chamados grandes en rematar primeiro no fútbol arxentino.

A tribuna leste do Estadio Florencio Sola leva o nome de Eliseo Mouriño.

Boca Juniors

Eliseo Mouriño en 1954 con Boca.

Emilio Baldonedo, que fora adestrador de Banfield, chegou en 1951 ao Boca Juniors e desde o principio suxeriu á xunta directiva a contratación de Eliseo Mouriño, concretándose finalmente esta para a tempada 1953. En Boca formou un lembrado tridente con Lombardo e Pescia, e foi unha figura clave para gañar o campionato de 1954, despois de dez anos de seca. Mouriño xogou en Boca ata 1960, e en 1961 fichou polo Green Gross de Chile.

Traxedia de Green Cross

Mouriño aceptou ir a Chile e vestir a camiseta do Green Cross para participar no campionato que expandiu o fútbol cara ao sur do país que se preparaba para organizar o Mundial de 1962. Non obstante, nunha viaxe entre Osorno e Santiago despois dun partido contra a selección de Osorno para o torneo de apertura "Copa Chile", o avión no que viaxaba o equipo estrelouse contra o outeiro Las Ánimas, preto de Linares, morrendo todos os pasaxeiros e a tripulación. Este accidente foi coñecido como a traxedia de Green Cross. En homenaxe a eles, a Copa Chile do ano seguinte foi chamada Copa Chile Green Cross.

En 2015 acháronse restos do avión que foi protagonista do tráxico voo.

Selección arxentina

Eliseo Mouriño coa selección arxentina.

Eliseo xogou 25 partidos coa selección da Arxentina, todos mentres xogaba en Boca Juniors. En 1955, baixo a batuta de Guillermo Stábile proclamouse campión da Copa América en 1955. Foi parte do equipo arxentino no Mundial de 1958 en Suecia, aínda que non chegou a disputar ningún partido, pois foi como suplente de Néstor Rossi. En 1959 participou na súa segunda Copa América, celebrada na Arxentina. Disputou catro partidos no torneo, incluído o partido decisivo no Monumental de Núñez contra o Brasil de Pelé, Didi e Garrincha, no que a selección arxentina se proclamou campioa.

Palmarés

Boca Juniors

• Primeira División da Arxentina (1): 1954.

Selección arxentina

• Copa América (2): 1955, 1959.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Datos do xogador en BDFA.com.ar (en castelán).