Bachué
A deusa Bachué (en lingua muisca: "a do peito espido"), é unha deusa nai que segundo a relixión muisca é a nai da humanidade. Xurdiu das augas da lagoa de Iguaque cun meniño no colo, quen medrou para devir no seu marido e poboar a Terra. Recibiu adoración nun templo na área do actual concello de Chíquiza, anteriormente chamado "San Pedro de Iguaque".
| Bachué | |
|---|---|
Deusa nai | |
| Membro da Relixión muisca | |
 Monumento a Bachué en Medellín. | |
| Outros nomes | Furachogua |
| Afiliación | Chiminigagua (ser supremo) |
| Xénero | Feminino |
| Rexión | Altiplano Cundiboyacense |
| Grupo étnico | Pobo muisca |
| Información persoal | |
| Fillos | Humanidade |
| Equivalentes | |
| Equivalente grego | Gaea |
| Equivalente romano | Cibeles |
| Equivalente nórdico | Frigg |
| Equivalente etrusco | Uni |
| Equivalente cristián | Eva |
| Equivalente eslavo | Mokosh |
Mitoloxía editar
Cando o neno medrou, Bachué casou con el e viaxou a través dos territorios dos muiscas. Cada vez que quedaba embaraza daba a luz entre catro e seis fillos. Os muiscas crían que tódalas persoas tiñan como antepasado común a Bachué. Cando os seus fillos medraron, Bachué regresou á lagoa de Iguague co seu primeiro fillo e despois dun dicursos final converteuse en dúas cobras xigantes e mergullouse na auga, convertendo este sitio nun lugar sagrado para os muiscas.[1]
Notas editar
- ↑ Ocampo López, 2007, Ch.V, p.220
Véxase tamén editar
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Bachué  |
Outros artigos editar
Bibliografía editar
- Ocampo López, Javier (2007). Grandes culturas indígenas de América - Great indigenous cultures of the Americas (en castelán). Bogotá, Colombia: Plaza & Janes Editores Colombia S.A. pp. 1–238. ISBN 978-958-14-0368-4.