Caccón e Tasón
Caccón (ou Cacón) e Tasón (ou Tasso ou Taso) foron duques do Friúl entre o 610 e o 615-625 aproximadamente.
| Biografía | |
|---|---|
| Grupo | dupla (pt)   |
| Caco de Friul (pt) ( - 617 (Gregoriano)). Aristócrata Tasón de Friúl (século VI - 625). Aristócrata | |
Traxectoria
editarCaccón e Tasón eran os fillos máis vellos do duque Xisulfo II de Friúl e de Romilda, aínda adolescentes cando o pai cae en batalla contra os ávaros e a nai comete traizón, entregando aos inimigos a capital Cividale que ata entón resistira o cerco. Feitos prisioneiros, leváronos como a todos os longobardos capturados polos ávaros a Pannonia; xuntos na terra que deixara o seu pobo nos tempos de Alboíno, coñeceron a intención dos seus inimigos de mataren todos os homes maiores de idade, tras térense repartido as mulleres e os nenos como escravos. Caccón, Tasón e o meirande dos seus irmáns aínda nenos, Radoaldo, tentaron a fuga dacabalo. un deles temía que o seu irmán máis novo, Grimoaldo, non estivese en condicións de aguantar a cabalgada e propuxo matalo, afirmando "que era mellor para el morrer pola espada que soportar o xugo da catividade"[1]. O pequeno Grimoaldo, en cambio, convenceuno para que desistise, demostrándolle que sabía cabalgar. Capturado novamente, deu matado o seu carcereiro e reuniuse cos seus irmáns. Caccón e Tasón asumiron o goberno do ducado e expandírono a conta dos eslavos, que desde entón ficaron obrigados ata os tempos de Rachis a pagaren un tributo aos longobardos. os dous irmáns caeron nunha emboscada tendida na cidade de Oderzo polo bizantino Gregorio. Este prometéralle a Tasón adoptalo como fillo, co rito do corte da barba[2]; o duque alcanzouno co seu irmán e unha pequena escolta. nada máis chegaren a Oderzo, Gregorio fixo pechar a s portas da cidade e enviou os seus soldados contra os longobardos. os irmáns comprenderon inmediatamente a situación, preparáronse a combater e déronse o bico da paz e os último saúdo. Dispersáronse pola rúas, matando calquera que lles saíse por diante e, escribe Paulo Diácono, "facendo gran masacre dos romanos; mais ao final tamén eles foron mortos"[3]. Porén Gregorio mantén a súa promesa: ordenou que lle levasen a cabeza de Tasón e cortoulle a barba.
Nesta época a cidade de Oderzo estaba dirixida polo bispo san Tiziano.
Notas
editar- ↑ Paulo Diácono, Historia Langobardorum, IV, 37 melius ducens eundem gladio perimere quam captivitatis iugum sustinere
- ↑ O uso do corte da barba era moi sentida na sociedade longobarda, en canto que significaba idealmente o paso dos xoves á idade adulta; deste costume derivan os dous termos en lingua véneta tosàt e tosa, que significan respectivamente rapaz e rapaza.
- ↑ Paulo Diácono, Historia Langobardorum, IV, 38
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Paulo Diácono, Historia Langobardorum (Storia dei Longobardi, Lorenzo Valla/Mondadori, Milano 1992).
- Biógrafa de san Tiziano, da páxina da Diocese de Vittorio Veneto (en italiano)