Eladio Vaz Gallego
Eladio Vaz Gallego, nado en Santiago de Compostela en 1894 e finado en Pontevedra o 2 de decembro de 1957, foi un funcionario e escritor galego.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1894  Santiago de Compostela, España |
| Morte | 2 de decembro de 1957 (62/63 anos) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | escritor , funcionario |
| Lingua | Lingua castelá e lingua galega |
| Familia | |
| Parentes | Rafael Domínguez Artime (neto) |
Traxectoria editar
Foi oficial da Prisión do partido de Santiago de Compostela nos anos vinte e trinta. O 6 de xullo de 1936 ingresou no Partido Galeguista. Escribiu poemas en galego e castelán entre 1937 e 1947, dos que só se conservan medio centenar en castelán, pois a súa produción en galego extraviouna Luís Emilio Batallán logo de que a familia lla prestase para musicar poemas[1].
En 1939 era director da prisión de Toledo, cando foi ocupada polas topas franquistas. Librou da condena grazas a unha carta que os presos enviaron a Franco pedindo clemencia para o que fora o seu carcereiro. En 1949 era xefe de prisións de Cangas de Onís[2], e despois foi Administrador da Prisión Provincial de Pontevedra[3].
Vida persoal editar
Casou en Santiago de Compostela con Concepción Pintos Conde en febreiro de 1925[4]. Foi pai de María del Carmen Vaz Pintos, que casou co médico Miguel Domínguez Rodríguez.
Obra editar
- Oropeles (Ab Origine, 2017)